Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της Νότιας Αφρικής δολοφόνησε εν ψυχρώ 70 διαδηλωτές κατά των νόμων του απαρτχάιντ που είχε επιβάλει η ρατσιστική λευκή μειοψηφία της χώρας. Το 1966 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών καθιέρωσε αυτήν την ημερομηνία ως Παγκόσμια Ημέρα κατά των Φυλετικών Διακρίσεων. Το καθεστώς Πούτιν είναι ένα δολοφονικό και συνάμα ρατσιστικό καθεστώς. Μόνο που εδώ οι ρατσιστές δεν είναι άνδρες, λευκοί, προτεστάντες ούτε γερμανοί Ναζί εκπρόσωποι της αρίας φυλής. Είναι ρώσοι Ναζί. Ο ρατσισμός τους πιστεύει στην αγία ρωσική αυτοκρατορία ενός έθνους – θύματος και αιωνίως αθώου. Ενός έθνους που περιμένει τον επόμενο Μεγάλο Πέτρο να επιτεθεί κατά και των ουκρανών «Ναζί», όπως τότε κατά των Τατάρων της Κριμαίας που απέκλειαν την πρόσβαση στη Μεσόγειο.
Ο Πούτιν, κατά τον Τίμοθι Ινάιντερ («Ο δρόμος προς την ανελευθερία», μτφ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Παπαδόπουλος), εμπνέεται από τρεις – πήγα να γράψω ιδεολογίες, αλλά αυτός δεν έχει καμία ιδεολογία – πηγές νομιμοποίησης της ηγεμονίας του: από τον χριστιανοφασιστικό ολοκληρωτισμό του Ιβάν Ιλιν (1883-1954), τον ρατσιστικό ευρασιανισμό του Λεβ Γκουμιλιόφ (1912-1992) και τον εθνομπολσεβίκικο ναζισμό του Αλεξάντερ Ντούγκιν. Κατά τον Ιλιν, οι Ρώσοι είναι ο μόνος λαός που καλείται να ακυρώσει τον θάνατο του Θεού από τον Διαφωτισμό και τη φιλελεύθερη σκέψη. Καθόλου τυχαίο που κατά τον Ντούγκιν «η Δύση είναι το σημείο του πλανήτη όπου έπεσε ο Εωσφόρος, η καρδιά του παγκόσμιου καπιταλιστικού χταποδιού». Ιδέα που συγκινεί και τους δυτικούς ακροδεξιούς. Ο ηγέτης – λυτρωτής, στο πρόσωπο σήμερα του Πούτιν, θα καλέσει τον Θεό να επιστρέψει μέσω της Ρωσίας, της χώρας που θα φέρει το «τέλος της Ιστορίας».
Ο πρώτος που μίλησε για αυτό το τέλος δεν είναι ο αδικημένος Φράνσις Φουκουγιάμα – και μονομερώς διαβασμένος, από ανθρώπους με παντελή έλλειψη φιλοσοφικής παιδείας και κατανόησης του Χέγκελ – αλλά ο Ιλιν. Κατ’ αυτόν, το τέλος της Ιστορίας θα φέρει ένας ρώσος «δημοκρατικός δικτάτορας».
Τρία είναι τα χαρακτηριστικά στοιχεία της φιλοσοφίας του: η εξύμνηση της θέλησης για βία, η ιδέα του ηγέτη που δεν χρειάζεται καμία διαμεσολάβηση στη σχέση του με τον λαό και η αντίληψη πως η πρώιμη τότε παγκοσμιοποίηση αποτελεί συνωμοσία. Και τα τρία συνθέτουν την κοσμοθεωρία του πουτινισμού. Κοινός παρονομαστής τους η αντίληψη πως η «ρωσική ψυχή» οφείλει «να παρακάμπτει κάθε ορθολογική προσέγγιση» και «να υπακούει στη φωνή της καρδιάς».
Στο ίδιο μήκος κινείται ο ευρασιανισμός του Γκουμιλιόφ, για τον οποίο το ρωσικό έθνος αποτελεί την καρδιά του ευρασιανισμού. Κατ’ αυτόν, η «κοσμική ακτινοβολία» που ζωοδοτούσε τα δυτικά έθνη πριν από τον 10ο αιώνα έχει εξαντληθεί. Απομένει αυτή που ζωοδοτεί το ρωσικό έθνος, και αυτή είναι πολύ πιο πρόσφατη. Εμφανίστηκε τη 13η Σεπτεμβρίου 1380 (sic) από την εκπομπή κοσμικών ακτινών πάνω από τη Ρωσία, όταν πρίγκιπας της Μόσχας ήταν ο άγιος Ντμίτριι Ιβάνοβιτς Ντονσκόι (1350-1389), πρόγονος του πρώτου τσάρου της Ρωσίας, του Ιβάν Δ’ του τρομερού.
Τόσο λογικά πράγματα στηρίζουν τον Πούτιν στο να αμφισβητεί όχι την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αλλά τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Τόπος συνάντησης όλων αυτών των ρατσισμών είναι η ναζιστική Λέσχη Ιζμπόρσκ του συνομιλητή του Πούτιν και φασίστα συγγραφέα Αλεξάντερ Προχάνοφ. Ο Πούτιν όταν ζητά την «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας δεν κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, αλλά κατ’ ουσία τα ναζιστικά αλλότρια είναι πολύ δικά του. Ολοι αυτοί οι φασίστες έχουν βαλθεί να σώζουν τους Ουκρανούς από τον «ναζισμό» ενός εβραϊκής καταγωγής προέδρου. Τι να πει κι η λογική όταν μιλά η «ρωσική ψυχή» και κάθε εθνικιστική «ψυχή»;
Πηγή: www.tanea.gr