Σ΄αυτόν τον παράδοξο Αύγουστο με τα Ελληνοτουρκικά και την επανεπέλαση του ιού , και μιάς όλα είναι ειπωμένα ή γραμμένα από κάθε οπτική γωνιά , είπα να γράψω μετά από ένα μήνα για ένα βιβλίο.
Όσοι παρακολουθούν , έστω και με λοξή ματιά τις νέες κυκλοφορίες , καταλαβαίνουν πως αναφέρομαι , της επικεφαλίδος βοηθούσης , στο βιβλίο της Άννας Διαμαντοπούλου από τις εκδ. Πατάκη «Από το ντεσεβό στο drone» .
Γράφω για την ολική αντίληψη που σχημάτισα μελετώντας το πρόσφατα – άλλωστε στις 10 Ιουλίου κυκλοφόρησε – αντί των παραθέσεων σημείο προς σημείο ή σελίδα την σελίδα, καθώς θα κούραζε κάποιον που δεν το έχει διαβάσει. Και βέβαια όσα θα ακολουθήσουν δεν είναι παρά οι κρίσεις ενός απλού αναγνώστη .
Να τονιστεί η γενικότερη μορφολογία του μακρού κειμένου των 300 σελίδων, η οποία συνίσταται σε μια εναλλάξ ερωταπάντηση, όπου ο ερωτών είναι ο Μ. Προβατάς και η απαντούσα η Άννα Διαμαντοπούλου. Στην ουσία πρόκειται για μια διευκόλυνση των κεφαλαίων του βιβλίου, που καμιά υστέρηση δεν έχει από τα κλασσικά αφηγηματικά μοτίβα.
Είναι μια αποδοτική συγγραφή αρκεί να επαρκούν οι συμμετέχοντες – κάτι που εδώ συμβαίνει και με το παραπάνω - , ενώ άλλα δυό βιβλία , ένα του Κ. Σημίτη με ερωτώντα τον Γ. Πρετεντέρη πριν έξι περίπου χρόνια κι ένα , προ διετίας , της ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου με την σύμπραξη πάλι του Μ. Προβατά επιβεβαιώνουν – σε όσους τα διάβασαν – την αποδοτική στροφορμή του ιμάντα κινήσεως της αυτοκινούμενης δοκιμιακής – προσωπικής διήγησης.
Γραμματολογικά , στον βαθμό που μπορώ να κρίνω , οι περισσότερες διηγήσεις , που αφορουν σ΄αυτό το ταξίδι της ανθρωπότητας εντέλει δια των συμβάντων αφενός και των επαναστάσεων – τεχνολογικών / ανατρεπτικών – αφετέρου είναι νοτισμένες από λυρισμό στην εκφραστικότητα της Ά.Διαμαντοπούλου κι ο οποίος εντοπίζεται δευτερευόντως στην πολιτική διηγήση και πρωτευόντως στις παραγράφους εν είδει λήμματος υπό την τιτλοδοσία
ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, που αφορούν σε χαρακτηριστικά προσωπικά στιγμιότυπα της αφηγούμενης με θεματική γκάμα που ξεκινά από την ζώσα μνήμη των προγονικών συμβολικών και καταγωγικών εφαλτηρίων μέχρι τις επιλεκτικές όσο και απλές κουβέντες που έγιναν με έντονο προσωπικό και συγκινησιακό φόρτο στις πορείες των διελεύσεων της Ά. Διαμαντοπούλου από τις πολυποίκιλες πολιτικές και ερευνητικές δράσεις της.
Σημειολογικό χαρακτηριστικό συμπληρωματικής μεν φύσεως , ουσιαστικής δε για την διαμόρφωση της αλληλουχίας των ιδεών της Α.Δ.( του λοιπού έτσι θα αναφέρομαι στην Άννα Διαμαντοπούλου ) είναι η παράθεση ένός επιλεκτικού φωτογραφικού αρχείου , όπου μέσα από την εικόνα παρουσιάζεται εναργώς η κοπιώδης αναζήτηση νέων μονοπατιών σκέψης δίχως ορισμούς a priori αυθεντίας , σάμπως να είναι μια τολμούσα μικρή ερευνήτρια των ορίων του εαυτού της. Η μνήμη παρούσα από το ντεσεβό της ως Νομάρχου – κομματικού στελέχους , από το καμάρι κάτω από την αφίσα με τον ΠΑΣΟΚΙΚΟ ήλιο ως τις Επιτροπές της ΕΕ , τον Κ.Σημίτη , τον Γ.Παπανδρέου , τον Λ.Παπαδήμο , το Υπουργείο Παιδείας κι έτσι λίγο λίγο ως τα ταξίδια στον κόσμο της 4ης Β.Ε , στα πολλαπλά βιοηθικά διλήμματα της ρομποτικής και τις αιρετικές αναζητήσεις στις δεξαμενές σκέψης , και στην δική της το ΔΙΚΤΥΟ.
Αναζητά μετά από τις τεράστιες και ψυχοφθόρες διανοητικές της μεταρσιώσεις τις αλήθειες και τα ψεύδη – ψεύδη θυμικού άρα χωρίς πρόθεση , ψεύδη κατά συνθήκην συνεπώς επιλήψιμα – ανάμεσα στο Αριστερό και στο Δεξιό σήμερα , για να καταλήξει στην αριστοτελική μεσότητα , το Κέντρο , το πολιτικό υβρίδιο των εποχών προόδου του φιλελευθερισμού , της ανοιχτής κοινωνίας και της κλασσικής κρατικής – μη κρατικιστικής – μέριμνας.
Και μιλώντας για την Κίνα και τις εναλλακτικές των νέων διαδρομών του μεταξιού ασυνειδήτως συλλογάται για τους δρόμους του παρόντος στον τόπο μας , του παρόντος και του αύριο της ΕΕ.
Ουσιαστικά εντάσσει το Μακρονικό Κέντρο , στο οποίο ευκρινώς κλείνει το μάτι , στην ρεαλιστική ουτοπία μετά την διασαφήνιση και τα όρια των παλαιών γεραιρουσών ιδεολογιών . Η Α.Δ. είναι μια ρεφορμίστρια που ζυμώθηκε στην ρήξη με το πελατειακό γίγνεσθαι στην χώρα μας μέσα από τα ταξίδια , τις διαλέξεις , τις πολιτικές συνάφειες και την εργώδη άνοδό της σε υψηλότερα βουνά μέσω της μελέτης της , της προσωπικής.
Στο βιβλίο θα δείτε τον Κλίντον να απελευθερώνει τα χρηματιστήρια ασύδοτα , τον Σρέντερ να κάνει περιοριστική πολιτική που έσωσε την Γερμανία , την Μέρκελ να τολμά πολιτικές που δεν θα διεννοείτο και το τελευταίο μέλος του SPD πως μπορούσε να γίνει από ηγέτιδα συντηρητικού κόμματος.
Κι όλα ετούτα διηγούμενα και αναπροσορμοζόμενα στην πανδημία του Μαρτίου με την επισφάλεια πάνω από τα κεφάλια μας και άρα κι από το δικό της.
Φυσικά δεν λείπουν οι μομφές κατά του εθνολαϊκισμού , παλαιού και συγχρόνου , οριζοντίου και καθέτου , οι ανησυχίες με τα πως και τα γιατί τους για τους εκπεσόντες αγγέλους των θεσμών και η προτροπή της για ρήξεις , οι οποίες όμως είναι μακρού χρόνου και οι επιτυχίες δεν προσφέρονται για ποδοσφαιρικού τύπου ιαχές.
Η Α.Δ. είναι πιά ένας σκεπτόμενος άνθρωπος του ολίγου και του ακριβούς, όπως ορίζει τους φίλους του ο Ο.Ελύτης στον Κήπο με τις Αυταπάτες.
Το βιβλίο δεν είναι παρά ένα βιβλίο με στοιχεία ανεπιτήδευτου μανιφέστου για το πολιτικό Κέντρο της σήμερον , τον ρεφορμισμό . Είναι ιδέες στοχαζόμενου , και δουλεμένου βήμα το βήμα , ανθρώπου , έτοιμου να αναθεωρήσει με ευγένεια αυτό που πίστεψε μα δεν ταίριαξε ή να προσαρμόσει το πρίν στο τώρα μέσα από την συνδεσμολογία του μνημονικού.
Χρειαζόμαστε πολίτες, γράφουσες και δρώσες συνάμα ευαισθησίες, όπως έλεγε ο Σάμιελ Μπέκετ και κάπου σ΄αυτό το πεδίο αυτοτοποθετείται πλέον η Α.Δ τόσο με το έξοχο κοινωνικό πολιτικό της αφήγημα όσο και με τις δημόσιες παρεμβάσεις της.