Απ’ όλες τις προτάσεις για την εξεύρεση 11,5 δισ. ευρώ με τα οποία θα σωθεί η Ελλάδα, περισσότερο μου άρεσε εκείνη του υπουργού Εσωτερικών Ευριπίδη Στυλιανίδη. Να αυξηθεί, λέει, το παράβολο για τη χορήγηση άδειας διαμονής σε μετανάστες. Το παράβολο αυτό είναι πράγματι φτηνό: αρχίζει από τα 150 ευρώ για ένα χρόνο, αλλά δεν ξεπερνά τα 900 ευρώ για μια δεκαετία. Θα μπορούσαμε, ας πούμε, να το διπλασιάσουμε. Ή να το πενταπλασιάσουμε. Ολο και κάτι θα μαζευτεί. Στο κάτω κάτω, χάρη μάς χρωστάνε οι αλλοδαποί. Τους έχουμε ανοίξει τα σπίτια μας, τους δίνουμε δουλειές, γενικά τους έχουμε αγκαλιάσει. Ακόμη και το αίμα μας θέτουμε στη διάθεσή τους, η υπερήφανη πρόταση υπερήφανων στελεχών της Χρυσής Αυγής να γίνονται αιμοδοσίες αποκλειστικά για Ελληνες απορρίφθηκε.
Είναι αλήθεια πως γίνονται και μερικές παρασπονδίες. Κάθε τόσο σφάζουν κανένα μετανάστη στον δρόμο ή ξυλοκοπούν αλλοδαπούς εργάτες όπως έγινε τις προάλλες στο Πέραμα, αλλά αυτές οι πράξεις αποκλείεται να είναι έργο υπερήφανων Ελλήνων, διαταραγμένες προσωπικότητες θα είναι από πίσω, και αν αυτό δεν έχει αποδειχθεί είναι επειδή ποτέ δεν καταδικάζεται κανείς. Κάποιοι ξένοι οργανισμοί καταγγέλλουν τις συνθήκες κράτησης των μεταναστών στα νησιά, αλλά μάλλον ψέματα λένε ή παίζουν το παιχνίδι εκείνων των αθλίων που θέλουν να κατασκευαστούν στρατόπεδα ανθρώπινων ψυχών σε διάφορες υπερήφανες πόλεις. Διάβασα επίσης χθες ότι το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για την απέλαση του αλβανού υπηκόου Αρμπέν Λίσα, που κατοικούσε νομίμως για χρόνια στη Σκάλα Λακωνίας και δεν ανανέωσε εγκαίρως το 2010 την άδεια διαμονής του επειδή νοσηλευόταν σε νοσοκομείο. Υπερβολική βρίσκω την καταδίκη. Στο κάτω κάτω, ας μην αρρώσταινε. Να, ο συνάδελφος Νίκο Αγκο ακόμη μες στα πόδια μας βρίσκεται, κι ας μη συμπλήρωσε λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων στην αίτηση που υπέβαλε ύστερα από είκοσι χρόνια παραμονής στη χώρα μας. Μα είναι τυχαίο ότι αρρωσταίνουν όλοι οι μετανάστες;
Ναι, η μόνη λύση για να σωθεί η Ελλάδα είναι να αυξηθεί εκείνο το παράβολο. Και όταν ο κ. Στυλιανίδης το πετύχει, όλο και σε κάποια μπουζούκια θα το γιορτάσει, ξέρει εκείνος.