Η χιλιοτραγουδισμένη υπόθεση ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς μετρά τα τελευταία χρόνια μόνο χαμένες ευκαιρίες. Η μεγαλύτερη εξ αυτών βέβαια το ναυάγιο της πρωτοβουλίας των 58, τμήμα των οποίων 10 μήνες πριν καλούσε το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ σε ενωτικό διάλογο με στόχο τη δημιουργία μιας μεγάλης κεντροαριστερής ομπρέλας, ενώ σήμερα δηλώνει ότι οι πολιτικές ιδεολογίες πέθαναν, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έκλεισαν τον κύκλο τους και το μόνο που χρειαζόμαστε τώρα είναι «κοινή λογική».
Με τον κατακερματισμό να συνεχίζεται, με τις προσωπικές στρατηγικές και μωροφιλοδοξίες να κυριαρχούν, με τους αλλαζονικούς μικρομεγαλισμούς να μην λένε να υποχωρήσουν και τον ατταβιστικό κομματικό εγωισμό να κρατεί η υπόθεση της δημιουργίας ενός ενδιαμεσου μεταρρυθμιστικού πόλου που θα καλύψει με ένα προοδευτικό και ρεαλιστικό πολιτικό πρόγραμμα που θα απαντά στις αγωνίες και τα αδιέξοδα της κοινωνίας το εκκωφαντικό πολιτικό κενό ανάμεσα σε μια λαϊκίστικη αριστερά και μια συντηρητική δεξιά μοιάζει με άλυτη εξίσωση.
Το Ποτάμι οχυρωμένο πίσω από μια εκλεπτυσμένα λαϊκίστικη ρητορική περί πολιτικής παρθενίας και συλλήβδην απόρριψης του πολιτικού παρελθόντος επιχειρεί να ψαρεύει σε θολά νερά μετατρέποντας την απαξίωση των πολιτικών σε απαξίωση της πολιτικής, αποθεώνοντας την επικοινωνία και το σκληρό αρχηγικό μοντέλο.
Το ΠΑΣΟΚ μοιάζει αδύναμο να επιβάλλει ένα ουσιαστικό προοδευτικό πρόσημο στην κυβερνητική πολιτική, ενώ ακόμα και θετικές παρεμβάσεις του, όπως η ιατροφαρμακυτική κάλυψη των ανέργων πνίγονται επικοινωνιακά, την ώρα που απο μερίδα των στελεχών του η διαφοροποίηση από την δεξιά νοείται ως επιστροφή στις ένδοξες μέρες του κρατισμού και της παροχολογίας.
Η ΔΗΜΑΡ μοιάζει χαμένη κάπου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και κεντροαριστεράς, εξουθενωμένη εκλογικά και απαξιωμένη ηθικά βρίσκεται ενώπιον μιας ανυπέρβλητης κρίσης στρατηγικής.
Μέσα σε αυτή την όζουσα ατμόσφαιρα (με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ που κρατά ανοιχτή την πόρτα των συνεργασιών, τουλάχιστον οσον αφορά το βενιζελικό τμήμα του) ουδείς μιλά με κανέναν, όλοι θα μας σώσουν μόνοι τους και κανείς δεν συνεργάζεται με τον δίπλα που είναι φθαρμένος, ενώ ο ίδιος άφθαρτος. Εάν τα πράγματα μείνουν ως έχουν μιλάμε για το τέλειο αδιέξοδο.
Εδώ ακριβώς έρχεται η επικαιροποίηση της πρότασης των 58. Υπάρχει μπροστά μας μια ύστατη ευκαιρία. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το συνέδριο της Δημοκρατικής Παράταξης του ερχόμενου φθινοπώρου. Το συνέδριο αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει το πραγματικά ιδρυτικό συνέδριο της ευρύτατης προοδευτικής-δημοκρατικής παράταξης. Δεν πρέπει επουδενί να εξελιχτεί σε ένα ΠΑΣΟΚ plus, ούτε σε ένα Ποτάμι plus, ούτε σε μια ΔΗΜΑΡ plus. Οφείλει να αποτελέσει την κοινή συνισταμένη της σύνθεσης μεταξύ των όμορων πολιτικών δυνάμεων με όρους ισοτιμίας, αλληλοσεβασμού και μακριά από λογικές αποκλεισμών.
Γνωρίζω ασφαλώς ότι με τα υπάρχοντα δεδομένα κάτι τέτοιο μοιάζει περίπου απίθανο. Οφείλουν όμως άπαντες να κάνουν την υπέρβασή τους και να βρουν μαζί μια γονιμη έξοδο από το αδιέξοδο, μια διέξοδο που θα εντοπίσει τον κοινό τόπο στις επιμέρους διαφορες τακτικής και στρατηγικής. Κι αυτή η διέξοδος υπάρχει.
Ανάμεσα στην ανεδαφική λογική των παρθενογεννέσεων και την επίμονη προσπάθεια αυτοδιάσωσης του φθαρμένου πολιτικού προσωπικού έρχεται η διακήρυξη των 58 να μας θυμίσει ότι υπάρχει και η μέση οδός.
Ποιο ήταν το δια ταύτα της διακήρυξης εκείνης; Η συνεργασία των υπαρχόντων κομμάτων χωρίς να προηγηθεί αυτοδιάλυσή τους και με διατήρηση της αυτονομίας τους με στόχο την ανάδειξη νέων (πολιτικά και βιολογικά) ανθρώπων στις ηγετικές θέσεις χωρίς όμως τον εκ προοιμίου αποκλεισμό στελεχών παλαιότερης γενιάς με μεταρρυθμιστικές περγαμηνές. Μία όσμωση δηλαδή του ελπιδοφόρου νέου με το υγιές παλιό που θα οδηγήσει σε μια νέα πολιτική ποιότητα και σύνθεση. Το πως ακριβώς θα επιτευχθεί αυτό, ποιοι συσχετισμοί θα οδηγήσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα και με ποιες διαδικασίες θα αναδειχτούν τα πρόσωπα πρέπει να αποτελέσει το αντικείμενο του επικείμενου συνεδρίου και αυτονοήτως ενός εκτεταμένου και ανοιχτού προσυνεδριακού διαλόγου.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτός είναι ο μόνος εφικτός δρόμος. Αλλά απαιτεί ειλικρινή βούληση, συμμετοχή, διαλλακτικότητα και μεγαλοψυχία από όλους. Εαν προκριθεί η επιμονή στην απόλυτη αλήθεια του καθενός τότε απλώς θα βρεθούμε ενώπιον ενός ακόμη ναυαγίου, οριστικού αυτή τη φορά.
Επαναλαμβάνω ότι τα δεδομένα κάθε άλλο παρά αισιοδοξία επιτρέπουν. Νομίζω όμως ότι η προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση συνιστά μονόδρομο.