Η τελευταία συνάντηση του πρωθυπουργού μας με την ηγεσία των ευρωπαϊκών θεσμών μου έφερε στο νου τον αμελή μαθητή που όλο υπόσχεται πως θα φέρει την εργασία που του έχουν αναθέσει οι καθηγητές του, αλλά όλο το αναβάλει γιατί δεν έχει καμιά διάθεση και γνώση να την ετοιμάσει. Πλην όμως έχει ανάγκη τον καλό τους βαθμό. Και περνάει ο καιρός και οι δάσκαλοι μάταια περιμένουν.
Γιατί καλές οι επαφές και η διεθνής δημοσιότητα, αλλά κακές οι αναβολές και οι παρατάσεις αφού εδώ δεν πρόκειται για προσωπική υπόθεση πρόκειται για μια χώρα που καταρρέει. Και όσο η κυβέρνηση παίζει την κολοκυθιά με τους εταίρους η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση και η ανθρωπιστική κρίση από πρόσχημα μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Αν η κυβέρνηση πονάει τους φτωχούς θα πρέπει να ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη. Χωρίς αυτή το χαρτζιλίκι των 200 εκ ευρώ στους ανήμπορους είναι απλώς πλάκα. Και πλάκα δεν κάνεις με τους ανέργους. Ειδικά όταν το νομοσχέδιο που δήθεν θα αντιμετωπίσει την φτώχεια είναι ασαφές και πρόχειρο μέχρι παρεξηγήσεως. Εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι τα 200 εκ. είναι απλώς φθηνή επικοινωνία ή ακόμα χειρότερα προορίζονται για να χαθούν σε σκοτεινές διαδρομές. Αφού ούτε ορίζονται τα χαρακτηριστικά των αδυνάμων, ούτε φορέας και μεθοδολογία επιλογής τους προτείνεται. 200 εκ σε 1.5 εκ ανέργους είναι 133,333 ευρώ το κεφάλι. Αντιθέτως ο Γιούνκερ απελευθέρωσε 2 δις ευρώ που με συμμετοχή 5% της Ελλάδος θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην ενίσχυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας και της μείωσης της ανεργίας των νέων. Υπό όρους βέβαια. Αλλά για την κυβέρνηση της Αριστεράς (και όχι μόνο) η επιχειρηματικότητα είναι κακό πράγμα, γιατί σκοπεύει στο κέρδος. Καλύτερο είναι το χαρτζιλίκι για στραγαλοπασάτεμπα.
Αλλά τι συζητάμε; Επί 20 χρόνια το λιγότερο, οι άνθρωποι που αποφασίζουν σήμερα για τις τύχες της χώρας και των ανέργων της, σχεδίαζαν επί χάρτου το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μέλη κομμουνιστικών κομμάτων, τροτσκιστικών ή κινεζόφιλων μορφωμάτων, θιασώτες του μαρξισμού και νεωτέρων εκδοχών του, φίλοι της Σοβιετίας και των λατινοαμερικάνικων «αριστερών» δικτατοριών, άνθρωποι ανεκτικοί στην αριστερή βία και την τρομοκρατία έχουν αναλάβει σήμερα να μεταρρυθμίσουν τον εγχώριο καπιταλισμό και να δώσουν ώθηση στην οικονομία μας. Γίνεται; Όσο και κάποιοι να έχουν μεταβληθεί, το αίμα νερό δε γίνεται. Οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν εύκολα, ειδικά στους αριστερούς.
Όσοι εκ των οικονομολόγων του κόμματος είχαν πανεπιστημιακή έδρα, μαρξισμό δίδασκαν μέχρι χτες. Αυτόν ξέρουν, αυτόν εμπιστεύονται. Αλλά και οι φιλόσοφοι, την μαρξιστική φιλοσοφία διακονούσαν και μάλιστα στις πιο παραμορφωμένες και χυδαίες εκδοχές της. Στην καλύτερη περίπτωση τον Aλτουσέρ και τους περίφημους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους (ΙΜΚ). Σύμφωνα με το Γάλλο διανοητή το σχολείο ως ΙΜΚ αναπαράγει κατά κύριο λόγο τις σχέσεις παραγωγής ενός καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού, αποτελεί μορφή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας που το παριστάνει ως ουδέτερο έδαφος, για να διαιωνίσει την αναπαραγωγή του. Μαζί με την οικογένεια και την εκκλησία, το σχολείο προετοιμάζει τους νέους να πάρουν θέση στο δίπολο εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου, να αναπαράγουν τις καπιταλιστικές σχέσεις και φυσικά είναι καθήκον της ταξικής πάλης να διαρρήξει τις σχέσεις αυτές… και δεν συμμαζεύεται. Και μεις εμπιστευόμαστε την αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος σε φορείς τέτοιων απόψεων. Για να συμβάλει η Παιδεία στην παραγωγή πλούτου. Προφανώς είμαστε αφελείς.
Ακτιβιστές, πολιτικοί, διανοητές που θέλουν να μεταφέρουν στο 2015 τις κυρίαρχες αντιθέσεις των κοινωνικών σχηματισμών του 19ου αιώνα, που θεωρούν τις συντεχνίες ως προοδευτικούς παράγοντες ανάταξης των οικονομικών σχέσεων και τον κρατισμό ως την ιδεολογία οργάνωσης των κοινωνιών, που απεχθάνονται την ελευθερία διακίνησης ιδεών και πραγμάτων είναι αδύνατον να οδηγήσουν μια χρεωμένη χώρα σε ανάπτυξη μέσα σε παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό περιβάλλον. Ταλαιπωρούνται οι ίδιοι και ταλαιπωρούν και εμάς αδίκως.
Όλοι αυτοί είτε ως ΚΚΕ, είτε ως «Ανανεωτική Αριστερά», και μετά ως ΣΥΝ, μάχονταν την ιδιωτική πρωτοβουλία και υπερασπίζονταν το κράτος των πελατών και μάλιστα άλλων κομμάτων. Παίρνοντας σήμερα το μαγαζί πήραν και το πελατολόγειο. Έφθασαν στην πηγή και εμείς τους ζητάμε να κάνουν εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις, δηλαδή να μην πιουν νερό. Είμαστε αφελείς. Την ίδια στιγμή που ο Τσίπρας υπόσχεται στους εταίρους πρόγραμμα αλλαγών και διεκδικεί χρήματα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, ο Στρατούλης εγγυάται το δικαίωμα στη σύνταξη της 50αρας με ανήλικο, ο Κατρούγκαλος διορίζει 15000 ΔΥ και μονιμοποιεί άλλους 40.000, ο Παπάς στήνει την ΕΡΤ πάνω στο παλιό αλλά πιο κομματικό μοντέλο, ο Λαφαζάνης μοιράζει τα τροφεία στους χορτάτους, ο Μπαλτάς καταργεί τα Συμβούλια Διοίκησης των ΑΕΙ, ο Παρασκευόπουλος στην πρώτη του νομοθετική πράξη βγάζει έξω τον Σάββα Ξηρό, η Χριστοδουλοπούλου εγκαταλείπει τους παράνομους μετανάστες έρμαια της τύχης τους και ο Πανούσης αφήνει 100 παιδιά να κάψουν και να σπάσουν την Αθήνα, γιατί πελάτες είναι και αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει πως δεν θα επιβιώσει αν δεν παίξει στο γήπεδο του παλιού πολιτικού συστήματος. Τη δική του βέβαια μπάλα, αλλά στο γήπεδο της φαυλότητας με την οποία έχει εθισθεί ο Έλληνας πολίτης.
Ιδεοληψία και πελατειασμός. Αυτές είναι δύο βασικές αιτίες της αμηχανίας και της αναβλητικότητας της κυβέρνησης. Της νομοθετικής και μεταρρυθμιστικής της απραξίας. Της συνεχούς σύγκρουσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ένας συνδυασμός που την κρατάει ακίνητη, δίβουλη και δίγλωσση. Πώς να αναδιαρθρώσουν μια καπιταλιστική οικονομία με στόχο να τη διασώσουν; Πώς να συμβάλλουν στην ενδυνάμωση μιας Ευρώπης της παραγωγής και του κέρδους; Λογικά, τη διάλυσή της θα πρέπει να επιδιώκουν. Και ο καλύτερος τρόπος είναι μέσα από την χρεοκοπία και τη λιμοκτονία που θα ριζοσπαστικοποιήσει τις μάζες και θα επιφέρει την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα της επανάστασης. Έλα όμως που χρειάζονται και τις χρηματοδοτικές ενέσεις της ΕΕ για να συντηρήσουν το δικό τους κράτος. Η Κόλαση των αντιφάσεων. Το δελτίο στα καύσιμα τα τρόφιμα και τα φάρμακα του κ. Λαπαβίτσα αν δεν εξοντώσει πρώτα και κύρια το φτωχό ποιον θα εξοντώσει; Αυτόν που έχει τα ευρώ του έξω και θα μπορεί να προμηθεύεται τα αγαθά στη μαύρη αγορά; Ή τον κρατικό υπάλληλο που θα συνεχίσει να αμείβεται για να στηρίζει τις επιλογές της «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης;
Οι πολίτες αυτής της χώρας που ανέδειξαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απλά έχουν άγνοια για το παρελθόν και το ιδεολογικό φορτίο των νέων ηγετών της χώρας τους. Μέσα στην απελπισία τους για το χαμένο «παράδεισο» πιάστηκαν από το βολονταρισμό και τη ρητορεία αυτής της Αριστεράς και τώρα εισπράττουν τα αποτελέσματα των επιλογών τους. Αλλά και οι «θεσμοί» ενώ γνωρίζουν με τι έχουν να κάνουν καμώνονται τους ανεκτικούς και περιμένουν τα δήθεν κοστολογημένα προγράμματα στραγγαλίζοντας οικονομικά τη χώρα. Από αυτήν τη διελκυστίνδα, οι μόνοι χαμένοι είναι οι πολίτες, οι άνεργοι, οι νέοι, οι χρεωμένοι. Όλοι αυτοί στα μόνα που μπορούν να ελπίζουν είναι η παραγωγή, οι εξαγωγές, οι επενδύσεις, οι δουλειές. Στο λιγότερο, αποτελεσματικότερο και δικαιότερο κράτος. Και γι’ αυτά δεν ακούμε τίποτα. Αντιθέτως ακούμε για μονιμοποιήσεις ΔΥ, επαναφορά άχρηστων οργανισμών, προνόμια συνδικαλιστών και συντεχνιών. Για νέα κομματική ΕΡΤ, για χειρότερα σχολεία, για περισσότερη βία στους δρόμους, για διόγκωση του μεταναστευτικού προβλήματος και φυσικά για ακροδεξιάς εμπνεύσεως φιέστες στο Σύνταγμα.
Η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόθεση να ρίξει τη χώρα στα τάρταρα ενόςgrexit. Αλλά δυστυχώς δεν ξέρει και πώς να την γλιτώσει. Δεν είναι μόνο οι προεκλογικές υποσχέσεις που του κρατάνε δεμένα τα χέρια. Είναι η πεποίθηση ότι κάθε συνεργασία με τους εταίρους στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων διασώζει τον καπιταλισμό και αναπαράγει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το δυστύχημα είναι ότι δεν υπάρχει διέξοδος από αυτόν τον τυφλό λαβύρινθο. Η ελπίδα της Ρωσίας αν υπήρχε (αυτό έδειξε η επιλογή Κοτζιά) είναι φρούδα και το ξέρουν. Η ελπίδα ότι ανάλογα κινήματα του Νότου, που θα γίνονταν πλειοψηφικά στις χώρες τους, δεν φαίνεται να επιβιώνει. Ο εκβιασμός προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς δεν έπιασε. Έχουν φροντίσει. Η χώρα θέλει καύσιμα για να στηρίξει στοιχειώδεις λειτουργίες και αυτά δίνονται με αντάλλαγμα τη διάσωση του ελληνικού καπιταλισμού. Η Ευρώπη μπορεί να χρειάζεται ένα εκατομμύριο αλλαγές αλλά όχι προς την σοσιαλιστική – κρατικιστική κατεύθυνση. Η ελευθερία είναι η ζωή της και δεν θέλει να πεθάνει. Απαλλάχθηκε από το ανατολικό μπλοκ και δεν θέλει να το επαναφέρει στα σπλάχνα της μέσω της Ελλάδας. Η μόνη λύση είναι να καταλάβουν οι Έλληνες τι ψήφισαν και να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση. Αυτό είτε θα έφερνε το ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα, είτε θα προκαλούσε πολιτική κρίση και νέο ευρύτερο κυβερνητικό σχήμα.
Οι μεταρρυθμιστικές – προοδευτικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από την κομματική τους ένταξη πρέπει να αντιπολιτευθούν, όχι δομικά και στείρα αλλά με γνώση και δύναμη. Να αναδείξουν τις αντιφάσεις της κυβέρνησης και να αποδείξουν ότι η πολιτική της δεν αλλάζει, αλλά γκρεμίζει τη χώρα μας. Είναι ολέθριο να προσπαθεί η αντιπολίτευση απλά να συνεφέρει την κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας αποσπασματικά τις επιλογές της. Με τον αντιευρωπαϊσμό και αντιγερμανισμό που καλλιεργεί, η κυβέρνηση στρέφει το λαό στα δίχτυα της ακροδεξιάς και νομιμοποιεί άθελά (άθελα όχι όλη) τη φασιστική ιδεολογία. Και για να το κάνουν αυτό χρειάζονται συνεννόηση, συνεργασία, πολιτικό συντονισμό, επεξεργασίες, αρθρογραφία και κυρίως πολιτική δράση στις γειτονιές. Το κλίμα ήδη αλλάζει, οι δυστοκίες δυσαρεστούν, η έλλειψη χρημάτων δεν επιτρέπει την πραγματοποίηση των υποσχέσεων, η ανάσχεση της προηγούμενης αναιμικής ανάπτυξης είναι φανερή. Οι νουνεχείς αριστεροί πολίτες που στήριξαν το όνειρο της «πρώτης φοράς Αριστερά» καταλαβαίνουν που οδηγεί η σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ, η ανοχή τους εξαντλείται.
Κάποιοι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη της συνεννόησης. Το ΠΟΤΑΜΙ, οι ΜΕΤΑ, η ΔΡΑΣΗ και οι τέως 58 θα μπορούσαν να εργαστούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Μιλώντας και με κάποιους από το ΠΑΣΟΚ και γιατί όχι και με τους φιλελεύθερους της ΝΔ. Απαιτείται μια πανστρατιά αστικών δυνάμεων σωτηρίας της χώρας. Ούτως ή άλλως οδηγούμαστε σε μετωπική σύγκρουση με τους εταίρους, σε οικονομική ασφυξία και πιστωτικό γεγονός. Επιτέλους κάποιοι ας αφήσουν τα μικρομάγαζά τους και ας ατενίσουν με θάρρος τα μεγάλα διακυβεύματα. Γιατί απλά κινδυνεύουμε. Όλοι.