Υποστηρίζεται συχνά ότι κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει, ρητό που περιέχει αρκετή δόση αλήθειας δεδομένου ότι οι κυβερνήσεις αναδεικνύονται κατά κανόνα από δημοκρατικές διαδικασίες. Σε ορισμένες ωστόσο περιπτώσεις η ιδιαίτερα εκτεταμένη και αριστοτεχνική χρήση ψεύτικων υποσχέσεων σε συνδυασμό με τη χειραγώγηση ενός ταλαιπωρημένου λαού μπορούν να οδηγήσουν σε λανθασμένες ή μάλλον καταστροφικές επιλογές εκ μέρους του.

Φτάνει πια, ως εδώ! Αν υπάρχει μια θετική πτυχή που αναδείχθηκε μέσα από το απόλυτο μαύρο της εθνικής μας τραγωδίας είναι η αξιοσύνη, η μεγαλοψυχία και η αλληλεγγύη των Ελλήνων με έψιλον κεφαλαίο που, όπως και στο προσφυγικό ζήτημα, ανέδειξαν όλες τις αρετές της φυλής μας και έσωσαν με αυτοθυσία τους συνανθρώπους τους και ζώα, υποκαθιστώντας το ανύπαρκτο κράτος με χειμαρρώδη ιδιωτική πρωτοβουλία, τη στιγμή του κινδύνου αλλά και την ώρα της ανάρρωσης. Και μπορεί πλέον κατηγορηματικά να ειπωθεί: ο λαός μας δεν έχει την ηγεσία που του αξίζει, είναι κατά πολύ ανώτερός της και την κατάλληλη στιγμή πρέπει να την επιλέξει με σύνεση και προσοχή , να είναι αντάξια των προσδοκιών και των αναγκών του και κυρίως του δικού του ψυχικού μεγαλείου.. !