Η Kεντροαριστερά το έκανε πάλι το θαύμα της. Στις προσεχείς εκλογές κατεβαίνει διασπασμένη όσο ποτέ άλλοτε. Στους δυο βασικούς σχηματισμούς, το ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη και το Ποτάμι προσετέθη τρίτος, του Γ. Παπανδρέου, και αν συνυπολογίσουμε και τη ΔΗΜΑΡ με τους οικολόγους, τέταρτος. Οι συνέπειες θα είναι εξαιρετικά αρνητικές για τις δυνατότητες του χώρου να επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Hδη η καχεξία των αριθμών τείνει να τον μετατρέψει σε φορέα φιλοξενίας προσωπικοτήτων.
Οι ξαφνικές μετεγγραφές ετερόκλητων ιδεολογικά «υποψηφίων» -ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι χέρι χέρι με αριστερούς σοσιαλδημοκράτες- και η ίδρυση κινήσεων χωρίς επαρκή πολιτική αιτιολογία μαρτυρά ακριβώς αυτό. Μια αγωνιώδη προσπάθεια προσωπικής επιβίωσης. Και βέβαια συμβάλλει καθοριστικά στην αμφισβήτηση συνολικά της αξιοπιστίας του χώρου. Πορείες ετών, ιδεολογικές αρχές, πολιτικές θέσεις και υψιπετείς διακηρύξεις λησμονούνται για εκλογικές συμπράξεις της τελευταίας στιγμής. Αντιθέτως οι εκκλήσεις για συγκροτημένο διάλογο, προγραμματικές συμφωνίες και ευρύτερες συνεργασίες έπεσαν στο κενό. Αυτό όμως είναι πια πραγματικότητα. Το να αναζητούνται ευθύνες έχει μικρή μόνο σημασία. Αντιθέτως έχει μεγάλη σημασία να υπάρξει πολιτική σταθερότητα μετά τις εκλογές, να σπάσει ένα κλίμα τυφλής πόλωσης και να διαφυλαχθεί η κοινωνική συνοχή και η θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και το ευρώ. Σε αυτά ο ρόλος της Κεντροαριστεράς μπορεί και πρέπει να είναι καθοριστικός. Κι είναι ανάγκη από τώρα να τον διασφαλίσουμε.
Προφανώς δεν είναι ρεαλιστικό να μιλάμε πια για προεκλογικές συνεργασίες. Μετά τις εκλογές όμως η Κεντροαριστερά μπορεί να παρουσιάσει ενιαίο μέτωπο απέναντι στον «μικρό δικομματισμό». Πριν από λίγες ημέρες ο Βαγγέλης Βενιζέλος παρουσίασε μια προγραμματική πρόταση έξι σημείων που θα αποτελέσει και τον οδηγό της στάσης του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Παράταξης μετά τις εκλογές. Η πρόταση αναφέρεται στους κρίσιμους τομείς που θα καθορίσουν τις εξελίξεις -εθνική ασφάλεια, θεσμοί και Σύνταγμα, οικονομία και Ευρώπη, κοινωνική αλληλεγγύη- και βάζει ουσιαστικά τις προϋποθέσεις οποιασδήποτε συνεργασίας. Μπορεί προφανώς να εμπλουτιστεί ή και να τροποποιηθεί. Θα ήταν όμως εξαιρετικά θετικό να συζητηθεί από τώρα και όλες οι δυνάμεις του χώρου να καταλήξουν σε μια κοινή πρόταση που θα αποτελεί και μετεκλογική δέσμευση. Στην Ελλάδα έχουμε πικρή εμπειρία για το τι επιπτώσεις μπορεί να έχει η περιθωριοποίηση του μεσαίου χώρου. Κι είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι, ότι θα κληθούμε να πάρουμε αποφάσεις που θα καθορίσουν τη μελλοντική πορεία της χώρας για δεκαετίες. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποποιηθεί τις ευθύνες του.