Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το ότι το νέο πακέτο περικοπών είναι επώδυνο και άδικο και με αυτό πλήττονται πάλι τα γνωστά “κορόιδα”, μισθωτοί, συνταξιούχοι , χαμηλόμισθοι και συνεπείς μικροεπαγγελματίες δεν χωρά καμία αμφιβολία. Αυτοί για άλλη μιά φορά καλούνται να “πληρώσουν το μάρμαρο”.
Την ίδια στιγμή όμως είναι έωλα έως κουτοπόνηρα ,όσα ηρωικά και βερμπαλιστικά λέγονται και ακούγονται από πολιτικά στελέχη και βουλευτές ότι “ δεν μπορούμε να ψηφίσουμε γιά άλλη μια φορά επαχθή μέτρα”, όταν είναι γνωστό από τον περασμένο Μάρτιο με την σύναψη του δεύτερου Μνημονίου ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα μέτρα θα ληφθούν.
Οσοι διαφωνούν με την επαχθή σύνθεση του πακέτου των 11,6 δις , καλό είναι να υποδείξουν διαφορετικά μέτρα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Αλλά όσο αυτό δεν γίνεται , δεν σημαίνει ότι αφού δεν υπάρχουν άλλες προτάσεις γίνονται αποδεκτά a priori τα μέτρα και οι περικοπές έστω και “ως τελευταίο πακέτο”, όπως προσπαθεί να πείσει ο κ. Σαμαράς.
Εχω την γνώμη ότι θα μπορούσε να περιοριστεί σημαντικά το “τσούξιμο” των μέτρων εφ όσον είχαν ξεκινήσει μιά σειρά μεταρρυθμίσεων για τίς οποίες πολλοί κόπτονται αλλά ελάχιστοι κάνουν κάτι. Και επειδή περισσεύει η υποκρισία, αντί διαμαρτυριών και διαφωνιών καλό θα ήταν να προχωρήσουν τολμηρά τομές και ανατροπές για να εξαλειφθούν τα αίτια που επιφέρουν ελλείμματα και χρέος. Δυστυχώς κι αυτό το πακέτο την αντιμετώπιση των ελλειμάτων του παρελθόντος επιδιώκεται να αντιμετωπίσει.
Γιατί όμως δεν προχωρούν αλλαγές και ανατροπές ;Γιατί αντί για τολμηρές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις το κομματικό και πολιτικό σύστημα αδρανεί; Η απάντηση είναι απλή και ας επιτραπεί να πούμε κινική.
Διότι κάνενα κόμμα, και κατά συνέπεια το πολιτικό σύστημα που συγκροτούν, δεν είναι διατεθειμένο να υπερβεί και να “θυσιάσει” μέρος ή και τον ίδιο τον εαυτό του. Δεν είναι διατεθειμένο να τα βάλει με τα συμπλέγματα εξουσίας των οργανωμένων συμφερόντων της κοινωνίας.Γιατί αυτά αποτελούν ένα ισχυρό κομμάτι στήριξης του κομματικού και πολιτικού συστήματος. Ούτε την φοροδιαφυγή επιθυμεί να πιάσει,ούτε στην Υγείας, ούτε στη Παιδεία, ούτε στη συγκρότηση και λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, ούτε για κανόνες λειτουργίας των ΜΜΕ, ούτε στο χώρο της Άμυνας, ούτε των ΟΤΑ, ούτε καν σ΄αυτόν καθ΄αυτόν τον τρόπο που λειτουργεί η Βουλή, τα κόμματα, και γενικότερα το πολιτικό σύστημα, θέλει κανόνες και ρυθμίσεις.
Αντ αυτών βλέπουμε , ανατροπή μεταρρυθμίσεων πρίν καν λειτουργήσουν (π.χ νόμος για τα ΑΕΙ), αντιλήψεις οικογενειοκρατίας και νεπωτισμό (βόλεμα συγγενικών προσώπων σε θέσεις του Δημοσίου), συντήρηση της φαυλότητας (στελέχωση του κράτους με “ημετέρους”, συμπλέγματα εξουσίας υπουργών), κουτοπόνηρες πρακτικές( π.χ μεταφορά αρμοδιότητας δασών από το ΥΠΕΚΑ στο Αγροτικής Ανάπτυξης όπου οι καταπατήσεις γίνονται ευκολότερα), αδιαφάνεια και διαπλοκή (πχ πώληση Αγροτικής και ΤΤ), διατήρηση της σπατάλης διακομματικά…..κ.λ.π
Είναι τυχαίο που δεν ακούγεται λέξη για το ουσιαστικό άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ,όπου κατά τίς μελέτες του ΙΟΒΕ θα ενισχύσει αισθητά την αύξηση του ΑΕΠ;
Γιατί δεν έχει καταργηθεί, ως μήνυμα προς την κοινωνία, ο νόμος Αβραμόπουλου για την ανάδειξη των διευθυντών στο ΕΣΥ;
Είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα που θα μπορούσαν μαζί με δεκάδες άλλα μικρά, αλλά ουσιαστικά, να “ελαφρύνουν” τις περικοπές μισθών και συντάξεων.
Συνεπώς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι αναγκαίο να αντιληφθούν πώς σε μια κυβέρνηση έιτε “μπαίνεις με τα μπούνια” και τολμάς να πάρεις αποφάσεις είτε απέχεις και κάνεις αντιπολίτευση. Εξ απαλών ονύχων διακυβέρνηση δεν υπάρχει. Για να προωθήσεις τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που διακηρρύσονται και να μην “αφήνεις τον Σαμαρά και την ΝΔ να παλινορθώνουν τη ΔΕΞΙΆ”, όπως λένε στελέχη της Κεντροαριστεράς.
Και κυρίως επιβάλλεται να διατυπώσουν ένα συνολικό σχέδιο ανσυγκρότησης της χώρας για να πειστεί ο πολίτης ότι πράγματι το επαρχόμενο πακέτο θα είναι το τελευταίο . Γιατί είναι πιθανό να συμβεί και το εξής: οι Ευρωπαίοι να τροχοδρομήσουν μια κάποια λύση για την κρίση στην Ευρωζώνη και η Ελλάδα να μην μπορέσει να επωφεληθεί.