Η επικείμενη συναυλία του Σάκη Ρουβά στη Νέα Σμύρνη με το «Άξιον Εστί» των  Μίκη Θεοδωράκη και Οδυσσέα Ελύτη, έφτασε να είναι πρωτοσέλιδη είδηση στα ΝΕΑ και να ξεκινήσει η μεγάλη διαφήμιση, όπως συνήθως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις… Το θέμα ξεκινάει με την ακαταλληλότητα του τραγουδιστή, ή μάλλον για το ξάφνιασμα του παντρέματος δυο διαφορετικών κόσμων στο χώρο τής τραγουδιστικής τέχνης.

Εγώ θα έλεγα πως η δεοντολογία (ναι κύριοι, η δεοντολογία επαναλαμβάνω) λέει πρώτα να ακούσουμε και ύστερα να… θάψουμε ή να δοξάσουμε. Τα δήθεν αρνητικά σχόλια δηλώνουν διάθεση για θόρυβο (βλέπε σκληρή διαφήμιση μιας συναυλίας) και την απόφαση πραγματοποίησή της τόσο από τον δημιουργό της, όσο και από την οργανωτική επιτροπή τής Ν. Σμύρνης. Το μόνο για το οποίο θα μπορούσε κάποιος να συζητήσει προς το παρόν, είναι οι «δύο (διαφορετικοί) κόσμοι», οι οποίοι, μέσα από την κρίση των καιρών και την πολιτισμική καθίζηση, έχουν υποστεί μεγάλο πλήγμα και σύγχυση των ορίων. Από τη μια ο πολιτισμός τής μελοποίησης ποιητικών έργων, που από το ’60 άρχισε να δημιουργεί μια νέα μουσική σχολή, η οποία αντιμετώπιζε με σεβασμό και απόλυτη συνείδηση έργα ποιητικού λόγου εθνικής σημασίας, και από την άλλη, η σύγχρονη εξέλιξη της ελαφρότητας μιας ποπ μουσικής κουλτούρας, με σημαία την τηλεοπτική εικόνα τής ελληνικής νεόπλουτης ευδαιμονίας, καθώς και το στιχουργικό κενό που αναμφισβήτητα έχει στιγματίσει τις συνειδήσεις τού νεανικού κοινού. Όντως δυο διαφορετικοί κόσμοι,  οι οποίοι, δεκαετίες μετά τη δημιουργία τού «Άξιον Εστί», προσπαθούν μέσα από αυτό το lifestyle πείραμα να «ενωθούν» και να «συνυπάρξουν» έστω ως τραγουδιστικές οντότητες…

Ένα στοιχείο που θα πρέπει να ληφθεί στα υπ’ όψη είναι πώς ο πολύπειρος δημιουργός Θεοδωράκης, στα ενενήντα του χρόνια, με το σώμα κουρασμένο αλλά με τη νόηση ακμαία, αποδέχθηκε ένα τέτοιο πάντρεμα σ’ αυτό το ιστορικό και εμβληματικό έργο του και το… εμπιστεύεται σε έναν τραγουδιστή τόσο δημοφιλή και λαοπρόβλητο μιας άλλης αντίληψης της τέχνης. Αντίληψη τέχνης και στάση ζωής που επί πολλά χρόνια φρόντιζε να βρίσκεται στην απέναντι όχθη τού ποταμού και να προτείνει το… έλα μωρέ η ζωή είναι να περνάμε καλά, ανέμελα, ξέγνοιαστα, δίχως σκοτούρες και προβληματισμούς… Ο Σάκης, σημαία αυτής τής lifestyle πλευράς τής ζωής, αποφάσισε τώρα να εισέλθει στον αντίθετο κόσμο τής δημιουργίας από εκείνον τον  οποίον ο ίδιος όλα τα προηγούμενα χρόνια αγνοούσε ή και αδιαφορούσε για την ύπαρξή του…

Από την άλλη, ο Μϊκης, δεν είναι η πρώτη φορά που παραδίδει τον χώρο του (τον χώρο και τον ιστορικό χρόνο που συνέτειναν στην αδιαφιλονίκητη επικράτηση της δημιουργίας του σε τέτοιον βαθμό, ώστε να επηρεάσει βαθύτατα τον μεταπολεμικό πολιτισμό, ολόκληρη τη χώρα, την αισθητική τής ζωής πολλών από εμάς, την ανθοφορία τής τραγουδιστικής παραγωγής βασισμένης στον ποιητικό λόγο). Ο Μίκης, αρκετές φορές αντικατέστησε τον Μπιθικώτση και τη Φαραντούρη με τον Πάριο, τον Πλούταρχο, τον Ρέμο, τη Βίκη Λέανδρος, την Αλέξια, προσδοκώντας τι άραγε; Περισσότερη δόξα (;;), περισσότερο χρήμα (!!!), αγνοώντας και δίχως να υπολογίσει ούτε στιγμή τις αισθητικές ανατροπές τού καλλιτεχνικού ήθους των τραγουδιών του… Τώρα, η σειρά τού Ρουβά, θα προκαλέσει το ενδιαφέρον τού κόσμου για έναν και μοναδικό λόγο: Τα τραγούδια του Μίκη, είναι (σε ό,τι αφορά τα πνευματικά δικαιώματα) δικά του. Αλλά, αναρωτιέμαι κι εγώ με τη σειρά μου: πώς μπορούν τραγούδια που είναι στο στόμα μας για μισό αιώνα, που πολλούς από εμάς μάς καθόρισαν, μας συντρόφεψαν σε στιγμές χαράς και λύπης, σε στιγμές προσωπικού και συλλογικού αγώνα, που πέρασαν στο εθνικό μας υποσυνείδητο ακριβώς όπως τα παραδοσιακά μας τραγούδια και έγιναν ανεκτίμητα υλικά μνήμης, πώς μπορούμε να θεωρήσουμε  ότι ανήκουν μόνο και αποκλειστικά στον δημιουργό τους;

Εάν κανείς θέλει να ψέξει κάποιον για αυτή τη συνύπαρξη Θεοδωράκη-Ρουβά, ας ψάξει να τη βρει στην άνεση του Μίκη να παραχωρεί το έργο του στην ασυδοσία τής σημερινής χαβαλέ συνείδησης που έπαψε πλέον να ξεχωρίζει τις ντομάτες από τα μπιζέλια… Όλα είναι δικά μας και τα κάνουμε ό,τι θέλουμε!

Η πολτοποίηση (και) των πνευματικών θησαυρών, φαίνεται να είναι το χαρακτηριστικό της εποχής μας…