Αυτά έχει αυτό το χωρίο, εδώ πέρα, όπου ο καθένας ζωγραφίζει την άποψή του και όλοι μαζί, χαμογελώντας επικοινωνούμε, λέει, με το υπερπέραν.
Ο Κυριάκος Ποζρικιδης, που πολύ λόγοι από εδώ μέσα, νομίζω τον γνωρίζετε, είναι ο Διευθυντής της Έκθεσης.
Ο Κυριάκος Ποζρικίδης, επίσης είναι ο μοναδικός, εν Ελλάδι, που αποφάσισε να σπουδάσει εκθέσεις. Και το έκανε και τώρα είναι Διευθύνων, στο εν λόγω κατάστημα κι ευτυχώς δεν τον αγγίξανε, οι βάνδαλοι.
Μερικά χρόνια πριν, λοιπόν, είχε συμμαζέψει, σε έναν καλαίσθητο τόμο, την μακρόχρονη πορεία της ΔΕΘ. Προσεκτικός, πάρα πολύ, σπασικλάκι από μικρό, τον έλεγα, παραθέτει πολύτιμες πληροφορίες στο πόνημά του αυτό.
Από εκεί και ύστερα όμως, ξεκινάει και η ΔΕΘ του καθενού μας, κατά πως τη βιώναμε, εκείνα τα χρόνια.
Δεκαετίες ‘ 60-’70, δεν υπήρχε περίπτωση, κάποιος να μην περάσει από την Έκθεση. Είτε μόνος, για να μαζέψει φυλλάδια, είτε ως περίπατο με τον παππού, είτε ως βόλτα με τους γονείς. Κρατούσε μέρες τότε. Δεν υπήρχε περίπτωση να σου ξεφύγει. Και σε αυτή την έκθεση του καθενού, προφανές είναι, ότι μένανε μερικά «στερεότυπα», λουκάνικα φρανκφούρτης και μαύρη μπύρα, στου Φλοκα το σελφ σερβις, ακροβατικά και διεθνή κρατικά περίπτερα και πάει λέγοντας. Είτε ο καθένας με ότι άλλο ευφραίνεται η ψυχούλα του.
Εμένα για παράδειγμα τη μια χρονιά με είχε τρελάνει το καταπληκτικό αμφίβιο αυτοκίνητο, που πήρε ένα ο Καζαντζίδης και βούλιαξε στο Θερμαϊκό.
Την άλλη χρονιά, είχαν πεταχτεί τα μάτια μου έξω, με τα εκπληκτικό ούνιμοκ που ανέβαινε στα σκαλιά του περιπτέρου, που στεγάζονταν η Αμερική. Τον παππού μου όμως τον είχαν ξετρελάνει εκείνα τα τεράστια μολύβια με την κοκάλινη χούφτα στην άκρια για να ξύνεις την πλάτη σου…
Πίστευα, πως μετά τη δικτατορία προφανές είναι ότι είχε ξεθυμάνει το όλο εγχείρημα και είχε πάρει ήδη την άγουσα, προς τα ησυχαστήρια.
Έλα μου όμως, πως είχαμε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί βγήκε το περίπτερο της Αλβανίας το 76 και ο γίγαντας Λιόντος, κυκλοφορούσε όλη μέρα εκεί και το προπαγάνδιζε .
Προπαγάνδιζε δηλαδή κάτι σκαρπίνια διώροφα, κάτι τρακτέρια θεός να τα κάνει τέτοια, παρά όξω ήταν τα λαμποργκίνι και έπιανε κουβέντα και με τον κόσμο, να τους εξηγεί, τη μάχη που δίνει με τον σοσιαλιμπεριαλισμό η Αλβανία για να επιβιώσει και δεν έφτανε αυτό, υπήρχαν με κάποιοι, πιο άρρωστοι από τον Λιόντο, που πλήρωναν και εισιτήριο παρακαλώ, για να πάνε με το βιβλιαράκι να τον βρουν και να αντιπαρατεθούν ενώπιον κοινού.
Που αλλού θα έβρισκαν κόσμο, που ψοφούσε για χάζι και χαβαλέ, να κάθεται να τους ακούει.
Εκείνο που είναι σίγουρο όμως, είναι πως αυτήν την πόλη, ποτέ δεν την ενδιέφερε τι σημαίνει Έκθεση, τι θα πει Έκθεση, πώς μπορεί να κερδισει από τις εκθέσεις ςκλ΄π..
Ξέραν μόνο να φωνάζουν, να μην μην μας πάρουν οι βέβηλοι, το παιδί και το πάνε στην Αθήνα. Όπου έχει μαζευτεί φυσικά, πάνω από 80% του εκθεσιακού προϊόντος, που μπορει να καταναλώσει ο τόπος μας.
Μάλιστα κατά καιρούς, έβρισκε η πόλη και το θέμα της αντιπαράθεσης. Να είναι εδώ στο κέντρο η έκθεση ή να μεταφερθεί στα μετόπισθεν. Κι έτσι άρχιζε μια διελκυστίνδα, που ηταν φυσικά μισοι-μισοι και κανένας από τους δύο βεβαια, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την τεκμηρίωση της άποψής του.. Απλώς να αναφέρω πως, αρκετά χρόνια πριν, οργανώσαμε ένα διήμερο, όπου καλέσαμε 7-8 πόλεις που είχαν εκθεσιακά κέντρα και ονομαστές διεθνώς, εκθέσεις.
Καλέσαμε όλους τους Δημάρχους και τους φορείς. Ψυχή δεν πάτησε. για να ακούσει έστω, τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Και οι αιθεροβάμονες επιμείναμε. και τυπώσαμε ένα ωραίο τόμο, με τις ομιλίες όλων των προσκεκλημένων και τον πολύ συγκροτημένο διάλογο. Ήταν σπουδαίοι εκθεσάδες και εκπρόσωποι μεγάλων πόλεων.
Το ΕΒΕΘ, θυμάμαι, ο Δημήτρης Μπακατσέλος, ήταν και Πρόεδρος και Διευθύνων της Έκθεσης, έστειλε το βιβλίο, σε όλους του Δήμους. Τζάμπα παράδες, ξόδεψε στα ΕΛΤΑ.
Επομένως, όταν ακούτε να σας μιλάνε για την Έκθεση, διάφοροι Σαλονικιοί, να κουμπώνεστε γιατί, είναι απολύτως βέβαιο ότι εκτός από το φολκλόρ και την αρπαχτή, των 20 ημερών τότε, δέκα πλέον σήμερα, τίποτε άλλο δεν τους ένοιαζε.