Δανείστηκα αυτόν τον τίτλο από την πρόσφατη επιστολή του πρωθυπουργού κ. Λ.Παπαδήμου στον Μ.Μπαρόζο στον οποίο θέτει σημαντικά ζητήματα για την ανάπτυξη και την ενίσχυση της απασχόλησης στην Ελλάδα. Και ας είναι το πολιτικό μας σύστημα αλλού.
Η επέκταση της δημοσιονομικής κρίσης στην πραγματική οικονομία, το αρνητικό κλίμα και οι επιπτώσεις της στην παραγωγή, στις επενδύσεις και στην απασχόληση συνεχίζουν να πλήττουν καίρια την ελληνική κοινωνία. Και αυτό είναι το μείζον πολιτικό θέμα σήμερα.
Εθνικές και ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες και πολιτικές για το ξεπέρασμα της κρίσης και την ανάπτυξη έχουν δρομολογηθεί ή δρομολογούνται, αλλά συναντούν πολλά εμπόδια και καθυστερήσεις στην εφαρμογή. Όμως η πολιτική ατζέντα των εκλογών δεν ασχολείται, προς το παρόν τουλάχιστον, με αυτά.
Και όμως είναι ιδιαίτερα κρίσιμο θέμα η διάσωση της λεγόμενης ραχοκοκαλιάς της ελληνικής οικονομίας που είναι οι 750.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δηλαδή το 99% των ελληνικών επιχειρήσεων που καλύπτουν το 80% της απασχόλησης.
Καθυστερούν όμως στα γρανάζια της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, τα προγράμματα στήριξης μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και των ελληνικών τραπεζών που συζητούνται και σχεδιάζονται το τελευταίο εξάμηνο. Καθυστερεί έτσι και η εκταμίευση των διαθέσιμων πόρων. Και είναι προγράμματα για την ενίσχυση της ρευστότητας, της ανταγωνιστικότητας, της εξωστρέφειας και του παραγωγικού προσανατολισμού σε νέους και παραδοσιακούς τομείς, όπου η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα. Παράλληλα, καθυστερούν τα μεγάλα έργα που αποτελούν, έμμεσα, αναπτυξιακούς πυλώνες και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ελπίζεται ότι τα εξαγγελθέντα μέτρα (ανακεφαλαιοποίηση, μεταφορά πόρων του ΕΣΠΑ, δημιουργία ειδικών ταμείων εγγυοδοσίας και δανειοδοτήσεων κλπ) για τις τράπεζες που παίζουν κεντρικό ρόλο στη ροή των χρηματοδοτήσεων προς τις επιχειρήσεις, θα αλλάξουν την εικόνα. Δεν υπάρχουν όμως περιθώρια για άλλες καθυστερήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, τα κορυφαία προβλήματα της ύφεσης και της ανεργίας, μαζί με τη δημοσιονομική εξυγίανση και τη μεταρρύθμιση του κράτους και του πολιτικού συστήματος θα έπρεπε να κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο και στην πολιτική αντιπαράθεση για της εκλογές. Να κατατίθενται προτάσεις, να διαμορφώνονται εθνικά σχέδια ανάκαμψης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, να προτείνονται δημόσιες πολιτικές.
Αντί αυτών, έχουμε τα γενικόλογα προγράμματα των κομμάτων, αλλά το χειρότερο είναι ότι αυτό που κυρίως περνάει στα μέσα επικοινωνίας είναι: καταγγελτικές κορώνες και ανέφικτες υποσχέσεις, μνημονιακές και αντιμνημονιακές ταμπέλες, αυταρέσκειες και αυτοδυναμίες, δήθεν ισοδύναμα εκτός τόπου και χρόνου, η κατάργηση μνημονίου, χρέους και δικομματισμού για να «σωθούμε», η άλλη ανάπτυξη και ο τρίτος δρόμος έτσι γενικά, το να πέσουν λεφτά στην αγορά έτσι όπως παλιά, καταγγελίες για την ανεργία και την επιχειρηματικότητα ταυτόχρονα (!), τυφλές συγκρούσεις για τη διανομή της πίτας, ενώ η πίτα μικραίνει.
Ακόμη βέβαια δεν είναι αργά. Το διακύβευμα όμως είναι τεράστιο και η αγωνία για την επόμενη μέρα των εκλογών, πολύ μεγάλη.