Το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής ζωής είναι η χαμένη της αξιοπιστία. Τόσο τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας όσο και οι νεόκοποι διεκδικητές της δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αντιγράφουν καταδικασμένες μεθόδους του παρελθόντος, να συντηρούν τις ίδιες παλαιοκομματικές και ψηφοθηρικές αντιλήψεις. Ανακυκλώνουν το ίδιο φθαρμένο παλιό πολιτικό προσωπικό, ή ακόμη χειρότερα, επενδύουν σε φαιδρούς και ανυπόληπτους τηλεαστέρες.
Τα κόμματα, έπειτα από πέντε και πλέον χρόνια βαθύτατης και αποσαρθρωτικής κρίσης, αντί να αναζητήσουν τον χαμένο ρόλο τους ως θεσμών δημοκρατικής αντιπροσώπευσης, παραμένουν δέσμια ενός κλειστού επαγγελματικού, κατά κανόνα, κλαμπ που το μόνο του ενδιαφέρον είναι η αναπαραγωγή και η διαιώνιση της δικής τους μικρο ή μεγαλο-εξουσίας. Η κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης που βρίσκεται πίσω από την οικονομική κρίση δεν φαίνεται επί της ουσίας να τους προβληματίζει και να τους ανησυχεί. Το κατά κοινή ομολογία επιπέδου καφενείου πολιτικό προσωπικό που αναδείχθηκε στην τελευταία Βουλή αντί να τους ευαισθητοποιήσει τους οδηγεί σε αντίστοιχες επιλογές και στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Αδυνατούν όπως φαίνεται ακόμη να αντιληφθούν ότι πίσω από την ένδεια προσώπων που αντιμετωπίζουν κρύβεται η δική τους αναξιοπιστία, η δική τους εκφυλιστική για τη δημοκρατία λογική. Ετσι μοιραία και αναπόφευκτα καταλήγουν στις γνωστές επιλογές μιας ξύλινης νομενκλατούρας που το μόνο που έχει μάθει καλά από τη θητεία της στον λαϊκισμό είναι να εκπέμπει μερικές χιλιοφορεμένες ατάκες και να καβγαδίζει στα τηλεπαράθυρα μήπως και συγκινήσει τους τηλεθεατές του Σουλεϊμάν και των πρωινάδικων. Η μικροπολιτική δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο…
Για να λέμε και του… στραβού το δίκιο, υπάρχει και ένα κομμάτι της κοινωνίας που επιβραβεύει αυτές τις πρακτικές. Τα τηλεοπτικά άνθη τύπου Χαϊκάλη – και όχι μόνο – από αυτό το κομμάτι αναδείχθηκαν, όπως και αντίστοιχοι αστέρες του παρελθόντος. Σε αυτό το τμήμα της κοινωνίας επένδυε και ο κ. Τσίπρας υποδεικνύοντας έναν φαιδρό τηλεαστέρα με μόνο προσόν του τις αντιμνημονιακές παρόλες, για να ανακρούσει βέβαια πρύμνα μόλις βγήκαν στον αφρό τα άνθη του.
Αυτό όμως είναι και το μεγάλο πρόβλημα της κυρίαρχης πολιτικής μας ηγεσίας: αδυνατούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα και στη λογική που οι ίδιοι έχουν διαμορφώσει και καταλήγουν να υποβαθμίζουν τις προσδοκίες τους σε μετριότητες που συνήθως στηρίζονται σε ευκαιριακές συμπτώσεις συμφερόντων, που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν με την πρώτη μεταστροφή της κοινής γνώμης.
Μήπως είναι επιτέλους καιρός να συνειδητοποιήσουμε και εμείς οι πολίτες και οι πολιτικές ηγεσίες ότι όσο επικρατεί αυτός ο πολιτικός αμοραλισμός, όσο κυριαρχεί αυτή συμμαχία των προθύμων και των μετρίων, τόσο θα απομακρύνεται η έξοδος από την κρίση, τόσο θα βρισκόμαστε παγιδευμένοι στο σημερινό τέλμα;