Η δεκατετράχρονη Μαλάλα Γιουσαφζάι, στο Πακιστάν, δίνει μάχη για τη ζωή της μετά τη δολοφονική επίθεση από τους Ταλιμπάν. Πολλοί οι εξοργισμένοι συμπαραστάτες, μαζί και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Και πολύ σωστά. Μόνο που η κυβέρνηση των ΗΠΑ, καθ’ όλη τη διάρκεια της σοβιετικής κατοχής στο Αφγανιστάν, αναγόρευε σε μαχητές της ελευθερίας κάτι ανθρωπόμορφα κτήνη που δολοφονούσαν μαζικά δασκάλους και κυρίως δασκάλες, μαθητές και κυρίως μαθήτριες. Αυτοί οι γεννήτορες των Ταλιμπάν, όταν «απελευθέρωσαν»» την Καμπούλ, μπήκαν στα γραφεία του ΟΗΕ και αφού βασάνισαν απάνθρωπα τον τελευταίο Πρόεδρο του φιλοσοβιετικού καθεστώτος, Ναζιμπουλάχ, τον κρέμασαν από τον φανοστάτη. Και όσοι δηλώνουν τώρα αποτροπιασμό για την επίθεση στην Μαλάλα, τότε σιωπούσαν. Η συνέχεια είναι γνωστή και όταν έγινε η επίθεση στους δίδυμους Πύργους, οι Αμερικάνοι συνειδητοποίησαν ποιους αγωνιστές, ποιας ελευθερίας ενίσχυαν επί χρόνια. Δύο μέτρα κα δύο σταθμά στους σπασμούς του ψυχρού πολέμου.
Αλλά και τώρα που ο «εχθρός» εξέλιπε, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η αξία της ανθρώπινης ζωής, χρησιμοποιούνται με τον ίδιο κυνικό τρόπο. Πάρτε για παράδειγμα την «Αραβική Άνοιξη», πίσω από την οποία, ακόμα και σοβαροί άνθρωποι, δεν μπόρεσαν να διακρίνουν την επερχόμενη ισλαμική λαίλαπα και την γεωπολιτική ρευστότητα, σε μια περιοχή πραγματική πυριτιδαποθήκη. Και αν στην Τυνησία τα πράγματα μέχρι στιγμής εξελίσσονται ομαλά, στην Αίγυπτο είναι τουλάχιστον αβέβαια, ενώ στη Λιβύη, αυτοί που σκύλεψαν το πτώμα του Καντάφι, είναι προφανές τι είδους δημοκρατία θα οικοδομήσουν. Ο δε λεγόμενος «Απελευθερωτικός Στρατός της Συρίας», διαπράττει εγκλήματα στο όνομα του Αλλάχ, εφάμιλλα του καθεστώτος Άσαντ. Κάθε επίκληση της συμπαθούς Χίλλαρι, του αντιπαθούς Κάμερον και της επισπεύδουσας γαλλικής κυβέρνησης για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πέφτει στο κενό ως εξόχως υποκριτική. Το καθεστώς θα πολεμήσει λυσσασμένα και δεν είναι μόνο του, με τους Αλεβίτες (που παρεμπιπτόντως δεν είναι και λίγοι). Έχει την υποστήριξη, ή τουλάχιστον την ανοχή, εκείνων που αν είναι να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα αυταρχικό μισοδικτατορικό, πλην κοσμικό καθεστώς, και ένα ισλαμικό ή μισοϊσλαμικό καθεστώς, σφίγγοντας τα δόντια, επιλέγουν το πρώτο. Αυτό είναι ένα μάθημα που το έμαθαν καλά από το Αφγανιστάν και τη Λιβύη.