Η ΔΕΘ είναι η επιτομή των προβλημάτων και των δυνατοτήτων τόσο της χώρας, όσο και της Θεσσαλονίκης. Τα δεδομένα της εκθεσιακής και συνεδριακής αγοράς σε διεθνές, περιφερειακό, ακόμη και σε εθνικό επίπεδο είχαν μεταβληθεί ριζικά ήδη πριν το 2010. Η ΔΕΘ είχε χάσει τα «μονοπωλιακά» της πλεονεκτήματα ως ετήσια έκθεση του ευρύτερου δημοσίου τομέα, αλλά και ως ετήσιο θεσμικό πολιτικό forum.

Τώρα, μετά τη σκληρή εμπειρία της περιόδου 2010-2018, η ετήσια γενική έκθεση που οργανώνεται από τη ΔΕΘ, αποκτά νόημα αν λειτουργήσει ως αποτύπωση και προβολή των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της ελληνικής πραγματικής οικονομίας που αντιστάθηκε στην κρίση, ενισχύει την ανταγωνιστικότητάς της, εντείνει την εξωστρέφεια της και δίνει έμφαση στην καινοτομία και την ευρηματικότητα, την ευελιξία και την ποιότητα.

Αν λειτουργήσει  ως  χώρος προβολής νέων χρηματοδοτικών εργαλείων και ως τόπος συνάντησης μιας νέας γενιάς μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων με το  τραπεζικό  σύστημα και ιδίως με χρηματοοικονομικούς οργανισμούς που είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν ρίσκο στην Ελλάδα.

Αν  λειτουργήσει ως τόπος συνάντησης των επιχειρήσεων με την πανεπιστημιακή και ερευνητική κοινότητα υπό συνθήκες τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.

Αν λειτουργήσει ως χώρος ανάδειξης έξυπνων, συγκεκριμένων και ώριμων  επενδυτικών σχεδίων που μπορούν, αν προχωρήσουν, να καλύψουν γρήγορα ένα μέρος του συσσωρευμένου επενδυτικού κενού.

Με άλλα λόγια η ΔΕΘ οφείλει να αναδείξει ξανά τη Θεσσαλονίκη ως κέντρο της πραγματικής οικονομίας και ως τοπωνύμιο ταυτόσημο με την εξωστρέφεια.

Η φιλοξενία των ΗΠΑ ως τιμώμενης χώρας είναι μια συμβολική πολιτική κίνηση καθόλου ευκαταφρόνητη.

Πολιτικά όμως αυτό που έχει σημασία είναι να αναδειχθεί το πολιτικό βήμα της ΔΕΘ ως βήμα της ειλικρίνειας και της ακρίβειας που θα επιτρέψουν την αποκοπή από τις ανεπίγνωστες επαγγελίες προηγούμενων χρόνων.

Η χώρα και η πόλη χρειάζονται μια ΔΕΘ της επίγνωσης και της υπευθυνότητας και όχι ένα παλιό λούνα παρκ ανέξοδου λαϊκισμού. –