Γεωγραφικά μία είναι, αλλά την κατοικούν διαφορετικές εθνότητες που ανήκουν σε διαφορετικά κράτη. Κι αυτό ούτε διαφεύγει κανενός και ούτε θα ήταν από μόνο του πρόβλημα.

Το πρόβλημα αρχίζει εκεί που ένα κράτος από το τρία θέλει να είναι και να περιέχει, αυτό και μόνο, την ολόκληρη Μακεδονία. Οπότε προβάλει ως όνομα του, το σκέτο Μακεδονία. Επειδή έτσι διεκδικεί άμεσα ή έμμεσα και τη Μακεδονία του γείτονα.

Αυτή η πολιτική μπορεί να στηριχτεί μόνο σε φυλετικά επιχειρήματα και τέτοια είναι εκείνα της ΠΓΔΜ. Μόνο που τέτοια υπήρξαν και τα δικά μας. Δυστυχώς.

Η προσέγγιση ότι η εθνική ταυτότητα προσδιορίζεται από τον πολιτισμό και τη γλώσσα, είναι αμφισβητούμενη. Να μην ξεχνάμε ότι οι λεγόμενοι Γραικομάνοι ήταν σλαβόφωνοι Μακεδόνες που επέμεναν ότι ήταν Έλληνες μέσω διωγμών και κινδύνων για τη ζωή τους.

Αν επιλέξουμε την εξέταση dna για να προσδιορίσουμε εθνικότητες, θα βρεθούμε μπροστά σε ένα χάος και μαζί στην πύλη ενός ρετρό  ρατσισμού, που δεν πρόκειται να αποδώσει κανένα όφελος σε κανένα λαό.

Μόνο αποδεκτό κριτήριο και συνάμα ανθρώπινο δικαίωμα, είναι, ότι  έκαστος δικαιούται να πιστεύει ότι θέλει για την εθνικότητά του και  την καταγωγή του.

Μπορεί κάθε λαός που κατοικεί σε ένα μέρος της ιστορικής Μακεδονίας είτε εννοεί το γεωγραφικό χώρο, είτε ακόμη επειδή ταυτόχρονα θεωρεί ότι έχει καταγωγή – έστω επιμειξίας – από τους αρχαίους Μακεδόνες, να αποκαλεί τον εαυτό του Μακεδόνα;

Η απάντησή μας είναι ότι μπορεί, ναι, με μια βασική προϋπόθεση, μια θεμελιώδη και τεράστια προϋπόθεση.

Να μην υποδείχνει στους γείτονες, επίσης  Μακεδόνες , τι είναι και τι δεν είναι αυτοί.

Δηλαδή να μην επιλέγει ως όνομα το σκέτο Μακεδονία.

Επειδή αυτό θα σημαίνει ότι οι άλλοι λαοί δεν υπάρχουν ως εθνική οντότητα, ότι ανήκουν στη δική του. Επειδή ακυρώνει τις εθνοτικές πεποιθήσεις των άλλων και μαζί αμφισβητεί το γειτονικό κράτος, του οποίου επιβουλεύεται την εδαφική ακεραιότητα.

Αυτή ακριβώς υπήρξε η επικίνδυνη πολιτική των Σλαβομακεδόνων που μαζί με την Αλβανική μειονότητα κατοικούν ένα τμήμα της βόρειας Μακεδονίας.

Όμως, στην ίδια στρέβλωση βασίστηκε και η δική μας εξωτερική πολιτική. Επιχειρήσαμε να αποδείξουμε αυτό ακριβώς που προσπαθούσαμε να αποτρέψουμε. Να είναι Μακεδονία μόνο η ελληνική και να μην υπάρχει άλλος με τέτοιο όνομα.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Πετύχαμε να έχει αναγνωριστεί η ΠΓΔΜ  με το όνομα Μακεδονία από τα περισσότερα κράτη του ΟΗΕ.

Είναι προφανής η δολιότητα της ΠΓΔΜ να καλλιεργεί μύθους περί απογόνων του Μεγαλέξανδρου και να διατείνεται πως είναι η μοναδική Μακεδονία. Ταυτόχρονα, άλλο τόσο προφανής είναι η πολιτική μας αφέλεια να αποκλείουμε μια σύνθετη ονομασία, η οποία θα έπειθε την παγκόσμια κοινή γνώμη πως δεν αμφισβητούμε το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων, όπως κάνουν αυτοί για το δικό μας.

Εμείς δεν καλούμαστε να αποδείξουμε τίποτα σχετικά με το αν η Μακεδονία υπήρξε μέρος της ελληνικής εθνικής οντότητας από την αρχαιότητα. Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα έχει αποφανθεί για αυτό και η πεποίθηση των Ελλήνων Μακεδόνων για την εθνικότητά τους είναι επαρκής.

Οι ΒουλαγαροΜακεδόνες και οι ΣλαβοΑλβανοΜακεδόνες δεν έχουν κανένα αξιόπιστο έρεισμα να πείσουν οποιονδήποτε. Διατηρούν μεν το δικαίωμα να έχουν μια σύνθετη ονομασία αλλά αυτό δεν υποστηρίζει από μόνο του κανέναν εθνοφυλετικό ισχυρισμό.

Εν ολίγοις, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από μια αναγνώριση των ΣλαβοΑλβανοΜακεδόνων με σύνθετο όνομα που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία.

Την ευκαιρία να κλείσουμε οριστικά και δίκαια το θέμα, επωφελώς για μας και για όλους, με την αποδοχή σύνθετης ονομασίας, την χάσαμε το 1992 με τις πασίγνωστες πλέον εθνικιστικές μας κορώνες.

Ωστόσο, ήταν ορθή η επιμονή μας έκτοτε να μην αναγνωρίζουμε την ΠΓΔΜ, με το όνομα – νάρκη, σκέτο Μακεδονία. Ορθά εμποδίσαμε την συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Τώρα όμως, η συγκυρία είναι εξαιρετική για τη χώρα μας επειδή δεν έχουμε απέναντί μας τους ακραίους εθνικισμούς του Γκρουέφσκι αλλά την μετριοπαθή πολιτική του Ζάεφ.

Βεβαίως, δεν μας διαφεύγει ότι στο μεταξύ έχουν μεσολαβήσει πολιτικές από τους Σλαβομακεδόνες, με χάρτες της μεγάλης Μακεδονίας και πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, σύμβολα, ονόματα δρόμων, αδριάντες του Μεγαλέξανδρου και λοιπές προπαγανδιστικές εξαλλοσύνες οι οποίες έχουν δηλητηριάσει την κοινή γνώμη της ΠΓΔΜ. Αυτά, μπορούν να είναι μέσα σε ένα πακέτο διαπραγμάτευσης και φυσικά δεν ξεριζώνονται σε μια μέρα. Όμως ο χρόνος θα δουλεύει υπέρ μας παντιοτρόπως.

Το «Νέα Μακεδονία» ή «Νεομακεδονία» είναι κατά τη γνώμη μας η ορθότερη ονομασία. Επειδή αποδέχεται και παραδέχεται ως παλιά την Ελληνική Μακεδονία, με ότι συνεπάγεται αυτό για το εθνικά αυτονόητο των Μακεδόνων. Εξίσου αυτονόητα, καταρρίπτει τους Αλεξανδρινούς μύθους των γειτόνων και μας ξεμπλέκει από ένα μυθοπλαστικό ιδεολόγημα.

Δεν θα διαφωνούσαμε και σε έναν γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά είναι λιγότερο ισχυρός αφού αιωρείται το τεκμήριο των διαφορετικών λαών και αφήνει περιθώρια να σπεκουλάρουν σε μια «ένωση» οι εθνικιστές εκείνοι που το κράτος τους δεν περιέχει τμήμα της Μακεδονίας αλλά είναι ολόκληρο ένα τμήμα της.

Εν κατακλείδι, προσβλέπουμε στη σύνεση του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας και σε αίσιο τέλος αυτής της εθνικής εκκρεμότητας. Ελπίζουμε ότι οι περισσότεροι κάτι έχουν μάθει για το κόστος των λαϊκίστικων λεονταρισμών στα εθνικά θέματα.