Τον κύριο Πάγκαλο δεν τον ήξερα προσωπικά αλλά έτυχε να καθήσουμε στο διπλανό κάθισμα στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Ήταν το 2011 στην συναυλία των KRONOS QUARTETT.
Είχα παρακολουθήσει την πορεία τους και θαύμαζα την τολμηρή μουσική τους προσέγγιση.
Πως κατόρθωναν να αναμιγνύουν την κλασική, την τζαζ, την ροκ.
Και πως έδιναν εντελώς καινούργιο, απροσδόκητο χρώμα και περιεχόμενο σε ένα, συνήθως γιά άλλους συμβατικό, ω κουαρτέτο εγχόρδων.
Η συναυλία ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Είχα ταξιδέψει σε χρωματιστά τοπία και μυήθηκα σε στα μυστικά που οι μεγάλοι καλλιτέχνες γνωρίζουν.
Κοίταξα τον γείτονα μου με νόημα. Η απόλαυση μας ένωσε.
Τελείωσαν.
Σιωπή γιά λίγο, μη χαλάσουμε την μαγεία και δειλά τα πρώτα χειροκροτήματα που θα οδηγούσαν στην αποθέωση.
Μας πρόλαβαν άλλοι.
Από τον εξώστη, εντελώς εκτός κλίματος, άρχισαν να εκτοξεύονται ύβρεις στον διπλανό μου πρώην υπουργό…
“Αλήτη….απατεώνα, κλέφτη, λαμόγιο…πως τολμάς να κυκλοφορείς ανάμεσα μας, θα σε τσακίσουμε…” κι άλλα που δεν θυμάμαι.
Κοίταξα αλλά πρόσωπα δεν έβλεπα, ήταν κρυμμένοι στο βάθος.
“Ντροπή σε εσας. Δεν σέβεστε την ιερότητα της στιγμής, τους υπέροχους μουσικούς και τις μαγικές στιγμές που μας χάρισαν, εμάς που συμμετείχαμε στην ιεροτελεστία.
Αν θέλετε να πείτε κάτι στον κύριο Πάγκαλο, δείξτε τα πρόσωπα σας και πλησιάστε τον στην έξοδο. Πείτε του αλλά ακούστε και τι έχει να σας πεί. Οι ύβρεις και οι γωνές είναι το όπλο των τραμπούκων…”
Αυτά σκέφτηκα να πω.
Αλλά δεν τα είπα.
“Αστο τώρα, που να μπλέκεις με αυτούς.”
Ο κύριος Πάγκαλος χαμογέλασε στωικά και προχώρησε προς την έξοδο.
Τον ακολούθησα σιωπηλός.
Την συνέχεια την ξέρετε.
Προπηλακισμοί, ξυλοδαρμοί, το μανιασμένο πλήθος που θα κάψει τη Βουλή, η πάνω και η κάτω πλατεία, οι ρήτορες της ευκαιρίας, το ξέσπασμα των ενστίκτων,
Κι ακολούθησε αυτό το ορμητικό ποτάμι του μίσους που ξύπνησε κι έστειλε στη βουλή την ξεχασμένη μαύρη ορδή και στη κυβέρνηση τους, δήθεν αντισυστημικούς, κόλακες των κάθε λογής αγανακτισμένων.
Ο θρίαμβος του τέρατος που έθρεψε και τράφηκε από την άγνοια, τον φανατισμό, την απουσία σκέψης.
Αυτό που ο Μάνος Χατζιδάκις έγκαιρα εντόπισε και εναντίον του οποίου, συχνά μόνος, ύψωσε το μικρό, το τεράστιο ανάστημα του.
Και συνόψισε στον όρο “Αυριανισμός”…τι τιμή γιά τους εμπνευστές.
Όταν η ύβρις νίκησε το επιχείρημα.
Αισθάνομαι ότι φτάσαμε στο τέλος αυτού του κύκλου.
Όχι γιατί όπως φαίνεται νίκησε ένα από τα κόμματα που αντιστάθηκαν, ότι και να πούμε, σε αυτό.
Αλλά να…βλέπω όλους πιά τους εκπροσώπους να συζητούν σε πιό χαμηλούς τόνους, να μιλούν γιά προγράμματα, κοστολογήσεις, φόρους, λογικα πράγματα δηλαδή.
Παροπλίζοντας όσους εκστομίζουν απειλές, βωμολοχίες, προσωπικές προσβολές.
Ξέρετε τώρα…
Έδωσα κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι, τον μικρό μου αγώνα αυτά τα δύσκολα χρόνια.
Αλλά να…
Αυτό το… “Άσε τώρα, που να μπλέκεις” που είπα την δύσκολη εκείνη μακρινή στιγμή ακόμη με στοιχειώνει.
“Συγγνώμη κύριε Πάγκαλε. Δεν τόλμησα όταν χρειάστηκε”.
Όση σημασία έχει μιά συγγνώμη αργοπορημένη..