Ο Βενιζέλος ήταν καλός. Και για Βενιζέλος με αυτοσυγκράτηση. Οι αναφορές στο παρελθόν και στον Ανδρέα που αντανακλαστικά μας απωθούν, ήσαν περισσότερο για ιστορικούς και εσωκομματικούς λόγους. Το κέντρο βάρους της ομιλίας ήταν προς το μέλλον.

Είχε καλά σημεία και στοχαστικότητα, που δεν είμαι βέβαιος ότι ενθουσίασαν τις τρεις πρώτες σειρές του Συνεδρίου. Τα περί κανονικότητας της χώρας και εμμέσως του ΠΑΣΟΚ και η αυτοκριτική για λαϊκισμό, συντεχνιακούς εναγκαλισμούς και διαφθορά, ήταν καλά σημεία, που όμως τα αποδυνάμωναν οι παράλληλες αναφορές στο κοινωνικό μπλοκ που κράτησε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και ήταν η μήτρα των κακών. Ήταν σαφής σε τρία κρίσιμα -και για τη χώρα και για την έκβαση του Συνεδρίου- σημεία. Ταυτοχρόνως απαντούσε στην εσωκομματική αντιπολίτευση, που με κείμενα των Παπουτσή, Ρέππα και Σκανδαλίδη, διατυπώνει και στα τρία αντίθετη άποψη:

1.Το ΠΑΣΟΚ μένει στην κυβέρνηση και δεν συμφωνεί με απλή στήριξη που προετοιμάζει έξοδο.

2.Έκλεισε την πόρτα προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ του ζητούσαν να ανοίξει πόρτα συνεργασίας.

3.Οριοθέτησε με αυτόν τον τρόπο την μεγάλη Κεντροαριστερά. Ξέρω ότι η πρόταση για κοινή εκλογική κάθοδο προξενεί αντιδράσεις στις γραμμές μας, αλλά το ίδιο συμβαίνει και στο ΠΑΣΟΚ, όπου άλλοι του ζητούν να ανοιχτεί προς ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι του ζητούν να συγκροτηθεί μια παλαιού τύπου κεντροαριστερά, με άξονα το ΠΑΣΟΚ.

Δεν πρέπει να δούμε στην πρόταση μόνο την «παρενόχληση», που θα ’λεγε και ο Γκρίλο, αλλά να συζητήσουμε σοβαρά για τις δικές μας πρωτοβουλίες.