Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τις συνέπειες ενός πιθανού λακτίσματος από την οικογένεια την ευρωπαϊκή και ελπίζουμε έστω την ύστατη στιγμή να πρυτανεύσει η λογική εκατέρωθεν. Εκείνο όμως που μας χαρακτηρίζει στο πιθανό αυτό και ενδεχόμενο είναι οι μαζικές αντιδράσεις υστερίας. Το ελληνικό αίμα ταράζεται σε κάθε δύσκολη συγκυρία, είτε πρόκειται για κινδύνους εξωτερικούς και φυσικές καταστροφές, είτε πρόκειται για μια ενδεχόμενη χρεοκοπία και ανεξέλεγκτη οικονομική καταστροφή.

Όλα περιστρέφονται γύρω από το »εγώ» μας και παραμερίζουμε οτιδήποτε έχει σχέση με συλλογικότητα και συντονισμένες προσπάθειες για αντιμετώπιση των δυσμενών συνθηκών. Επιστρατεύτηκαν στρώματα, σεντούκια της γιαγιάς ή χύτρες, για αποθήκευση και φύλαξη χρημάτων…»για ώρα ανάγκης». Χαρακτηριστικές είναι οι μαζικές επιδρομές σε καταστήματα τροφίμων με βασικά είδη να εξαφανίζονται από τα ράφια. Οι φήμες γίνονται γοργοπόδαρες και τρομακτικές από στόμα σε στόμα και από τα Μέσα ενημέρωσης διογκώνεται η σεναριολογία, ενώ παραποιείται η αλήθεια και ο πανικός ταράζει την αρμονία του κοινωνικού συνόλου.

Ο Έλληνας μεγάλωσε μέσα σε στερήσεις ή και διηγήσεις στερήσεων δικών του ανθρώπων, έμαθε να φοβάται και να προσπαθεί να επιβιώσει σε αντίξοες συνθήκες με κυρίαρχο σύνθημα το »ο σώζων εαυτόν σωθήτω», το οποίο έχει τραγικές προεκτάσεις και σε πολιτικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο. Έτσι δε θα διστάσει να αφανίσει τον πολιτικό του αντίπαλο ή και τη χώρα, προκειμένου να σωθεί ή να δικαιωθεί στις πολιτικές του πεποιθήσεις, φαινόμενο ηθικής φθοράς και ξεπεσμού που οδήγησε έναν ολόκληρο λαό σε εξαθλίωση και τραγική οπισθοδρόμηση.

Η ελληνική ιστορία έχει να επιδείξει συγκρούσεις, αναταραχές, πολέμους και εμφυλίους, τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος είχε ήδη προωθήσει σχέδιο ανάπτυξης και ευημερίας. Ο πανικός του Έλληνα όμως επιτείνεται από την απουσία του κράτους, το οποίο είναι παρών μόνο σε πελατειακές τοποθετήσεις και »ανακάλυψη» ευθυνών εκεί που δεν αντιστοιχούν. Οι πολίτες σαστισμένοι και μη μπορώντας να εμποδίσουν τη γιγάντωση της ύφεσης, αντιδρούν όπως μπορούν, έστω θωρακίζοντας τις βασικές τους ανάγκες.

Η κυβέρνηση υποσχέθηκε περισσότερα από όσα μπορούσε άμεσα να υλοποιήσει. Τώρα αντιμέτωπη με ισχυρές δυνάμεις και καθυστερώντας δραματικά λόγω απειρίας, αδυνατεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και ασφάλεια, ενώ οι θεσμοί δυσλειτουργούν και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Η οικονομική κρίση συνεχίζεται και πορευόμαστε ανοχύρωτοι, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά και κοινωνικά. Έτσι ο νεοέλληνας άγεται από συνθήματα και κάνει κινήσεις σπασμωδικές, που τις βαφτίζει » δικαιολογημένη αντίδραση» και η πορεία του είναι ηρωική και θαυμαστή: ΑΤΜ, χύτρες ταχύτητος, πλατεία, για διαμαρτυρία αγανάκτησης στην κυβέρνηση και ξανά καναπές. Όλα τακτοποιημένα και πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις του!

Όταν όμως λούφαζε και βολευόταν από προνόμια που καρπωνόταν από πολιτικούς του φίλους, όταν βασιζόταν στα κέρδη από κάθε μορφής παθογένειες και έφερνε στην εξουσία κακούς πολιτικούς με στόχο το δικό του συμφέρον, τότε κρυφογελούσε από ικανοποίηση και την αίσθηση του εξυπνότερου, αλλά και το σύνδρομο της ελληνικής μαγκιάς! Οι παράνομοι διορισμοί των δικών μας, οι γνωστές σε όλους μας πλέον χρωματιστές γραβάτες, τα δυσθεώρητα παράνομα κέρδη και ο εφησυχασμός στο βωμό του συμφέροντος μας οδήγησαν μέχρι εδώ, με ευθύνες αντίστοιχες ασφαλώς. Και ο επικίνδυνος πολιτικός παρέμεινε στο απυρόβλητο, χωρίς ποτέ να ζητήσει κανείς την παραδειγματική του τιμωρία, μένοντας η εντύπωση σε όλους πως όλα στη χώρα αυτή ξεχνιούνται μαγικά, αρκεί για λίγο να μείνει κανείς στο περιθώριο και να είναι απλός παρατηρητής των εξελίξεων. Και ξανά θα επιστρέψει, όταν η μνήμη χρυσόψαρου θα έχει κάνει τη δουλειά της.

Ευτυχώς όμως κανείς πλέον δεν ξεχνά. Ούτε μαζί τα φάγαμε, ούτε και έγινε επιδρομή εν μια νυκτί εξωγήινων! Κάποιοι οφείλουν να κάνουν αυτοκριτική και την ίδια στιγμή να εξαφανιστούν από τύψεις και ντροπή για τις χιλιάδες εξαθλιωμένες οικογένειες και τις χιλιάδες αυτοκτονίες. Πού είναι όμως η μαζική αντίδραση για την κατάλυση της Δικαιοσύνης; Πού είναι η φωνή πνευματικών ανθρώπων, που θα εστιάσει στα δεινά, αλλά και στα θετικά αυτής της χώρας; Θυμάται κανείς τις δηλώσεις του Σεφέρη ή του Ελύτη υπέρ της Ελλάδας, που έκαναν ολόκληρη την ανθρωπότητα να συγκινείται; Ποιος θα μιλήσει για την αφαίμαξη της πατρίδας μας συχνά από παράλογα άτεγκτες πολιτικές ξένων συμφερόντων; Για τη χώρα που στον πολιτισμό της βασίστηκε η ευρωπαϊκή ιδέα. Και για την Ευρώπη, που αντί να αποτελεί το κοινό μας σπίτι, σταδιακά θα αποσυσπειρώνεται, όσο δε βασίζεται στην αλληλεγγύη, τη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, την ασφάλεια και την ευημερία των λαών της.

Εάν δεν γίνουν αλλαγές ουσίας, ο πανικός θα μας οδηγεί σε κινήσεις παραφροσύνης και θα κάνουμε τα πάντα, για να διασφαλίσουμε τα απαραίτητα ή να διαφυλάξουμε τα κεκτημένα. Και όσο το κράτος, αλλά και η Ευρώπη δε δίνουν ελπίδα στοιχειώδους σταθερότητας, θα στρεφόμαστε σε κινήσεις με βάση το ένστικτο αυτοσυντήρησης και οι επόμενες γενιές θα βρεθούν με τις πλάτες στραμμένες στο μέλλον και στην πρόοδο. » Μη λησμονάτε τη χώρα μου! » σαν ελπίδα και προσευχή.