Ως ευχάριστο γεγονός εκλαμβάνω την ανακήρυξη του Μίκη Θεοδωράκη ως επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών! Και συγχρόνως αναρωτιέμαι γιατί η Ακαδημία περίμενε 88 χρόνια για να πάρει μια τέτοια απόφαση, να δώσει μία από τις θέσεις της σε μια τόσο μεγάλη προσωπικότητα, που στάθηκε στυλοβάτης τού μεταπολεμικού Ελληνικού πολιτισμού, με διεθνή αναγνώριση και φήμη.
Δεν γνωρίζω τους όρους και τις προϋποθέσεις που τίθενται ώστε να στοιχειοθετήσουν την ένταξη μιας προσωπικότητας στην τιμητική αυτή θέση, αλλά, αναρωτιέμαι, άραγε πόσος χρόνος θα πρέπει να περάσει και ποια τα κριτήρια για να ενταχθεί ένα πρόσωπο στην Ακαδημία; Ο Μίκης, επί δεκαετίες, κατείχε εξέχουσα θέση στην ελληνική και διεθνή κοινότητα. Η ιστορία του, είναι η ίδια η ιστορία του ελληνικού Πολιτισμού και όχι μόνο τα τελευταία 70 χρόνια. Η στάση του στα γεγονότα των καιρών είναι γνωστή, αναγνωρισμένη από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Κατάφερε να ξεπεράσει τον στιγματισμένο πολιτικά άνθρωπο του Πολιτισμού. Υπήρξε ο άνθρωπος «όλων μας» και τα τραγούδια του έγιναν τραγούδια κοινού ενδιαφέροντος, για όλους τους ταξικούς σχηματισμούς και τις πολιτικές αντιπαλότητες. Νιώθω πως είναι κάτι σαν …Πατέρας του έθνους κι ας υπάρχουν χαραμάδες που θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει ενστάσεις πάνω σε διάφορα θέματα.
Πάντα διατυπώνει την, εντελώς προσωπική του, εμμονή γύρω από την Ελευθερία της Πατρίδας μας και θεωρεί την Ελλάδα ως κεντρικό πυρήνα υπέρτατου Πολιτισμού. Δεν παρέλειψε ποτέ να προβάλλει τις σκέψεις αυτές, ακόμα και από την πολυθρόνα της Ακαδημίας Αθηνών. «Πιστεύω -είπε- ότι ήρθε ο καιρός να αναγνωρίσει έμπρακτα η διεθνής κοινότητα τον ιστορικό ρόλο της Ελλάδας στην διαμόρφωση του Παγκόσμιου και πιο ειδικά του Δυτικού Πολιτισμού. Καθώς και την συμβολή και τις θυσίες του λαού μας στον βωμό της Ελευθερίας».
Ψάξτε στο διαδίκτυο τον λόγο που διάβασε στην τελετή της Ακαδημίας. Ένας Ευπατρίδης που δεν σταμάτησε ποτέ να έχει ως αντικείμενο σκέψης το συμφέρον τής πατρίδας του.
Σκεφτόμενος όλα ετούτα τα αμέτρητα γύρω από την προσωπικότητα του Μίκη, δεν μπόρεσα να εξηγήσω την ολιγωρία της Ακαδημίας να τον τιμήσει, στα ογδόντα οχτώ του χρόνια, όταν η υγεία του είναι προβληματική και οι φυσικές δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν σιγά-σιγά…
Απορία εκφράζω, αφού η δημόσια θέαση των ακαδημαϊκών προσφέρει δείγμα βαθέως γήρατος… Να είναι ολιγωρία; Γραφειοκρατικές διαδικασίες; Ανταγωνισμοί; Χρονοβόρα διαδικασία επιλογής;
Ο χώρος της Μουσικής και της κοινωνικής προσφοράς, τιμήθηκε επιτέλους στο πρόσωπο του Μίκη. Θα ήταν ευτυχές να μπορούσε να υπάρξει και ο Χατζιδάκις στα τιμώμενα πρόσωπα. Με τόσο έργο και τόση προσφορά στην πνευματική ζωή του τόπου. Με τέτοιες επιλογές, η χώρα αποδίδει μια ιδιότυπη …δικαιοσύνη, όσο και αν η Μουσική (μαζί με τις άλλες τέχνες) ασφυκτιούν μέσα στο σκοτεινό τοπίο των καιρών…