Αποτελεί  μοναδικό  ελληνικό προνόμιο, να  επιβάλλεις ως όρο διαπραγμάτευσης το να γίνονται οι συνεδριάσεις των τεχνικών  κλιμακίων, σε λόμπι ή δωμάτια ξενοδοχείων. Το  μεν πρώτο παραπέμπει  σε μικρές συναθροίσεις ανθρώπων του υποκόσμου, ενώ το δεύτερο σε καρικατούρες κομμουνιστικών συνωμοτικών συναντήσεων, της εποχής των δωματίων με ασυρμάτους του μακαρίτη του Νίκου Πλουμπίδη. Κι όμως αυτό, γίνεται εδώ και λίγες μέρες στην χώρα μας στα πλαίσια μιας  φαντασιακής  μη- αξιολόγησης των τεχνικών παραμέτρων μιας υποτιθέμενης επιμήκυνσης  στηριζόμενης σε γενικόλογες, άρα εικαζόμενες, μεταρρυθμιστικές προτάσεις της νέου τύπου  ελληνικής  διακυβέρνησης .

Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς την γενικότερη παιδεία των στελεχών της αναφορικά με τις λειτουργίες υπερεθνικών γραφειοκρατιών, που αντίθετα με τις ελληνικές, έχουν μάθει να ορίζουν το άλφα άλφα  και το  ιώτα  ιώτα . Το  κρισιμότερο, που μπορεί να καταλάβει ένας νουνεχής είναι η χαμηλή αντιληπτικότητα της απλής πραγματικότητας, από ανθρώπους  κατά τα άλλα ευρισκόμενους στο μέσο φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης.

Συνακόλουθο αυτής της χαμηλής αντιληπτικότητας είναι η παθολογική εμμονικότητα , που συναντάται σε μαζικές θρησκευτικές αιρέσεις, όπως ας πούμε στους χιλιαστές οι οποίοι αρνούνται μετάγγιση αίματος  κατά την διάρκεια χειρουργείου, απλώς γιατί αυτό επιτάσσει το πλανεμένο ιδεολόγημά τους ή όπως σε μικρές ημιθρησκευτικές σέχτες , στους κόλπους των οποίων ανήκουν και επιτυχημένοι άνθρωποι, που αυτοκτονούν ομαδικά κατόπιν εντολής του αρχηγού, για να  προλάβουν  την εικαζόμενη συντέλεια του κόσμου.

Όσο αυτές οι ακραίες εμμονικότητες είναι περιορισμένες το κακό είναι, ας πούμε,  μικρό. Όταν όμως οι ιδεοληψίες αποκτούν διαστροφικά  χαρακτηριστικά ώστε να θεωρούνται τα ξενοδοχεία κατεχόμενη Ελλάδα και – πλέον – το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους Π.Ε.Ε.Α της ελεύθερης χώρας του βουνού, μιας και δεν ματαπατάει κουτόφραγκος ή Γερμανός εκεί, τα πράγματα σοβαρεύουν. Ο συλλογικός δείκτης πολιτικής νοημοσύνης, αποκτά εσχατολογικά χαρακτηριστικά , που με την σειρά τους  παραπέμπουν σε αδιανοήτως υψιπετείς κρίσεις μεγαλείου και ατομικού  ή συλλογικού – κατασκευασμένου – ηρωισμού, καταστάσεις, που ως παθολογία σε κατατάσσουν δίπλα στον αιρετικό θρησκόληπτο που δεν δέχεται μετάγγιση. Έτσι μυθοποιείται αρνητικά αλλά παθολογικά, το ό,τι  γίνεται στο πεδίο της  εμπράγματης άσκησης πολιτικής κι εσύ με έναν ψυχολογικό καταναγκασμό εσωτερικό αυτοορίζεσαι ως Μπολιβάρ, κι αφού είσαι Μπολιβάρ κάτι πρέπει να ελευθερώσεις. Μα αφού είναι ελεύθερο από τι θα το ελευθερώσεις , θα  σε ρωτήσω και θα μου πεις σε μια κρίση κουτοπόνηρης αντίληψης του ρεαλισμού, πως θα το κάνεις να φαίνεται ανελεύθερο αν και δεν είναι. Πως; Με μια εύκολα χωνεύσιμη αλλά δύσκολα αφοδεύσιμη  από το πόπολο προπαγάνδα, που στο πρόσωπο σου – ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ δεν σ’ αποκαλούσε ο Τσίρκας στην Λέσχη; –  θα ταυτιστούν και για μια στιγμή θα νοιώσουν ελευθερωτές και ελευθερωνόμενοι μαζί, άλλωστε η προπαγάνδα θα ‘χει φροντίσει να πετάξει όλους τους μουντζούρηδες στ’ αφεντικά αυτών των τροφείων βαλανιδιών, που εγκαταβιούν στα δώματα των ξενοδοχείων του Συντάγματος.

Κάποια στιγμή εσύ, θα φύγεις έτσι γίνεται στις ιδεοληψίες, αφού σαν τα διπρόσωπα Γκόλουμ του Αρχοντα των Δαχτυλιδιών, θα ‘χεις παίξει την ιδεοληπτική σου πόκα στα γκισέ και στα ΑΤΜ , θα ‘χεις φάει και μερικές κατσαρολιές στο κεφάλι από κάποιους λιγότερο αόμματους και θα ‘χεις εξαναγκάσει φίλους και εταίρους να συμπεριφερθούν οργισμένα σαν τον Δ/ντή Αστυνομίας του Κλουζώ στον Ροζ Πάνθηρα, αλλά εντελώς ανάποδα απ’ αυτόν στην αποτελεσματικότητα.

Να το κλείσω σοβαρά. Η κουκουρούκου διακυβέρνηση, με την εξαίρεση του Κ. Λαπαβίτσα που είναι ο μόνος σοβαρός σε λάθος ρεαλιστική κατεύθυνση, ως κουκουρούκου που είναι έκανε και θα κάνει τα πάντα για να διασκεδάσει την ώριμη άνοδο του ανώριμου νεοκομμουνισμού που οριζοντίως διασταυρούται με γραφικές αλλά επικίνδυνες εκφάνσεις του εθνικισμού, όπως ο Νέρων απολάμβανε την Ρώμη, που καίγονταν.

Αν τελικά καούμε, ίσως είμαστε πολύ πιό προσεκτικοί  στην γρήγορη  ανοικοδόμηση από τα μπάζα και τα  ερείπια , που θα απαιτηθεί  στην συνέχεια.