Διαβάζοντας τα κείμενα για την Κεντροαριστερά, που έχουν αισθητά πληθύνει τον τελευταίο καιρό, νιώθω την ανάγκη να υπενθυμίσω σε πρωταγωνιστές και απλούς ενδιαφερομένους ότι η πολιτική δεν ανήκει στον κόσμο των επιθυμιών. Ούτε τρέφεται με αναλύσεις. Είναι και θα παραμείνει ένα ζήτημα της πύρινης πραγματικής ζωής, των διαμορφωμένων συνθηκών και των καταναγκασμών που αυτές φέρουν.

Η εναντίωση σε καταναγκασμούς μιας εποχής – προϋπόθεση κάθε αλλαγής – είναι θαυμαστή και επαινετή, όμως οφείλει για να έχει αποτέλεσμα και συνεπώς νόημα ως προσπάθεια μεταβολής να λαμβάνει υπ? όψιν της τα παραπάνω. Πραγματικότητα, συνθήκες, καταναγκασμούς.

Η συζήτηση για την Κεντροαριστερά σήμερα, όπως γίνεται με ευρήματα και προβολές, προβολές επιθυμιών, μοιάζει να κινείται μεταξύ αδιεξόδου και απελπισίας. Είναι συναισθηματικά χρήσιμη, αλλά πολιτικά ατελέσφορη.

Οι παγιωμένοι σχηματισμοί που έχουν καταλάβει σε κομματική βάση τον πολιτικό αυτόν χώρο της Κεντροαριστεράς, είτε ως μηχανισμοί εξουσίας είτε ως εγκλωβισμένες συνειδήσεις σε ιδεοληψίες και προσωπικά σχέδια, αποβαίνουν σήμερα ανυπέρβλητο εμπόδιο σε μια πιθανή ανασυγκρότηση του χώρου. Η ανασυγκρότηση αυτή προϋποθέτει την κατάργησή τους. Γιατί την αυτοκατάργηση είναι φανερό ότι δεν την αντέχουν.

Η συγκρότηση ενός τρίτου πόλου είναι αναγκαία. Πλην σήμερα αδύνατη.