«Το κόμμα που εμείς θέλουμε είναι βαθιά δημοκρατικό, είναι ένας δημοκρατικός συλλογικός διανοούμενος που αφήνει όλα τα λουλούδια να ανθίσουν», ανέφερε, με τη συνήθη ελαφρότητά του και αναμειγνύοντας γκραμσιανές έννοιες με μαοϊκά τσιτάτα, σε κάποιο σημείο της εναρκτήριας ομιλίας του στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας. Το κόμμα-συλλογικός διανοούμενος αφήνει βέβαια «όλα τα λουλούδια να ανθίσουν», δηλαδή να εκφραστούν ελεύθερα όλες οι απόψεις στο εσωτερικό του, ή πολύ περισσότερο να αφουγκραστεί και να ενσωματώσει τις κινήσεις, τις αγωνίες, τις κραυγές και τις πρακτικές των λαϊκών τάξεων και της κοινωνίας.

Ομως δεν μένει μόνο εκεί. Ολη αυτή την πρώτη ύλη των απόψεων και της λαϊκής και κοινωνικής κίνησης την επεξεργάζεται, την εκλογικεύει και τη μετασχηματίζει σε πολιτική πρακτική και κουλτούρα. Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι τέτοιο; Μάλλον όχι. Αντίθετα ανέβηκε στο κύμα της άλογης και βίαιης συχνά λαϊκής διαμαρτυρίας και απλώς προσπαθούσε να τη δικαιολογήσει εκ των υστέρων χωρίς καμιά επεξεργασία, πλειοδοτώντας και υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Με μια παλαιού τύπου φρασεολογία αυτό θα ονομαζόταν υποταγή στο αυθόρμητο των μαζών.

Η κλασική αυτή λαϊκίστικη πρόσληψη της κοινωνικής διαμαρτυρίας και επιπλέον η επιπέδου φοιτητικών αμφιθεάτρων της δεκαετίας του ?70 αριστερή πλειοδοσία δεν επέτρεψαν την προσπάθεια συγκρότησης από τη μεριά του ενός ορθολογικού και με κάποια τεχνοκρατικά στοιχεία «σοσιαλδημοκρατικού» σχεδίου εξόδου από την κρίση.

Δυστυχώς, το πολυαναμενόμενο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να άλλαξε κάτι πέρα από τη διευθέτηση κάποιων εσωτερικών ζητημάτων και συσχετισμών. Η λεκτική βιαιότητα του λόγου του παρέμεινε και μάλιστα εκφράστηκε και από τον πρόεδρό του…

Η πρόσληψη δε της σκληρής πραγματικότητας εξακολουθεί να είναι ανορθολογική. Το δίλημμά της δεν είναι «μνημόνια ή δημοκρατία, μνημόνια ή κοινωνική δικαιοσύνη, μνημόνια ή εθνική ανεξαρτησία και μνημόνια ή ΣΥΡΙΖΑ», όπως είπε ο Τσίπρας, αλλά κρίση ή δημοκρατία, κρίση ή κοινωνική δικαιοσύνη, κρίση ή εθνική ανεξαρτησία. Τα μνημόνια, αναποτελεσματικά ή καταστροφικά ή οτιδήποτε άλλο, είναι οι μόνες προτάσεις σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο που διατυπώθηκαν και συνοδεύτηκαν από συγκεκριμένη χρηματοδότηση. Κανένας άλλος δεν προσφέρθηκε να πράξει για την εγχώρια κρίση κάτι άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται το αντικειμενικό αυτό γεγονός και συνδιαλεγόμενος μόνο με τον εαυτό του προτείνει μια Μεγάλη Πορεία προς το κενό. Αλήθεια, κανένας σύνεδρος δεν το είδε αυτό;