Δικαίως η κοινή γνώμη στη χώρα μας – όπως και στη γειτονική άλλωστε – δεν θέλει να δει τον Ερντογάν να επανεκλέγεται σήμερα πρόεδρος της Τουρκίας.

Πρόκειται για έναν αυταρχικό και αδίστακτο ηγέτη που προκειμένου να στρογγυλοκάθεται στην εξουσία δεν δίστασε να καταπατήσει κάθε έννοια δημοκρατίας, να στείλει στη φυλακή, με συνοπτικές διαδικασίες, χιλιάδες πολίτες ως πραξικοπηματίες, να στερήσει αυθαίρετα τη δουλειά και τα δικαιώματα όσων θεωρεί πολιτικούς του αντιπάλους, να προσαρμόσει το σύνταγμα της χώρας του και τους θεσμούς στις προσωπικές του επιδιώξεις και στον ισλαμικό συντηρητισμό.

Προφανώς η στάση του στην περίπτωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται επί 4 μήνες στις φυλακές της Αδριανούπολης χωρίς κατηγορητήριο, ενισχύουν την απέχθεια προς το πρόσωπό του.

Ας μην δημιουργούνται ωστόσο αυταπάτες σχετικά με τις όποιες – μηδαμινές ουσιαστικά – πιθανότητες αλλαγής του πολιτικού στη γείτονα. Οι Κεμαλιστές συνεχίζουν να διακατέχονται από έναν επικίνδυνο εθνικισμό που έρχεται από παλιά και συνεχίζεται αμείωτος.

Ας μην ξεχνάμε ότι έχουν ήδη, προεκλογικά, υπερκεράσει τον Ερντογάν και τα «σύνορα της καρδιάς του» μιλώντας συγκεκριμένα για 18 Ελληνικά νησιά του Αιγαίου που υπόσχονται να διεκδικήσουν. Το βαθύ Κεμαλικό κράτος που κι αυτό δεν υστέρησε σε εκτροπές και στρατιωτικά πραξικοπήματα είναι πάντα παρόν στη Τουρκία.

Οι Ευρωπαίοι ως ψυχροί υπολογιστές, φαίνεται να προτιμούν την εκλογή Ερντογάν αφού έχουν βρει μαζί του ένα modus viventi στο προσφυγικό κυρίως. Αυτός κάνει πως μπαίνει στην ΕΕ κι αυτοί κάνουν πως τον βάζουν…

Σε κάθε περίπτωση ας κρατάμε μικρό καλάθι όταν θ’ ανοίγει η κάλπη.. Κι ας ευχηθούμε να κοπούν τα φτερά του Ερντογάν πηγαίνοντας στον δεύτερο γύρο, να καταποντιστεί το ακροδεξιό «Κόμμα του καλού» και κυρίως να δει ο φυλακισμένος Ντεμιρτάς το κόμμα του να ξαναμπαίνει θριαμβευτικά στο τουρκικό κοινοβούλιο.