Ήθελα πολλές φορές να σημειώσω μερικές σκέψεις, για την κοινωνία που ξαφνικά μεταλλάχτηκε και δεν ξέραμε προς τα πού κουνήθηκε και κυρίως του τι γύρευε να καταλάβει, μέσα στην παραζάλη και την αρρώστια, εκείνης της εποχής .
Ήταν μια περίοδος που ναι μεν η αστακομακαρονάδα, θεωρούνταν κιτσαρία ή καρακιτσαριό, ακόμα και όταν μαγειρεύονταν με κωλοχτύπα .
Και από την άλλη είχαν αρχίσει να εμφανίζονται οι πρώτες στον ουρανό φωτοβολίδες, που λέει και ο ποιητής που έδειχναν κατά πού πάει αυτή τρέλα που τους είχε πιάσει όλους και έτρεχε με ταχύτητα που προκαλούσε ίλιγγο. Ιδίως όταν άκουγες τα νούμερα που έπαιζαν άνθρωποι, που την προηγούμενη μέρα γύρευαν βοήθεια και στήριξη.
Είμαι σίγουρος πια, ότι ακόμη και αυτοί που δεν παίζανε τότε , αισθάνονταν ολίγο αποσυνάγωγοι . Και αυτό συνέχισε μετά, ως περιβάλλον ευμάρειας και ψεύτικης ευφροσύνης .
Θυμάμαι εκείνη την εποχή, που είχαν χωθεί διάφοροι σε διάφορα. Και μια ράτσα από αυτούς αντιδρούσαν σε όλον αυτόν τον μπαχαβρά, με έναν τρόπο ολίγον αφ’ υψηλού, ολίγον απόμακρο., θα έλεγα και χλευαστικό.
Ποτέ δεν κατάλαβα, για πόσους από αυτούς ίσχυε το «ας τρουπώσω εγώ και έπειτα τα βλέπουμε».
Πέρασαν οι καιροί, ήρθε η Ολυμπιάδα όπου γέλασε και ο πάσα πικραμένος, ήρθε ο Καραμανλέας με τα γκεσέμια του, τα έκανε σαν τα μούτρα του και μετά ήρθε ο άρχοντας του δαχτυλιδιού, που το πήρε νύχτα από τον Σημίτη, χωρίς να έχουμε καταλάβει ποτέ ποια η αιτία να καταλήξει εκεί, μια προσπάθεια που ήθελε να πείσει την κοινωνία ότι έχει άλλα χαρακτηριστικά, έχει άλλη προοπτική, το βλέπει αλλιώς του τι σημαίνει Έλληνας και Ευρωπαίος ταυτοχρόνως.
Και αυτή η ράτσα των περίεργων ανθρώπων, συνέχισε να υπάρχει. Προασπίστηκε για ένα διάστημα αυτό που θα λέγαμε κατακτήσεις της περιόδου Σημίτη και έπειτα κατά πως έλεγαν και τα δελτία του Ερυθρού Σταυρού, αγνοείται η τύχη του μικρού Κωστάκη. Τον αναζητούν αυτοί που πίστεψαν στην ηθική που ο Σημίτης ήθελε να προωθήσει και να εγκαθιδρύσει.
Και εκεί που πηγαίναμε και φαινόνταν πια τα πράγματα προς τα που οδηγούνται, ήρθε ο έρωτας. Και πόνεσε η ψυχή μας, όταν είδαμε να μεταλλάσσονται τα πάντα. Πόνεσε δε ακόμη περισσότερο όταν είδαμε αυτή την ράτσα, την προηγούμενη που λέγαμε ντε, να χοροπηδάει μια από την μια και μια από την άλλη. Και είδαμε δυστυχώς φανατικούς του από δω, να οδηγούνται από κει και φανατικούς του από κει ,που δεν θέλανε να χωνέψουνε ότι υπάρχουν και άνθρωποι, που δεν θέλουνε να ορίζονται και να ταυτίζονται με τους αρχηγούς. Και θεωρούνταν οι κάποιοι λίγοι καινούριοι αντιρρησίες συνείδησης, δύσκαμπτοι και αντιδραστικοί και ο θεός να τους κάνει ότι θέλεις.
Και όπως όταν συγκρούστηκα με το Κ, δυσκολευόμουν να εξηγήσω, τι σημαίνει να αποφεύγω τις ταυτίσεις, έτσι και σήμερα νιώθω δυστυχώς αδυναμία να ξορκίσω το κακό και να αρνηθώ την ταύτιση.
Στη ζωή περνάς πολλές ανακατατάξεις , πολλά μπρος- πίσω , πολλά πάνω- κάτω, αλλά είναι φανερό πως έχεις απόλυτη ανάγκη, οι εσωτερικές σου ισορροπίες να μην διαταράσσονται εύκολα. Να τις κρατάς εκεί που πρέπει. Γιατί αυτές μόνον μπορούν να δείξουν ποιος είσαι.
Και αυτή την κοινωνία της μετάλλαξης και κυρίως την συμπεριφορά , πως το από δω σωστό και το από κει σωστό και το όπου να’ ναι σωστό, να τη διδάσκεις μόνον ως σφάλμα, που πρέπει να το αποφεύγεις όσο γίνεται περισσότερο.
Και επειδή δεν μπορείς να είσαι από όπου νομίζεις κάθε φορά και να θεωρείς αυτό σωστό, γιατί δεν γίνεται μια έτσι και μια γκιουβέτσι, γιατί δεν γίνεται μονίμως φουρφούρι , θα ζαλιστείς και θα πέσεις.
Κράτα σταθερά το τιμόνι και να είσαι σίγουρος ότι θα βγεις στον σωστό δρόμο.