Ο θάνατος του Αλέξανδρου Βέλιου υποχρεώνει όλους τους προοδευτικούς πολίτες να σκεφτούν πόσα ανθρώπινα δικαιώματα παραμένουν απροστάτευτα και πόσο δύσκολο είναι στη χώρα μας να υποστηριχθεί από την πολιτεία η προσωπική αυτονομία όταν η Εκκλησία δεν συμφωνεί.

Για μας είναι αυτονόητο ότι πρέπει κανείς να μπορεί να ζήσει και να πεθάνει όπως επιλέγει, χωρίς να υπακούει σε νομικούς ή κοινωνικούς καταναγκασμούς.

Οταν πρόκειται για θέματα τόσο σοβαρά και ευαίσθητα, όπως είναι η ευθανασία, είναι αναγκαίο να προηγείται ένας ουσιαστικός διάλογος για να διαμορφωθεί η μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση. Ενας τέτοιος διάλογος θα ήταν λυτρωτικός για όλους, όποια θέση και αν πρεσβεύει κανείς. Γιατί θα μας έφερνε κοντά στα μεγάλα ερωτήματα της ηθικής, της ψυχολογίας, της φιλοσοφίας, θα μας βοηθούσε να ξαναορίσουμε τα ουσιώδη.

Είναι αμηχανία ή αδυναμία αυτό που μας εμποδίζει να κάνουμε μια τέτοια συζήτηση; Ο,τι και αν είναι, οφείλουμε να το ξεπεράσουμε για χάρη των ανθρώπων που θέλουν να διαφυλάξουν την αξιοπρέπειά τους μέχρι το τέλος.