Ο κ. Σημίτης ανέπτυξε σε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενό του στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ – 17 / 12 / 17 – τις απόψεις του για το πολιτισμικό πρότυπο, που κυριαρχεί στην χώρα μας και το οποίο παρατεταμένα και αναπόφευκτα επηρεάζει θέσεις και στάσεις τόσο των πολιτικών ελίτ όσο και πολλών κοινωνικών ομάδων. Όμως αν και ορθά αναφέρεται στους μηχανισμούς, που αναδεικνύουν και συντηρούν τον επίκαιρο εθνολαϊκισμό, ανισοκατανέμει τις ποιότητες των παλαιών προτύπων που οσμόθηκαν για να φτιάξουν το σημερινό.
Επί λέξει γράφει :«…στο κυρίαρχο πολιτισμικό πρότυπο που ακολούθησε και επέβαλε η Δεξιά στην Ελλάδα ανήκει η συμπεριφορά, που απαξιώνει και μειώνει τον αντίπαλο. Αλλά και η σημερινή αριστερή κυβέρνηση έχει μέλη που μόνο με αυτόν τον τρόπο εκφράζονται δημόσια. Πιστεύουν πως η προσβλητική στάση υποκαθιστά αποτελεσματικά τα επιχειρήματα , που λείπουν…»
Δεν διαφωνώ, απλώς να συμπληρώσω πως περισσότερο από την αριστερή στάση υπάρχει κι ένα πολιτισμικό πρότυπο που διακόνησε και το ΠΑΣΟΚ μεταπολιτευτικά – έστω σε τμήματα της χρονικής του βασιλείας – και το οποίο δεν διαφέρει ουσιαστικά από τα άλλα δύο. Μάλιστα θα λεγα πως τα κυρίαρχα μεταπολιτευτικά πρότυπα είναι εν πολλοίς κοινά ως προς την συμπεριφορά την γενικευμένη, που εξέφραζαν .
Στην ομολογημένη αλαζονεία του Κ. Καραμανλή να αντιμετωπίζει απαξιωτικά τους αντιπάλους, υπήρξε το χειρότερο αντίπαλο δέος του Αγ. Κουτσόγιωργα και από ενός σημείου και μετά η υπερβολική υποβόσκουσα βωμολοχία του Ευ. Γιαννόπουλου. Κοντά σε τούτα είχαμε την πολιτιστική πολιτική εκτροπή του Αυριανισμού, που πυκνά συχνά στοχοποίησαν τον ίδιο τον πρώην Π/Θ , όπως και τον Α. Λάζαρη, τον Π. Αυγερινό και άλλους.
Είχαμε τις οριακές πολιτισμικές άμυνες της ΕΑΡ και του Λ. Κύρκου, τον οποίο ο Α. Παπανδρέου αντιφώνησε ως εκπρόσωπο των σαλονιών .
Δεν συνεχίζω, υπάρχουν πολλά συναφή να πει κάποιος πολύ δε περισσότερο όταν ο ίδιος ο κ. Σημίτης, έδωσε – με άλλους – πολλές μάχες για την μερική αλλαγή του προτύπου, που επηρέαζε με αρνητική διαδραστικότητα τις πολιτικές θέσεις…Σαν να λέμε Κράμερ εναντίον Κράμερ..
Το βαθύτατο πρότυπο, όπως τόσον ο Γ. Μαυρογορδάτος όσον και άλλοι των περισσότερων τάσεων της Πολιτικής Ιστοριογραφίας αναδεικνύουν, έρχεται από τον απώτατο διχασμό και την μετάλλαξη της σύγκρουσης ανάμεσα στον προοδευτικό εκσυγχρονισμό και στην συντήρηση σε μάχη των κόσμων του σκότους – Δεξιάς και του φωτός – Κέντρου και συνοδοιπορούντων. Αυτή η παραπλανητική διαμάχη, που συσκότισε τα εποχιακά διακυβεύματα συνεχίστηκε μεταπολιτευτικά ανάμεσα στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ , ερήμην ενδεχομένως των πολιτικών επιτευγμάτων. Στην ψυχιατρική αυτός ο νοσηρός διαχωρισμός λέγεται αποπροσωποποίηση.
Αυτές οι τάσεις, που ο κ.Σημίτης περιορίζει στην Δεξιά και στον δίχρονο ΣΥΡΙΖΑ, ομογενοποιήθηκαν, αποκολλήθηκαν από τους ευρείς σχηματισμούς στους οποίους πλειοψηφικώς ανήκαν και συμβολοποιήθηκαν ως ενιαία οντότητα που καλείται εθνολαϊκισμός στον ΣΥΡΙΖΑ .
Υπό αυτή την έννοια, παλαιά και νέα κόμματα, αποκαθάρθηκαν ικανοποιητικά.
Για να κλείσω: η μικρή ένστασή μου βρίσκεται στη αποσιώπηση των – μικρών ή μεγάλων – ευθυνών της αισθητικής του διαχρονικού ΠΑΣΟΚ στην διαμόρφωση του εθνοποπουλιστικού χαρακτήρα της κυρίαρχης ελίτ, από κοινού κυρίως με την ΝΔ αλλά και με μικρότερους κοινοβουλευτικούς σχηματισμούς.
Οι αντιαισθητικές και ψυχοπαθολογικές περιοχές των πολιτικών κορυφών του 20ου και 21ου αιώνα αποτέλεσαν την γενεσιουργό μήτρα εντός της οποίας επωάστηκε ο εγχώριος εθνολαϊκισμός με τις ίδιες συντεταγμένες, που πριν χρόνια ο Λακλάου περιέγραψε.
Ο αθέλητος μανιχαϊσμός αισθητικών δεδομένων και ο αυτονόητος περιορισμός σε πεδία, που εξαιρούν μεγάλες και φορτισμένες περιόδους της χώρας καθόλου δεν αλλάζουν την εξαιρετική ανάλυση του κ. Σημίτη, μα την αφήνει ανιστορική ως προς τα πολιτικά δεδομένα μερικώς.