Στα τέλη Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη, η Σύνοδος των Περιφερειών και των Πόλεων της Ευρώπης.

Η εκπροσώπηση, αναμφίβολα, πλουραλιστική. Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες μικρών και μεγάλων, πλούσιων και φτωχών, σύγχρονων και παραδοσιακών, «πράσινων» ή γκρι πόλεων. Δεν γνωρίζουμε αν τα ελληνικά ή τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έχουν το προβάδισμα στη «φιλοτέχνηση» μιας απωθητικής –και σίγουρα όχι πλήρους– εικόνας για την Αθήνα, ωστόσο δύσκολα θα ανέμενε κανείς εύκολες συγκρίσεις της ελληνικής πρωτεύουσας με την πλειονότητα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων.

Η Στοκχόλμη μάλλον δεν έχει «Αχαρνών», στη Βαρκελώνη προφανώς έχει εκλείψει το πρότυπο της «Τοσίτσα», στη Νυρεμβέργη εικάζεις ότι δεν υπάρχουν «Προπύλαια» και είσαι σχεδόν βέβαιος ότι το Παρίσι έχει απαλλαγεί από φαινόμενα «Μασσαλίας».

Από τη διήμερη συζήτηση φάνηκε ότι σε αρκετές περιπτώσεις η διαφορά στην ατζέντα προτεραιοτήτων, μεταξύ των πόλεων, ήταν αποκαρδιωτική. Πράσινες συνδυασμένες μεταφορές, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, επέκταση των ποδηλατόδρομων, χρήση των απορριμμάτων για την παραγωγή ενέργειας, δίκτυα εθελοντών, διαδικτυακή διακυβέρνηση, νεανικά συμβούλια, κυριαρχούσαν στον προβληματισμό.

Όσο όμως η συζήτηση έμπαινε στα πιο βαθιά, η ατζέντα προσλάμβανε όλο και πιο κοινά, ενιαία –και βεβαίως– γνώριμα συστατικά. Ανεργία, άστεγοι, στήριξη της οικογένειας, ενίσχυση των απόρων, δράσεις κοινωνικής συνοχής, έκαναν τις πόλεις του βορά και του νότου, των ανεπτυγμένων βιομηχανιών ή της γεωργίας να μιλούν ξαφνικά την ίδια γλώσσα, να εκφράζουν τις ίδιες αγωνίες, και παρά τις ποσοτικές διαφοροποιήσεις, να συμφωνούν ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι πόλεις είναι εκείνες που καλούνται να μειώσουν το έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής, που αφήνει η κεντρική διοίκηση.

Ο Γιώργος Σταματόπουλος είναι δημοσιογράφος