Από τη δεκαετία του ?60 που απέκτησα εκλογικό βιβλιάριο υπήρξαν κάποιες εκλογικές αναμετρήσεις που για διαφορετικούς λόγους τις θεώρησα ιδιαίτερα σημαντικές. Αλλοτε λόγω της κρισιμότητας της ψήφου κι άλλοτε λόγω προσωπικών μου αδιεξόδων. Αυτή τη φορά τόσο οι αυτοδιοικητικές όσο και οι ευρωβουλευτικές έχουν μια πρωτόγνωρη ιδιαιτερότητα, που πιστεύω ότι κανένας υπεύθυνος πολίτης δεν θα πρέπει ν? αγνοήσει.
Για τις αυτοδιοικητικές το πρόβλημα είναι, λίγο ή πολύ, γνωστό. Αν πραγματικά έχουμε κουραστεί να ψηφίζουμε με βάση τις κομματικές υποδείξεις, δεν έχουμε παρά να αγνοήσουμε τα κόμματα και τις υποδείξεις τους και να επιλέξουμε από την προσωπική γνώση και γνώμη που έχουμε για τους υποψηφίους.
Αλλά για την περίπτωση των ευρωβουλευτών, το πράγμα αλλάζει. Εδώ έχουμε υποψήφιους και υποψήφιες που απευθύνονται σε εκατομμύρια ψηφοφόρους, στους οποίους είναι τελείως άγνωστοι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν και κάποιους που είναι από γνωστοί μέχρι διάσημοι (άσχετα αν αυτό είναι καλό ή κακό γι? αυτούς). Πιστεύω ότι ποτέ άλλοτε δεν πρέπει να υπήρξε πιο άνιση εκλογική αναμέτρηση.
Η λύση απέναντι στο πρόβλημα μία – και μόνο εμείς, οι άνθρωποι των ΜΜΕ, μπορούμε να τη δώσουμε. Θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να καταστήσουμε όσο το δυνατό γνωστότερους τους παντελώς ή σχετικά άγνωστους. Σίγουρα δεν θα καταφέρουμε σπουδαία πράγματα, αλλά αν κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε θα έχουμε ανταποκριθεί σε μια διαδικασία που θεωρώ ότι αποτελεί υποχρέωσή μας.
Αλλωστε, εμείς είμαστε που κατά κόρον υποστηρίζουμε ότι ο τόπος και η πολιτική χρειάζονται νέα πρόσωπα. Αρα θα είναι καλό και για τη δική μας αξιοπιστία να αποδείξουμε ότι αυτά που λέμε τα εννοούμε και στον βαθμό που μπορούμε τα εφαρμόζουμε. Και φυσικά εκείνο που εξυπακούεται είναι να μη βρεθούμε (τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο και εφημερίδες) στο άλλο άκρο: να προβάλουμε τους ήδη γνωστούς και να αγνοήσουμε εκείνους που οφείλουμε να καταστήσουμε γνωστούς.
Υ.Γ. Αφιερωμένο αυτό το σημείωμα σε τρεις διαδικτυακούς μου «φίλους» (τον Παναγιώτη Κωστούλα, τη Βασιλική Σουλαδάκη και τον Μάνο Επιτροπάκη – με τη σειρά που τους γνώρισα). Πολιτεύονται με την «Ελιά» και είναι νέοι στην πολιτική. Ζητώ συγνώμη αν υπάρχουν κι άλλοι «άγνωστοι» ανάμεσα στους «φίλους» μου που μου έχουν διαφύγει.