Δεν γνώριζα το Σταύρο Τσακυράκη, μέχρι τη στιγμή που, κάποτε το 2014, με κάλεσε στο Γραφείο του, κάπου στο Κολωνάκι, αν θυμάμαι καλά. Σε ένα λιτό Γραφείο, μία σεμνή και ανεπιτήδευτη παρουσία, με «ανέκρινε» κανονικά, με τον τρόπο του, για να με «δεχτεί» στο ΠΟΤΑΜΙ, προφανώς εν όψει και των Εκλογών που έρχονταν. Τον είδα άλλες μία – δύο φορές στα Συνέδρια και Εκδηλώσεις του Ποταμιού. Τον άκουγα και στις διάφορες, λίγες εμφανίσεις του, οι τελευταίες θλιβερά υπομνηστικές του δράματος που ζούσε.

Άλλοι γνώριζαν τον Σταύρο Τσακυράκη καλά και θα γράψουν αυτά που πρέπει. Νοιώθω, όμως, την ανάγκη να γράψω τί ένοιωσα εγώ, που δεν τον γνώριζα καλά, ακριβώς τη στιγμή που πληροφορήθηκα το θάνατό του. Ήταν κάτι ασυνήθιστα έντονο και προσωπικό.  Ήταν κάτι που ξεχώριζε από το αίσθημα της απώλειας ενός φίλου, όπως είναι φυσικό, αλλά πολύ πιο έντονο. Περίεργο, αλλά η ΑΠΩΛΕΙΑ με κεφαλαία καρφώθηκε αμέσως στο μυαλό μου, κάπως σαν να είχε χαθεί κάτι δικό μου, όλων μας, κάτι που το έχουμε ανάγκη και χωρίς αυτό δεν μπορούμε.

Αναλογίστηκα λίγο, τί είναι αυτό που με έκανε να νοιώσω τόσο έντονα την απώλεια ενός ανθρώπου που δεν γνώριζα προσωπικά.. Έτσι, οδηγήθηκα στην πραγματική υποσυνείδητη «εικόνα» που είχα από τις μέρες που ο Τσακυράκης βρέθηκε αντιμέτωπος με την τότε Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Θυμήθηκα πως ένοιωσα έντονα τη μάχη του Φωτός εναντίον του Σκότους, τη μάχη του Καλού εναντίον του Κακού. Ο Τσακυράκης στα μάτια μου διαμορφώθηκε στην εικόνα του ανθρώπου που υπερασπίζεται δικές μου αξίες σε μία μάχη ζωής και θανάτου. Ένιωσα πως υπερασπίζεται μία Δική Μας υπόθεση και έτσι έμεινε ζωντανή η εικόνα ως χθες.

Διάβασα προ καιρού για το «τελευταίο του Μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Τον παρακολούθησα στις τελευταίες του παρουσίες σε Συνέδρια και «Κύκλους Ιδεών». Ένας Μαχητής-Διανοητής – Δάσκαλος, όχι συνηθισμένος, όχι σαν άλλους σημαντικούς ανθρώπους που γνωρίζω. Έψαξα για αυτό που, στα μάτια μου, τον διέκρινε. Νομίζω πως ήταν μία «δωρική» σοβαρότητα, ένα «ειδικό βάρος» που ενέπνεε, μία αίσθηση του ανθρώπου που «ήταν εκεί», που «ξέρει», αλλά, κυρίως, «είναι» όλα αυτά που εκπέμπει και λέει. Ήταν, πως να το πω, «αληθινός». Και, μεταξύ μας, στις μέρες μας, αυτό είναι, όπως και να το κάνουμε, σπάνιο. Και αυτό, ακριβώς, κάνει την απώλεια του Σταύρου Τσακυράκη μία «αληθινή απώλεια».