«Ένα μεγάλο μέρος από το 70% του πρωτογενούς πλεονάσματος θα μοιρασθεί, εν είδη επιταγής εφάπαξ, σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Εκεί κοντά στο Πάσχα.» Ακούγεται πραγματικά ευχάριστα, αλλά μου θυμίζει το 1981, τότε που ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.Δ. κος Ράλλης έτρεχε στα Τζουμέρκα με το ελικόπτερο και μοίραζε επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΟΚ), για να περισώσει ότι μπορούσε από την επερχόμενη ήτα των βουλευτικών εκλογών της 18ης Οκτώβρη. 35 χρόνια μετά δεν έχει αλλάξει τίποτα κε Σαμαρά; Και τι είναι το πρωτογενές πλεόνασμα; Χρήματα στο μπαούλο που τα μαζέψαμε και μπορούμε όποτε θέλουμε να το ανοίγουμε και να λέμε «πάρε κόσμε»; Νομίζω πως όχι, γιατί απλά είναι λογισμικό μέγεθος. Και μόνο η λογική και η νοοτροπία θυμίζει άλλες εποχές.

Είπαμε, το λέμε και θα το ξαναλέμε, όσο υπάρχει χρόνος: Η κρίση πρέπει να γίνει ευκαιρία. Ευκαιρία να αλλάξει άρδην ετούτος ο τόπος. Γιατί εκτός από το δημοσιονομικό συμμάζεμα θα πρέπει να γίνουν παράλληλα όλες εκείνες οι απαραίτητες και αναγκαίες αλλαγές που έχουμε συμφωνηθεί με τους δανειστές μας. Αλλαγές ώστε να εκσυγχρονιστούν ετούτο το έρμο το κράτος, οι πεπαλαιωμένοι και διάτρητοι θεσμοί και δομές, το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Να σχεδιάσουμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο όπου θα στηριχθεί σε νέες βάσεις – θεμέλια ικανά να το αντέξουν τουλάχιστον για το επόμενο μισό του 21ου αιώνα.. Ένα αναπτυξιακό μοντέλο που θα διασφαλίζει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Αλλιώς κάνουμε μια τρύπα στο νερό.

Το να ανακυκλώνουμε πολιτικές και πρακτικές του παρελθόντος, χωρίς να έχουμε αντιληφθεί σε ποια περιδίνηση βρίσκεται ο τόπος μας, απλά κερδίζουμε χρόνο, κάνοντας απλά μόνο «μια τρύπα στο νερό».