Έξι μέρες πριν τις κάλπες, και αν δεν βρισκόταν ένας Κασιδιάρης να δοκιμάσει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και τα όρια ανοχής του Συντάγματος και του πολιτεύματος, τότε τα συμπεράσματα για την προεκλογική περίοδο θα εξάγονταν αβίαστα:
.
1) τελικά, η αναμέτρηση της 6ης Μαϊου δεν ήταν η κρισιμότερη, αφού η κρισιμότερη είναι αυτή που έρχεται, αν εν τέλει δεν αποδειχθεί κρισιμότερη η επόμενη.
.
2) τελικά, το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, της οικονομίας και της πολιτικής ξεκινά από το μνημόνιο και τελειώνει σε αυτό. Όλα πριν από τα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση ήταν τέλεια. Για το λόγο αυτό, το μνημόνιο απειλείται ευθέως είτε με «ακύρωση», είτε με «αναδιαπραγμάτευση», είτε με «βελτιώσεις», είτε με «απαγκίστρωση» σταδιακή ή ταχύτερη. (Παρά το γεγονός ότι το μνημόνιο έχει πεθάνει από μόνο του, μετά μάλιστα και τα τραγικά αποτελέσματα στα έσοδα το τελευταίο δίμηνο). Και οι πολιτικές δυνάμεις με τον τρόπο τους, όσο και αν αποφεύγουν να το λένε, δείχνουν να συμμερίζονται τη νοσταλγία για επιστροφή στην εποχή της αφθονίας, της απλόχερης επιδοματικής πολιτικής, του φθηνού πλαστικού χρήματος, του γαλαντόμου κράτους, της επιδεικτικής κοινωνικής ζωής.
.
3) τελικά, ακόμη και μία τόσο σημαντική πολιτική αντιπαράθεση αποδεικνύεται ότι, με μικρά διαλείμματα ξενοφοβίας και ρατσισμού, μπορεί να είναι μονοθεματική. Διότι, αν στις προηγούμενες εκλογές, όλο κάτι ακούστηκε σε επίπεδο προγραμματικού λόγου, στην τρέχουσα προεκλογική αντιπαράθεση, «τσιμουδιά». Με μοναδική παραφωνία, τον κ. Κουβέλη, ο οποίος χθές επιχείρησε να βάλει και ένα δύο ακόμη πράγματα στην ατζέντα, η προεκλογική ατζέντα παραμένει φτωχή. Ας πούμε, ότι για λόγους ευνόητους, κάποιοι – έστω και καθυστερημένα – επιχείρησαν να ξεσκονίσουν το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας λαβράκια. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, με μία μαγική «επικαιροποίηση», η Κουμουνδούρου πέτυχε η «επιχείρηση», να βαλτώσει στη γενικολογία.
.
.
Το τρίτο σημείο είναι και το πιο σημαντικό. Υπάρχει κόμμα που να υπόσχεται ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό; Ποιος δεσμεύεται για ελεύθερη εισαγωγή στα πανεπιστήμια; Υπάρχει πολιτική δύναμη που να απειλεί την ιδιωτική πρωτοβουλία στην υγεία; Κάποια άλλη που να απαλλάσσει από τη στρατιωτική θητεία; Ή να προτείνει λύση για την ιδιωτική χρηματοδότηση των κομμάτων; Ή κάποιος που να δεσμεύεται για επιστροφή όλων των οφειλών στους ιδιώτες; Η κάποιο κόμμα που να συμφωνεί με την ανάγκη άμεσης ονοματοδοσίας της ΠΓΔΜ;
.
Κοντολογίς, ο προγραμματικός λόγος των κομμάτων, υποσκελίζεται, σχεδόν ολοκληρωτικά, από τη ρητορεία γύρω από τους τρόπους απεμπλοκής από το μνημόνιο. Χωρίς, μάλιστα, κάτι τέτοιο να φαίνεται ότι δυσαρεστεί τους πολίτες. Οι οποίοι είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι τα δεινά της χώρας οφείλονται στο μνημόνιο. Και πως πριν, όλα δούλευαν άριστα… Συνεπώς δεν χρειάζεται να τα αλλάξουμε.
.
.
- ο τίτλος είναι δανεισμένος, και σχετικώς παραφρασμένος, από την κυριακάτικη ραδιοφωνική εκπομπή της Μαρίας Ρεζάν.
.
.
Ο Γιώργος Σταματόπουλος είναι δημοσιογράφος