Ο γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος Ενρίκο Λέτα δήλωσε πως το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία είναι μια θλιβερή μέρα. Αυτό που μου προκάλεσε τη μεγαλύτερη οργή και αγανάκτηση δεν είναι η νίκη της Aκροδεξιάς σε Σουηδία και Ιταλία. Είναι τ’ ότι η συνεργασία των κεντροδεξιών δυνάμεων με την Ακροδεξιά θεωρήθηκε κάτι τ’ αυτονόητο. Είναι θλιβερό το πώς η Aκροδεξιά παρέσυρε Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά στη δική της ατζέντα όσον αφορά τη μετανάστευση και τα ζητήματα ασφάλειας. Αλλά είναι αποκρουστικό πως πλέον η συνεργασία της Κεντροδεξιάς με τους θιασώτες του νεοφασισμού θεωρείται κάτι που εντάσσεται στο πολιτικό παιγνίδι. Το 2002 ο πατήρ Λεπέν περνούσε στο Β’ γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών. Κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις θα τάσσονταν με τον Σιράκ. Έτσι και έγινε. Αυτός έλαβε 80%.  Τώρα ο Γερμανός Μάνφρεντ Βεμπερ, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ευχόταν την άνοδο Μπερλουσκόνι που είχε ήδη δηλώσει πως θα συνεργαστεί με τα «Αδέλφια της Ιταλίας» απόγονους των φασιστικών «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα» και «Εθνική Συμμαχία». Βεβαίως τους τελευταίους είχε νομιμοποιήσει ο Μπερλουσκόνι από το 2013, όταν τους ενέταξε στον δικό του συνασπισμό «Λαός της Ελευθερίας». Δεν θα ήθελα ούτε καν να φανταστώ τι θα σήμαινε αν η σημερινή γερμανική Χριστιανοδημοκρατία συνεργαζόταν με το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Εναλλακτικής για τη Γερμανία». Κι όμως ελάχιστες φωνές εξεγείρονται κατά της συνεργασίας της Κεντροδεξιάς με τη Ακροδεξιά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Που είναι το «δημοκρατικό μπλοκ»; Αυτό ισχύει μόνο για να αποκλείει την Αριστερά από την εξουσία; Που είναι οι κραυγές αγωνίας όλων αυτών που «αγωνιούν» για τη Δημοκρατία; Μήπως τελικά αγωνιούν μόνο για το αν θα έρθει στην εξουσία η Κεντροαριστερά και η Αριστερά; Κι αν αυτό αποτραπεί, τότε η αγωνία αντικαθίσταται από την ανακούφιση. Και για ποια Δημοκρατία θα μιλάμε πλέον όταν ακόμη κι αν δεν συγκυβερνά η Ακροδεξιά με την Κεντροδεξιά, είναι αυτονόητη η επικράτηση της ατζέντας του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του εθνικισμού στα «δημοκρατικά» κόμματα;  Όταν όπως γράφει η εξαιρετική ιταλίδα συγγραφέας Φραντσεσκα Μελάντρι το κριτήριο μας για να κρίνουμε τους ανθρώπους γίνεται το «σωστό αίμα»; (Το σωστό αίμα, μτφρ. Άμπυ Ραΐκου, εκδ. Καστανιώτη). Όταν δηλαδή όπως ζητά η Μελόνι και αποδέχονται ασμένως οι Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι ακόμη και οι γιατροί θα υποχρεούνται να καταγγέλλουν τους «χωρίς χαρτιά«, τους χωρίς «σωστό αίμα», δηλαδή, ασθενείς τους; Όταν το σπρώξιμο της κοινωνίας στο «δοσιλογισμό» θα θεωρείται εθνική υποχρέωση; Είναι αυτονόητο κάτι τέτοιο στη Σουηδία για να απορριφθεί η συνεργασία της Σοσιαλδημοκρατίας με την τρίτη Κεντροδεξιά; Είναι αυτονόητο να αδιαφορούμε γι’ αυτή την εξέλιξη και την ίδια στιγμή να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για τη δημοκρατία που χάνουμε; Την χάνουμε έτσι γενικά ή εμείς την χάνουμε; Είναι δυνατόν το ζήτημα της ασφάλειας να ακυρώσει το αίτημα της ελευθερίας; Είναι δυνατόν να αποδεχόμαστε να μετατρέπεται η αρχή της ασφάλειας των προσώπων σε έλεγχο των ατόμων, αυτορρύθμιση των ροών (οικονομικών, μεταναστευτικών, διατροφικών, υγειονομικών, πολιτισμικών) και εθνικισμό; Έτσι όμως ενισχύονται η τζιχάντ και η Άκρα Δεξιά. Δεν αποδυναμώνονται. Για τον Rosseau μόνον οι φιλάργυροι και οι μικρόψυχοι προτιμούν την ασφάλεια από την ελευθερία. Αλλά ο John Locke το λέει ακόμη πιο παραστατικά. «Οι άνθρωποι είναι τόσο άμυαλοι ώστε φροντίζουν να αποφύγουν τις βλάβες από τα κουνάβια και τις αλεπούδες, αλλά είναι ικανοποιημένοι, και μάλιστα το θεωρούν ασφάλεια, αν καταβροχθίζονται από τα λιοντάρια» (Δεύτερη Πραγματεία περί Κυβερνήσεως, Πόλις σε μετάφραση- Εισαγωγή  Πασχάλη Μ. Κιτρομηλίδη, παρ 93, σ. 159).  Είναι δυνατόν για να προστατευτούμε από τα κουνάβια και τις αλεπούδες να μπαίνουμε στο στόμα των λεόντων της Ακροδεξιάς; Φαίνεται πως στ’ όνομα του να μην είναι η Κεντροαριστερά και η Αριστερά στην εξουσία, μπορούμε να χαιρόμαστε όταν μας ρίχνουν στην ακροδεξιά αρένα για να μας φάνε τα λιοντάρια της Τζόρτζια Μελόνι και του σουηδού ακροδεξιού Τζιμ Άκεσον. «Ακόμη και στην ωραία και δημοκρατική Σουηδία, οι αριστερές ηττήθηκαν και στάλθηκαν στο σπίτι! Την Κυριακή (25 Σεπτεμβρίου) είναι η σειρά μας. Θα κερδίσουμε!», δήλωνε ο Ματέο Σαλβίνι. Το μόνο πρόβλημα είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς ή τ’ ότι ο ηγέτης των συντηρητικών Μετριοπαθών Σουηδών Ουλφ Κρίστενσον θεωρεί αυτονόητη τη συνεργασία του με την Ακροδεξιά; Πως άλλωστε να μη τη θεωρεί αυτονόητη, όταν ήδη το Λαϊκό Κόμμα είχε θεωρήσει αυτονόητη τη ντροπαλή προσχώρησή του σ’ αυτή την ατζέντα; Μήπως οι Δανοί σοσιαλδημοκράτες δεν έχουν νομιμοποιήσει αυτή την ατζέντα; Αλλά μήπως και η ελληνική ριζοσπαστική Αριστερά δεν είχε νομιμοποιήσει αυτήν την ατζέντα συμμαχώντας με ότι πιο ακροδεξιό (η Χρυσή Αυγή είναι φασίστες) είχε η ελληνική πολιτική σκηνή; Ευτυχώς που ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέχρι στιγμής φαίνεται να απορρίπτει τη συνεργασία με τον Κυριάκο Βελόπουλο. Πως να πείσουν όλοι αυτοί όταν δήθεν οργίζονται με τις παραβιάσεις του Κράτους Δικαίου σε Ουγγαρία και Πολωνία; Αρκεί μόνο ότι αυτές δεν περιορίζονται στο «μη σωστό αίμα», αλλά περιλαμβάνουν και το σωστό Ούγγρων και Πολωνών; Αν όλα αυτά είναι έτσι και είναι έτσι, τότε η «θλιβερή μέρα» του Ενρίκο Λέτα είχε προετοιμαστεί από καιρό.

Πηγή: www.tovima.gr