Ας πάμε στα βασικά: Η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ δεν θέλει να συμβεί στη θητεία της ελληνική έξοδος από την ευρωζώνη και ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα δεν θέλει ένα γεωπολιτικό ρίσκο με απρόβλεπτες επιπτώσεις στην καρδιά της Μεσογείου. Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ.Κ.Γιούνκερ έχει πει σε συνομιλητές του ότι είναι προσωπικό του στοίχημα να παραμείνει το ελληνικό βαγόνι στο τρένο της ευρωζώνης, ενώ παγκόσμιας φήμης οικονομολόγοι από τον Πικετί μέχρι τον Στίγκλιτς και τον Κρούγκμαν τα δίνουν όλα για να πείσουν ότι κάθε διαφορετικό σενάριο θα ήταν επικίνδυνο, όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά επίσης για την ΕΕ. Δεν συμφωνεί μαζί τους ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ Β. Σόιμπλε που έχει καταθέσει πολύ νωρίτερα την άποψή του υπέρ μιας ευρωζώνης ομόκεντρων κύκλων και διαφορετικών ταχυτήτων και δεν κρύβει ότι για τη χώρα μας δεν βλέπει τίποτα καλύτερο από το στρίμωγμά της στο ευρωπαϊκό περιθώριο σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας. Το ΔΝΤ ζητά αυτά που ζητά από όποια χώρα και αν περνά, πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και περιορισμούς στις απολύσεις, μικρότερο Δημόσιο, δραστική μείωση του κόστους του ασφαλιστικού συστήματος – πόσο μάλλον εδώ, όπου το συνταξιοδοτικό είναι η καρδιά του προβλήματος.

Δεδομένου ότι οι βασικοί πρωταγωνιστές, Μέρκελ και Ομπάμα, θέλουν την ελληνική διάσωση υπάρχουν σοβαρά περιθώρια όχι απλώς για έναν συμβιβασμό της δωδεκάτης ώρας και της ανάγκης αλλά για μια μεγάλη συμφωνία που θα περιλαμβάνει και ρυθμίσεις απομείωσης του χρέους και διασφάλιση χρηματοδότησης για τα επόμενα χρόνια, φυσικά υπό αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις δημοσιονομικής πειθαρχίας και μεταρρυθμίσεων (μνημόνιο, όπως και αν ονομαστεί).

Τα πράγματα δυσκολεύουν λόγω του ελλείμματος αξιοπιστίας. Οι θεσμικοί πιστωτές αμφιβάλλουν για τη βούληση και τη δυνατότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει οποιαδήποτε συμφωνία, ενώ έχουν κακή γνώμη συνολικά για τις ελληνικές ελίτ που καθορίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την πορεία της χώρας. Η κατάσταση περιπλέκεται και λόγω του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ τις διεθνείς σχέσεις αλλά και τους ευρωπαϊκούς κανόνες, χάνοντας χρόνο και ενέργεια σε λάθος και ατελέσφορες μάχες, αφού κανείς δεν έχει αναθέσει στον πρωθυπουργό της πλέον υπερχρεωμένης και αποτυχημένης χώρας της ευρωζώνης να αγωνιστεί για την κοινωνική δικαιοσύνη σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση μπορεί ακόμη και τώρα να πετύχει μια σχετικά καλή συμφωνία, με πρόβλεψη για οριακά πρωτογενή πλεονάσματα και έμφαση στις διαρθρωτικές αλλαγές, αν πραγματικά πιστέψει στην προσπάθεια για έξοδο από την κρίση με ρεαλιστικούς, ευρωπαϊκούς όρους και αν την υπερασπιστεί έναντι ενός εσωκομματικού ακροατηρίου που σε μεγάλο βαθμό κινείται στη σφαίρα του οικονομικού ανορθολογισμού.

Μέχρι στιγμής έχουμε μια αποθαρρυντική εικόνα. Στο Brussels Group γίνονται κάποια βήματα για να κλείσουν ένα-ένα τα κεφάλαια της διαπραγμάτευσης, αλλά στο πολιτικό επίπεδο ακυρώνονται όσα επιτυγχάνονται στο τεχνικό επίπεδο, αντί να δίνεται ώθηση για να ολοκληρωθούν οι συζητήσεις.

Ο πρωθυπουργός προαναγγέλλει διαρκώς συμφωνία, ενώ υπουργοί ανακοινώνουν μονομερώς αποφάσεις εκτός κλίματος διαπραγμάτευσης (όπως γίνεται γνωστό από τις διαρροές), άλλοι ζητούν ρήξη, ορισμένοι πιστεύουν στη δραχμή, κάποιοι μιλούν για αθέτηση πληρωμών δόσεων στο ΔΝΤ (πιστωτικό γεγονός) μέσα στον Ιούνιο και οι δηλώσεις τους κάνουν το γύρο του κόσμου, ενώ πυροδοτούν αναλύσεις επί αναλύσεων για την επόμενη μέρα που, σταθερά, καταλήγουν σε σενάριο Grexit.

Στην πραγματικότητα και παρά την πολλή φασαρία τα πράγματα είναι απλά: Η συμφωνία με τους πιστωτές είναι μονόδρομος για να μην καταρρεύσει η παραπαίουσα ελληνική οικονομία διαλύοντας πρώτα τις ζωές των ανθρώπων που έχουν ήδη δοκιμαστεί σκληρά από την κρίση. Η συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους είναι έτσι κι αλλιώς προϋπόθεση για να υπάρχει η χώρα μας στον πρώτο κόσμο. Η πραγματοποίηση σαρωτικών μεταρρυθμίσεων (στο κράτος, στη Δικαιοσύνη, στο ασφαλιστικό, στη λειτουργία της αγοράς κοκ) είναι μονόδρομος για να βγούμε από την ύφεση και να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Η προσέλκυση και πραγματοποίηση επενδύσεων είναι ο μοναδικός τρόπος για την δημιουργία απασχόλησης και τη σταδιακή ανάκαμψη, μέχρι να γίνουν παρεμβάσεις ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης που είναι αναγκαίες προκειμένου να βελτιωθεί η θέση της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και να προσαρμοστεί στις εξελίξεις του σύγχρονου κόσμου.

Η εντολή που έχει η κυβέρνηση είναι για μια καλύτερη λύση στο ευρώ, ούτε για χρεοκοπία, ούτε για δραχμή. Επομένως, για τον πρωθυπουργό δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από το να φέρει στη Βουλή μια συμφωνία που θα διασφαλίζει τη χρηματοδότηση της χώρας.

Το γεγονός ότι το αυτονόητο είναι αδιανόητο για κάποιους στον ΣΥΡΙΖΑ,  δύσκολο έως ηρωικό για άλλους, είναι η πιο σύντομη περιγραφή του ελληνικού αδιεξόδου που, αν παραταθεί, θα εξελιχθεί σε τελική ήττα για όλους και πρώτα για τους πιο αδύναμους που δεν έχουν καταθέσεις έξω – όπως συμβαίνει με κυβερνητικά στελέχη.