( Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αγνοεί τη Συναισθηματική Νοημοσύνη)
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη και αποδοκιμάστηκε γιατί δεν απογειώθηκε ποτέ από τα ρείθρα των πεζοδρομίων του αντιμνημονιακού αγώνα. Συμβαίνει συχνά κατά τη διάρκεια οικονομικών ή πολιτικοκοινωνικών κρίσεων, ν’ αναδύονται μειοψηφικές πολιτικές δυνάμεις με λαϊκιστικό λόγο ,παρορμητισμό , μαξιμαλιστικούς στόχους κι άφθονη ιδεοληψία. Όταν μετά την πλημμυρίδα του φόβου έρχεται η άμπωτις της κανονικότητας, αδυνατούν να προσαρμοστούν γιατί ενώ διαθέτουν ορμή κι έντονο θυμικό, υστερούν σε αναλυτική ικανότητα και διαχειριστική επάρκεια , κλασικό παράδειγμα, το ΚΚΕ στην κατοχή.
Η Νέα Δημοκρατία αλλά και το ΠΑΣΟΚ, παρά τα λάθη τους , ωρίμασαν μέσα στα «καμίνια» των πολιτικών εξελίξεων εκείνης της εποχής. Ειδικά η πρώτη, άντλησε δυνάμεις από τις άφθονες εφεδρείες της μορφωμένης μεσαίας τάξης και με νέο αρχηγό κατέκτησε την ηγεμονία στο πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Επίσης , η ίδια ,κράτησε το νήμα του δυτικότροπου εκσυγχρονισμού , που ιστορικά δεν έμεινε ποτέ ασυνόδευτο , πάντα βρίσκονταν παρατάξεις και ηγέτες να το ξετυλίξουν.
Οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ ζούσαν σε μια διαρκή πλάνη που υποδαύλιζε η ηγεσία του . Οι προερχόμενοι από τη ριζοσπαστική αριστερά νόμιζαν ότι το 31,5% είχε προσχωρήσει στην « αντικαπιταλιστική επαγγελία» τους κι οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ νόμιζαν ότι βρήκαν την «αντιδεξιά Ιθάκη». Πλανήθηκαν και οι δύο! Ο αντιδεξιός συναισθηματισμός που τους ένωσε ήταν εφήμερος και δε συνιστούσε, έτσι κι αλλιώς , πειστικό πολιτικό σχέδιο.
Η «αγωνιστικότητα » που θεωρήθηκε αρετή ,ήταν η εξιδανίκευση ενός επιθετικού παρορμητισμού . Η συγκινησιακή διέγερση έδινε την αίσθηση της ανωτερότητας στους οπαδούς του , ένα προκαταβολικό βίωμα μιας νίκης που δεν ήρθε ποτέ...
Τα στελέχη του ήταν επιρρεπή στη χρήση fake news , τη λεκτική επιθετικότητα -αν και σε όλα τα κόμματα υπάρχουν παρορμητικοί, στον ΣΥΡΙΖΑ έδιναν τον τόνο –και τις ιδεοληψίες, απωθώντας ,φυσικά, αυτούς που είχε απόλυτη ανάγκη για να κυβερνήσει ,τους μετριοπαθείς. Στις υπόρρητες μάχες της παραλεκτικής επικοινωνίας –εκεί που έχει σημασία το γενικότερο ύφος αλλά και η γλώσσα του σώματος- με τη ΝΔ ήταν ο πιο έξαλλος πρωταγωνιστής αλλά κι ο πιο μεγάλος χαμένος .
Υπερόπτης και αυτοαναφορικός με αντιφατικές θέσεις , έκρυβε μια εσωτερική σύγχυση για την ταυτότητά του…
Μετά την υπεροψία του «ηθικού πλεονεκτήματος» έναντι της «χειρότερης κυβέρνησης» ήρθε η σπαρακτική συντριβή μιας αδιανόητης ήττας(Εις διπλούν) . Όταν δαιμονοποιείς τον αντίπαλο, η ήττα σου από αυτόν καθίσταται εκκωφαντική!
Το «τι μέλλει γενέσθαι» για τον ίδιο, θα εξαρτηθεί από πολλές παραμέτρους : μία από αυτές θα είναι η πορεία της κυβέρνησης, μία άλλη θα είναι η ικανότητα της νέας ηγεσίας να υπερβεί την κληρονομιά του παρελθόντος και να παρουσιάσει μια ελκυστική πολιτική ταυτότητα . Με τα σημερινά δεδομένα πάντως ,οι κολλημένες από τη μαρξιστική σκουριά πυξίδες του, δείχνουν διαρκώς το δρόμο προς τ’ αβαθή και την προσάραξη ,δίπλα στ’ απόκοσμα διαλυτήρια των «παλαιών πλοίων» και τα σιωπηλά «νεκροταφεία των μεγάλων ιδεών».
ΥΓ. Γνωρίζω καλά την Αριστερά, κυρίως την ανανεωτική , καθώς στα νιάτα μου είχα στρατευτεί στις γραμμές της.