Οι εκλογές θα γίνουν λοιπόν τέλη του Απρίλη (29) ή αρχές του Μάη (06). Αν τα όσα λέγονται και μετριούνται είναι σωστά, το πιο πιθανό αποτέλεσμά τους θα είναι μια νέα κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας –ΠαΣοΚ.

Με πρωθυπουργό Σαμαρά; Χλωμό φαντάζει κι ας είναι πιθανότατα το κόμμα του πρώτο σε έδρες. Διότι ο Σαμαράς γνωρίζει ότι με βάση τα ελληνικά πρότυπα δεν μπορεί να κυβερνήσει με μια τέτοια κυβέρνηση κι ας το μπορούν τόσοι ισχυροί ευρωπαίοι ηγέτες.

Με πρωθυπουργό τον Βενιζέλο; Χλωμό φαντάζει και αυτό για τους ίδιους λόγους αλλά και για έναν ακόμη: είναι πιθανό (;) το ΠαΣοΚ να μην καταποντιστεί δραματικά, αλλά θα δεχτεί ποτέ η Νέα Δημοκρατία μια τέτοια λύση ψυχολογικής υποτέλειάς της; Το μόνο προηγούμενο ανήκει στην εποχή του Εμφυλίου, όταν οι Αμερικανοί ανάγκασαν τον δεξιό Τσαλδάρη, που πλειοψηφούσε, να ψηφίσει πρωθυπουργό τον κεντρώο Σοφούλη.

Συνεπώς, με τα σημερινά δεδομένα δύο μόνο διαφορετικές λύσεις προσφέρονται: ή ξανά-μανά εκλογές κι όποιος επιζήσει με την οικονομία της χώρας όχι να χαροπαλεύει –αυτό της συμβαίνει σήμερα- αλλά νεκροζώντανη σε κώμα, κάπως όπως ο Σαρόν στο Ισραήλ – τον θυμάστε; Και, δεύτερη λύση ο Παπαδήμος ή ένας δεύτερος Παπαδήμος, αν βρεθεί.

Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα – γιατί οι ψηφοφόροι μπορεί να αποφασίσουν άλλα, καλύτερα ή χειρότερα αλλά πάντως διαφορετικά αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού ή γιατί μπορεί να ανατραπεί με τον άλφα η βήτα τρόπο η κατάσταση και, νόμιμα ή πραξικοπηματικά, να μην στηθούν κάλπες- οι εκλογές δεν θα λύσουν το πολιτικό πρόβλημα επανασύνδεσης του «συστήματος» με τους πολίτες.

Με την εξαίρεση μιας πλήρους ανατροπής, δεν θα αλλάξουν όμως και τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Τα μεγάλα κόμματα έχουν αναλάβει με υπογραφές και ψηφοφορίες να εφαρμόσουν πιστά τα όσα προβλέπονται από τη νέα δανειακή σύμβαση, δέχτηκαν δηλαδή μαζί με τα δισεκατομμύρια και μερικές μεταρρυθμίσεις και τις πολιτικές μιας μαζικής –με λίγες εξαιρέσεις- ατομικής πτώχευσης των Ελλήνων. Πόσοι και πώς θα την αντέξουν χωρίς αντίσταση; Άγνωστο. Το γνωστό είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να προτείνουν κάτι το ουσιαστικά διαφορετικό ακόμα κι αν το θέλουν.

Το μόνο που μπορούν είναι να προτείνουν επιτέλους ένα συγκροτημένο σχέδιο εξόδου από το τέλμα όπου πνιγόμαστε. Υπονοούν ότι αυτό επιδιώκουν αλλά δεν μας λένε πώς προφανώς γιατί δεν το γνωρίζουν. Το να χορεύεις καλαματιανό λέγοντας «ανάπτυξη-ανάπτυξη» δεν οδηγεί στην ανάπτυξη γιατί η οικονομία δεν είναι καλαματιανός.

Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι μέσα σε αυτή την ιδεολογική και πολιτική καταχνιά, ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή, το σημαντικό είναι να ανάψουμε ένα φωτάκι για το αύριο. Ένα φωτάκι δημοκρατικού σοσιαλισμού που να μην ντρέπεται τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό και τις μεταρρύθμισεις και που να μην συγχέει τον σημαντικό αυτόν όρο με τις απάνθρωπες μειώσεις των συντάξεων και των μισθών.-

Αυτά σημαίνουν ότι αν σκεφτούμε το αύριο πρέπει να επιλέξουμε τις δυνάμεις εκείνες που ίσως (και επιμένω στο δύσπιστο ίσως) μπορεί να το προετοιμάσουν. Αυτή τη στιγμή, με ορισμένες ανατριχιαστικές εξαιρέσεις παρείσακτων σε αναζήτηση στέγης αυριανιστών, οι άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις αυτές βρίσκονται κοντά στη ΔΗ-ΜΑΡ κατά πολύ περισσότερο από ό,τι στο ΠαΣοΚ.

Και αυτό, με την επιφύλαξη των όσων θα συμβούν ως τις εκλογές, θα έπρεπε να είναι καθοριστικό για τη ψήφο μας.