Το Συριακό «διάλειμμα» τελείωσε στη Μέση Ανατολή. Όσοι διοχέτευσαν εκεί την εκπλήρωση των πολεμοχαρών τους βλέψεων, επανέρχονται στην παραδοσιακή τους «κανονικότητα». Πρώτες απ΄ όλες ήταν οι ηγεσίες του Ισραήλ και των Παλαιστινίων που δεν χρειάστηκε να κάνουν και πολλά για να προκαλέσουν μια νέα έκρηξη. Η έναρξη του νέου εποικιστικού προγράμματος από τον Νετανιάχου ήταν παραπάνω από αρκετός.
Ήταν αρκετός για την πολιτική επιβίωση του ίδιου του Ισραηλινού πρωθυπουργού που βλέπει τον κίνδυνο της απομάκρυνσής του από την εξουσία, μετά από τέσσερις άκαρπες εκλογικές αναμετρήσεις, να πλησιάζει ενώ οι δικαστικές εκκρεμότητες απειλούν να καταστρέψουν την πολιτική του σταδιοδρομία. Ήδη, δημοσκοπικά τουλάχιστον, φαίνεται να ανακάμπτει συσπειρώνοντας τους σκληροπυρηνικούς εθνικιστές.
Η σφαγή των αμάχων που ξεκίνησε, είναι ταυτόχρονα βούτυρο στο ψωμί των εξτρεμιστών της Χαμάς που κρατάνε εγκλωβισμένους στη Γάζα χιλιάδες Παλαιστινίους σε συνθήκες ακραίας καταπίεσης και φτώχειας. Η νέα ανεξέλεγκτη, απ΄ ότι φαίνεται μέχρι στιγμής, σύγκρουση βολεύει ουσιαστικά και τον διάδοχο του Γιασέρ Αραφάτ, δίνοντάς του ένα πρόσχημα για να αποφύγει τις εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη που δύσκολα θα διατηρήσουν τον Μαχμούτ Αμπάς στην εξουσία.
Ο πόλεμος βολεύει και αρκετούς άλλους στη διεθνή κοινότητα που δεν είδαν με καλό μάτι τις ανακατατάξεις που προκάλεσε ο εμφύλιος στη Συρία και θέλουν με κάθε τρόπο να υπονομεύσουν τις «συμφωνίες του Αβράαμ» αφού δεν μπορούν να συμβιβαστούν με οτιδήποτε μπορεί να μειώσει τον θρησκευτικό φανατισμό. Και βολεύει βέβαια και τον Ερντογάν που συνεχίζει να ψάχνει απεγνωσμένα μια διέξοδο για να ξεφύγει από τον κατήφορο στον οποίο οδηγεί την Τουρκία.
Βιώσιμη και μόνιμη λύση στο Παλαιστινιακό πρόβλημα δεν μπορεί να υπάρξει άλλη από τη λύση των δύο ξεχωριστών κρατών. Όσο οι διεθνείς θεσμοί θα κλείνουν τα μάτια μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, προκρίνοντας άλλες προτεραιότητες, ο πόλεμος, με τη μια ή την άλλη μορφή, θα συνεχίζεται. Και είναι μια ακόμα σημαντική ευκαιρία για τη νέα Αμερικανική διοίκηση, για να αποδείξει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την επιστροφή της υπερδύναμης στην διεθνή πολιτική σκηνή. Η φράση «το Ισραήλ έχει το δικαίωμα της αυτοάμυνας» δεν αρκεί. Το δικαίωμα αυτό άλλωστε το έχει και η άλλη πλευρά, όπως και το δικαίωμα να ζει ειρηνικά, χωρίς τον καθημερινό φόβο του ξεριζώματος από τον τόπο της.