Τελικά το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ διεξήχθη όπως ακριβώς είχε προβλεφθεί. Δοξαστικό, επιβεβαιωτικό, επικυρωτικό. Ηταν εκπληκτικό. Από τους χιλιάδες συνέδρους δεν βρέθηκε ούτε ένας να ασκήσει κριτική και να διαφοροποιηθεί. Ούτε ένας δεν αμφέβαλλε για την ορθότητα των αναλύσεων του κόμματος για την κρίση, ούτε ένας δεν αναρωτήθηκε για τους στόχους και τους τρόπους της τρέχουσας διακυβέρνησης. Κανείς δεν ζήτησε εξηγήσεις έστω για κάτι από όσα έγιναν από το προηγούμενο Συνέδριο μέχρι το τωρινό. Για παράδειγμα, κανένας δεν είχε την απορία πώς και γιατί διορίστηκε ο Βαρουφάκης υπουργός και κύριος διαπραγματευτής με τους δανειστές; ‘Η, πώς και γιατί προκηρύχθηκε το περυσινό δημοψήφισμα και πώς αυτό συνιστά «μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας» όταν το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ; Οσες «διαφοροποιήσεις» υπήρξαν αφορούσαν τη διεύρυνση ή μη του κόμματος.
Τίποτα άλλο. Ολα, κατά τους συνέδρους, βαίνουν καλώς στο κόμμα και στη χώρα. Δεν αντέδρασαν δε ούτε όταν ο Αρχηγός τους ανακάλεσε στην τάξη επειδή δεν ψήφισαν αυτό που πρότεινε η ηγεσία και τους υποχρέωσε να ξαναψηφίσουν «σωστά». Χειροκρότησαν όμως με πάθος και ένταση όταν ο Αρχηγός επανέλαβε τον παλιό του εαυτό και υποδύθηκε εκ νέου τον αντιστασιακό εναντίον του ΔΝΤ και του Σόιμπλε. Και όμως πολλοί από τους συνέδρους είχαν, υποτίθεται, το τεκμήριο της κριτικής σκέψης και της ελευθερίας του λόγου. Τι συνέβη λοιπόν και ενώ η χώρα διέρχεται διά πυρός και σιδήρου, τα μέλη του κυβερνώντος κόμματος αποφεύγουν να θέσουν στο ανώτατο όργανό του κρίσιμα και ζωτικά ερωτήματα; Η απάντηση, με επίγνωση του κινδύνου να θεωρηθεί αυθαίρετη και σχηματική, είναι πολιτική και ψυχαναλυτική. Είναι γνωστό ότι όσο διαψεύδονται οι προσδοκίες ενός πολιτικού φορέα και αποκόβεται από την πραγματικότητα και την κοινωνία, τόσο αυτός συσπειρώνεται στον εαυτό του και αμύνεται στη γενικευμένη κατακραυγή και την επερχόμενη κατάρρευση.
Ετσι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή διαπιστώνει την κατάρρευση των, ούτως ή άλλως, ιδιότυπων κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών που τον έφεραν στην εξουσία και ακούει τη βουή των επερχόμενων γεγονότων, αναπτύσσει έναν ιδιαίτερο σεχταρισμό, συσπειρώνεται στον στενό πυρήνα του, εμμένει στις θεωρητικές του κατασκευές και βλέπει παντού εχθρούς και πολέμους εναντίον του. Η συγκυρία όμως είναι πλέον διαφορετική. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη κυβερνητικό παρόν και παρελθόν. Τα όσα διακήρυττε και γίνονταν αποδεκτά παλαιότερα, έχουν δοκιμαστεί και διαψευσθεί παταγωδώς. Το Συνέδριο δεν είδε ότι η Αριστερά, στην κατά ΣΥΡΙΖΑ εκδοχή της, βαδίζει ολοταχώς στον δρόμο της ήττας και μάλλον δεν θα γραφτεί κανένα ποίημα γι’ αυτήν.