Ας αφήσουμε τον Πάνο Καμμένο να σχίζει το μνημόνιο και να κρατά μόνο τη δανειακή σύμβαση και να απειλεί με Κούγκι «αν δεν μας δώσουν αυτό που θέλουμε», σαν τον αγά που θύμωσε και έκοψε τα τέτοια του, και ας συνεννοηθούμε οι υπόλοιποι (αν και όσοι θέλουμε, δεν είναι υποχρεωτικό).
Το σημερινό ρεπορτάζ λέει ότι εστάλη το ελληνικό αίτημα για παράταση του Master Financial Assistance Facility Agreement. Αυτό, το MFAFA, είναι η σύμβαση μεταξύ μιας χώρας (εν προκειμένω, της δικής μας) και του EFSF (European Financial Stability Facility). Η σύμβαση αυτή (με τις διαδοχικές τροποποιήσεις της) περιλαμβάνει όλες τις οικονομικές και τεχνικές λεπτομέρειες των δόσεων της βοήθειας από τον EFSF προς την Ελλάδα.
Το MFAFA έχει δημοσιευθεί ολόκληρο, στα αγγλικά, στο ΦΕΚ 22/3/2012, τεύχος πρώτο, αρ. φύλλου 65 (μπορεί όποιος θέλει να το κατεβάσει σε Pdf).
Οι υποχρεώσεις της Ελλάδας (μέτρα, μεταρρυθμίσεις, έλεγχος της πορείας του προγράμματος κ.ο.κ.) προκειμένου να λάβει αυτή τη βοήθεια, περιλαμβάνονται σε ένα Memorandum of Understanding και στις διαδοχικές τροποποιήσεις του. Το MFAFA παραπέμπει στο ΜοU σαράντα επτά (47) φορές (ναι, τις μέτρησα). Αυτό το memorandum μεταφράζεται στα ελληνικά ως «μνημόνιο».
Δεν υπάρχει «δανειακή σύμβαση» χωρίς «μνημόνιο». Δεν υπάρχει καν MFAFA χωρίς ΜοU.
Σημειωτέον, το μνημόνιο μπορεί να μην «σκίζεται», αλλά τροποποιείται. Ας βρούμε τα περίφημα «ισοδύναμα μέτρα», ας είναι αυτά σε μια κατεύθυνση δικαιότερης κατανομής των βαρών, ας τα κοστολογήσουμε κι ας τα διαπραγματευτούμε. Κι εκεί, να κριθούμε όλοι. Και η νέα κυβέρνηση και, φυσικά, η προηγούμενη, που είχε υποσχεθεί «ισοδύναμα».
Τώρα, με νοιάζει εμένα αν θα το πούμε μνημόνιο ή σύμβαση ή γέφυρα; Εν πρώτοις, όχι. Δεν πα να το πούμε και Μήτσο; Δεδομένου ότι δεν υπάρχει τρόπος η κυβέρνηση να τηρήσει τη διπλή της προεκλογική δέσμευση (σκίσιμο του μνημονίου και ανατροπή της λιτότητας σε Ελλάδα και Ευρώπη με παραμονή στην ευρωζώνη), ας πάρουμε τώρα παράταση και βλέπουμε για τα υπόλοιπα.
Με νοιάζει, όμως. Γιατί ένα πρώτο βήμα για να συνεννοηθούμε είναι να συμφωνήσουμε στο περιεχόμενο των λέξεων. Δεν είναι τόσο δύσκολο. Δεν μιλάω για «συναίνεση», μιλάω για «συνεννόηση», η οποία είναι βασικός όρος όχι μόνο για ενδεχόμενη συναίνεση αλλά και για να αναδειχθούν οι πραγματικές πολιτικές διαφορές. Αν συνεχίσουμε τα ίδια κόλπα, να λέμε άλλα πριν από τις εκλογές και άλλα μετά, άλλα μέσα, άλλα έξω, άλλα στις πλατείες, άλλα στη Βουλή, άλλα στον ΣΕΒ, άλλα στο συνδικάτο, θα μείνουμε στους παράλληλους μονολόγους και στη βεβαιότητα πως έχουμε όλοι απόλυτο δίκιο. Η πρακτική αυτή δεν είναι μόνο ηλίθια και αυτοκτονική· είναι εντελώς απολίτικη.
Μόνο αν έχουμε ένα βασικό κοινό λεξιλόγιο μπορούν να αναδειχθούν οι πραγματικές πολιτικές διαφωνίες, όχι ως πρόσχημα εξουσίας —ή ως άσκηση ναρκισσισμού— αλλά ως κάτι που μας αφορά και μας εμπλέκει όλους, ως πολίτες.