To PSI, όλη αυτή η μοναδική στα παγκόσμια χρονικά και αριστοτεχνικώς σχεδιασμένη διεθνής επιχείρηση ρύθμισης των ελληνικών χρεών, βαίνει αισίως προς το τέλος της.
Όσο κι αν πολλοί αμφισβητούν τη σημασία της, η αξία της είναι μεγίστη.
Η Ελλάδα απέφυγε μια απολύτως επαχθή άτακτη χρεοκοπία και επιπλέον μέσω αυτής διαμόρφωσε – είναι αλήθεια με πολύ υψηλό κοινωνικό κόστος – μια ισχυρή βάση επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας στο παρόν διεθνές περιβάλλον, το οποίο εμείς ούτε να αλλάξουμε μπορούσαμε, ούτε καν να το επηρεάσουμε επαρκώς προς όφελός μας.
Η χώρα μας έχει τώρα στη διάθεσή της τη ρύθμιση των χρεών, μια συμφωνία για τη στήριξη και την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών της κι ένα εν εξελίξει πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης και ανασυγκρότησης, από την επιτυχία του οποίου θα εξαρτηθεί αν η Ελλάδα θα ξαναβρεί τη θέση της στον κόσμο.
Αν παρ’ ελπίδα δεν ’’έβγαινε’’ η ρύθμιση των χρεών και όσα τη συνοδεύουν, τα σημερινά δεινά θα φάνταζαν αμελητέα μπρος στον κύκλο της απόλυτης δυστυχίας στον οποίο θα περιέπιπτε ο ελληνικός λαός.
Τώρα, ο κάθε επιχειρηματίας, ο κάθε επαγγελματίας, ο κάθε απειλούμενος εργαζόμενος, αλλά και όσοι έμειναν άνεργοι, μπορούν να αναμένουν και να ελπίζουν ότι η ελληνική οικονομία βρήκε μια ευκαιρία να ξανασταθεί στα πόδια της.
Η ατμόσφαιρα αναστολής των πάντων μπορεί να αρθεί, το τραπεζικό σύστημα να ξαναβρεί μεσοπρόθεσμα δυνάμεις και δυνατότητες άντλησης χρηματοδοτικών πόρων, ώστε να στηρίξει παλαιές και νέες δραστηριότητες και συνολικά το ενδιαφέρον για παραγωγή και δημιουργία να αναγεννηθεί.
Η Ελλάδα, μέσω αυτής της επώδυνης διαδικασίας του μνημονίου και της βίαιης αλλαγής των δομών της, απαλλάχθηκε απ΄τα περισσότερα καταδυναστευτικά του προηγούμενου κατεστραμμένου οικονομικού μοντέλου. Και έχει διαμορφώσει τη βάση, ώστε να οικοδομήσει ένα καινούργιο πιο παραγωγικό και πιο εξωστρεφές οικονομικό μοντέλο, ικανό να στηρίξει μακροπρόθεσμα την πρόοδο, την απασχόληση και την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας.
Όλα τα άλλα μοιάζουν σπαράγματα του αστήρικτου και μη υπερασπίσιμου καταρρέοντος μοντέλου.
Πρόκειται για εκδοχές και εκφράσεις της καθυστέρησης και της οπισθοδρόμησης.
Διαβάζοντας όσα γράφονται στο διαδίκτυο και όσα εκτοξεύονται από τις ζώνες των άκρων, ο κάθε λογικός άνθρωπος εξανίσταται.
Γιατί κανείς δεν μπορεί να φαντασθεί μια ευρωπαϊκή χώρα σαν την Ελλάδα ως ένα απέραντο στρατόπεδο σκαπανέων, όπου εν σειρά όλοι θα σκάβουν την ύπαιθρο, έχοντας ως επικεφαλής χαμογελαστούς μελανοχίτωνες, νοσταλγούς του Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Ούτε βεβαίως ως μια απέραντη συλλογική κουζίνα, προκειμένου να βρουν περιεχόμενο τα απολιθώματα μιας ένοπλης εξέγερσης που ποτέ δεν ήλθε.
Τα οράματα της ΜΟΜΑ και του μάγειρα δεν μπορούν να είναι οράματα για την Ελλάδα του 21ου αιώνα.