Πόουλ Τόμσεν: «Δεν υπάρχουν νέα μέτρα – Να πληρώσουν και οι πλούσιοι!»
Αυτά είπε πριν λίγες ημέρες ο κ. Τόμσεν, σε μια ακόμη «εκ βαθέων φιλολαϊκή κατάθεση ψυχής»! Μια αναγνώριση – ομολογία πως μέχρι τώρα, με τα προγράμματα πλήρωναν μόνο οι φτωχοί και μεσαίοι! Και προφανώς βέβαια, αυτό συνέβαινε με πλήρη συνείδηση από τις ελληνικές κυβερνήσεις και με τη σύμφωνη γνώμη ή κατόπιν υποδείξεων της τρόικας! Είναι προφανές όμως ότι οι επικοινωνιακές «καλοσύνες» και οι υπεραπλουστεύσεις του Τόμσεν, γίνονται για να συγκαλύψουν μιαν άλλη έμμεση ομολογία, ότι το πρόγραμμα που επέβαλαν και που οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις να εφαρμόσουν, απέτυχε! Τα μέτρα όμως, παρά τις διαπιστώσεις, εξακολουθούν να ισχύουν και οι φτωχοί και μεσαίοι εξακολουθούν να πληρώνουν (ό,τι τους έχει απομείνει), ενώ δεν βλέπουμε στον ορίζοντα και κανένα μέτρο για να πληρώσουν οι έχοντες! Και πώς θα πληρώσουν άραγε οι πλούσιοι, εθελοντικά και με εκκλήσεις; Δύσκολο… Ενώ στο μεταξύ, καθημερινά η Ελλάδα βυθίζεται στην ύφεση και πνίγεται στην ανεργία.
Όμως, επί της ουσίας, έχει δίκιο ο Τόμσεν. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια κλειστή οικονομικοπολιτική ελίτ, που έχει υπερβεί κατά πολύ τα όρια ενός καπιταλιστικού συστήματος ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού και λειτουργεί περίπου ως μια συμμορία που ελέγχοντας το κράτος και το πολιτικό σύστημα, εξασφαλίζει την αποκλειστικότητα στις δουλειές και στις προμήθειες του δημοσίου, την φορολογική ασυλία και φοροκλοπή, ελέγχει το τραπεζικό σύστημα και την χρηματοδότηση με χαριστικούς όρους, την εσωτερική αγορά και τις τιμές προς τα επάνω, αισχροκερδώντας, εμποδίζει κάθε αλλαγή και μεταρρύθμιση στο πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς και διαφθείρει ανελλιπώς το πολιτικό προσωπικό.
Αυτή είναι η κύρια αιτία της ελληνικής κακοδαιμονίας που έχει και ιστορικές ρίζες στο νεοελληνικό κράτος, με την ανάπτυξη μιας μεταπρατικής ξενόδουλης μη «εθνικής αστικής τάξης», με οθωμανικές όμως συνήθειες και καταβολές, που επέβαλε πάντα έναν εντελώς ιδιόρρυθμο τύπο καπιταλιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας. Κοντά σε αυτούς και οι γραφειοκράτες και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του δημοσίου και διαφόρων άλλων ισχυρών συντεχνιών, που μέσω των κομματικών μηχανισμών κατάφερναν να διατηρούν πάντα μια ισχύ αρκετή για να διαπραγματεύονται ένα κομμάτι της πίττας και αντικειμενικά να ενισχύουν και να συναποτελούν το σύστημα.
Σήμερα, σε περίοδο συστημικής κρίσης, που καταρρέουν τα «γκεσέμια» του στρεβλού ελληνικού καπιταλισμού, είναι ίσως μια ευκαιρία να δομηθεί το κράτος και η ελληνική οικονομία σε νέες ορθολογικές και πιο δίκαιες βάσεις. Αυτό όμως απαιτεί μεγάλες και ριζικές μεταρρυθμίσεις, σε όλα τα επίπεδα. Δεδομένων, του μεγέθους του προβλήματος και των αντιστάσεων που υπάρχουν, η υλοποίηση ενός προγράμματος μεταρρυθμίσεων αποτελεί σήμερα μια ανατρεπτική «επαναστατική» πράξη και ένα εξαιρετικά δύσκολο και με αβέβαιη έκβαση εγχείρημα.
Όμως όλα πρέπει να ξεκινήσουν με μια νέα πολιτική διάθεση, διεκδίκηση και συμμετοχή για την αναδιάρθρωση, ανατροπή και ανανέωση του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων. Και απαιτείται βεβαίως, πρωτευόντως και κυρίως, αυτό που λέει και ο Τόμσεν.
Μη σφυρίζετε λοιπόν αδιάφορα κύριοι, εκεί, στην ηγεσία της κυβέρνησης…