Όσο απίστευτο και αν σας φαίνεται το ΠΑΣΟΚ είναι ο απόλυτος ρυθμιστής για το πολιτικό Status quo που θα ακολουθήσει τις επόμενες εκλογές (όποτε αποφασίσει να τις κάνει ο γίγαντας Αλέξης) στη χώρα μας. Το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα που τα τελευταία χρόνια έχει παρουσιάσει κάθετη πτώση των ποσοστών του λόγω των μέτρων που αναγκάστηκε να πάρει ενώ ταλανίζεται και από μια αδιάκοπη εσωστρέφεια αποτελεί το κομμάτι του παζλ που θα ολοκληρώσει την εικόνα της κυβέρνησης που θα διαδεχτεί αυτή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Βάσει όλων των δημοσκοπήσεων η Νέα Δημοκρατία φιγουράρει ως το απόλυτο φαβορί για την νίκη. Ωστόσο, η αυτοδυναμία φαντάζει δύσκολη και ακόμα και αν επιτευχτεί θα είναι οριακή. Έτσι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα αναγκαστεί λογικά να συγκυβερνήσει με κάποιο ή κάποια άλλα κόμματα. Ποια θα είναι αυτά;
Σύμφωνα πάντα με τις δημοσκοπήσεις, τα (αυτοπροσδιοριζόμενα ως) φιλοευρωπαϊκά κόμματα που θα μπουν στη Βουλή είναι τα εξής: Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ (θεωρώ πως οι ΑΝΕΛ ουσιαστικά αποτελούν παρακλάδι τους και όχι αυτόνομο κόμμα) και ΠΑΣΟΚ. Η Ένωση Κεντρώων βρίσκεται στο όριο ενώ είναι άγνωστο το αν θα «περπατήσει» η συνεργασία ανάμεσα σε Ποτάμι και Διαμαντοπούλου-Ραγκούση-Φλωρίδη. Μέχρι τώρα πάντως, το δημοσκοπικό ποσοστό του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη κυμαίνεται ανάμεσα στο 1,5 με 2%.
Η θέση του ΠΑΣΟΚ (και γενικότερα της Δημοτικής Συμπαράταξης) είναι ξεκάθαρη: Η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να αποτελείται από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα που δηλώνουν υπέρ του Ευρώ. Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα. Δεν γίνεται να βιώσουμε ξανά το φαινόμενο μιας κυβέρνηση που θα προσπαθεί κουτσά στραβά να κάνει πέντε πράγματα σωστά (όπως δηλαδή συνέβαινε από το 2010 έως το 2015) και μια αξιωματική αντιπολίτευση που θα «κουνάει το δάχτυλο» . Αυτή τη φορά όλοι όσοι είναι υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να έχει απέναντί της μόνο τους δραχμιστές και τους νεοναζί. Το λέω αυτό ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς θεωρώ στανταράκι πως μόλις χάσει την εξουσία θα θυμηθεί τον παλιό καλό καιρό της αντιπολίτευσης, βγάζοντας κόσμο στους δρόμους και υποκινώντας απεργίες για τα μέτρα τα οποία ο ίδιος επέβαλε στη χώρα!
Anyway, το πιο πιθανό είναι ο Τσίπρας να αρνηθεί. Τότε, η συμμετοχή στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα είναι εκ των ων ουκ άνευ. Τι θα πράξει λοιπόν το κόμμα της Χαριλάου Τρικούπη; Φυσικά, δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η μορφή της συγκεκριμένης παράταξης τη στιγμή εκείνη. Θα είναι σκέτο ΠΑΣΟΚ; Θα είναι το ΠΑΣΟΚ & friends που υπάρχει σήμερα ως ΔηΣυ; Θα έχει επιτευχθεί η πολυπόθητη σύγκληση με την ένωση όλου του κεντροαριστερού χώρου; Επίσης, θα είναι ακόμα αρχηγός η Φώφη ή θα υπάρχει κάποιος άλλος που θα ηγείται ενός ενιαίου φορέα με περισσότερα κόμματα; Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει και πολλά θα κριθούν από το πότε θα διεξαχθούν τελικά οι εκλογές. Αυτή τη στιγμή πάντως επικρατούν δύο τάσεις. Αμφότερες αφελείς, ενδεχομένως και επικίνδυνες.
Η πρώτη είναι εκείνη του «βαθέως» ΠΑΣΟΚ. Η λογική είναι απλοϊκή, σχεδόν γηπεδική: «ΌΧΙ ΣΤΗ ΔΕΞΧΙΑ!» Το ΠΑΣΟΚ, λέει, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συμπράξει με τον «γιο του Εφιάλτη». Πρέπει να «θυμηθεί τις ρίζες του» (sic)και να μείνει εκτός κυβέρνησης μέχρι κάποιος άλλος να φτάσει (μετά από συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις) στην αυτοδυναμία. Μόλις γίνει αυτό, το ΠΑΣΟΚ θα αδράξει την ευκαιρία και θα ασκήσει αντιπολίτευση α λα ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για μια τακτική καταστροφική τόσο για τη χώρα όσο και για το ίδιο το κόμμα που απλώς θα πετάξει στα σκουπίδια την υπευθυνότητα που έδειξε από το 2010-2017, καταλήγοντας σε μια κοινοβουλευτική εκδοχή της – αγαπημένης- σατιρικής σελίδας «Παλιό ΠΑΣΟΚ- το Ορθόδοξο». Μετά λύπης και φόβου σας πληροφορώ πως η αδιανόητη αυτή λογική μετράει πολλούς υποστηριχτές στο σημερινό ΠΑΣΟΚ.
Η δεύτερη τάση εκπορεύεται κυρίως από κύκλους της Νέας Δημοκρατίας. Σύμφωνα με αυτήν, το ΠΑΣΟΚ πρέπει αμέσως μετά την νίκη της Ν.Δ. (αν όχι και πριν τις εκλογές) να ανακοινώσει πως θα συγκυβερνήσει μαζί της τυφλά και με κάθε κόστος. Αυτή η εκδοχή ίσως να μην είναι τόσο καταστροφική για τη χώρα. Θα μετατρέψει όμως το ΠΑΣΟΚ σε ένα άθυρμα στα χέρια της Νέας Δημοκρατίας, θα οδηγήσει σταδιακά στην ολοκληρωτική του εξαφάνιση, σε μια άνευ όρων παντελώς συντηρητική στροφή της χώρας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) και φυσικά στην συνολική αποδυνάμωση και απαξίωση της ίδιας της κυβέρνησης σε χρόνο dt.
Για μένα, προφανώς και θα πρέπει το ΠΑΣΟΚ να εργαστεί σκληρά ώστε να υπάρξει κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Η κυβέρνηση αυτή όμως θα πρέπει να έχει καθαρά μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό χαρακτήρα. Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να έρθει σε μια προγραμματική συμφωνία με την Νέα Δημοκρατία η οποία θα έχει ως επίκεντρο τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις και όχι την υπερφορολόγηση και τη μείωση μισθών και συντάξεων που προέρχονται από την έλλειψη μεταρρυθμίσεων. Θα πρέπει να λάβει εγγυήσεις πως οι ιδιωτικοποιήσεις που θα ακολουθήσουν δεν θα είναι κοψοχρονιά και «το αφεντικό τρελάθηκε» (όπως τις κάνει άρον άρον ο Τσίπρας) αλλά με γνώμονα τόσο το συμφέρον της χώρας όσο και του πολίτη. Και φυσικά το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να εξασφαλίσει πως οι νόμοι που αφορούν κοινωνικές ομάδες- νόμοι που το ίδιο κατόρθωσε να περάσει όταν ο κυβερνητικός εταίρος Πάνος Καμμένος έκανε το κορόιδο όπως π.χ. ο νόμος για την Ιθαγένεια και το σύμφωνο συμβίωσης- θα μείνουν ακριβώς όπως έχουν. Εξυπακούεται πως οι όροι που θα θέσει το ΠΑΣΟΚ οφείλουν να είναι ρεαλιστικοί (προσωπικά π.χ. είμαι υπέρ του διαχωρισμού Εκκλησίας-Κράτους αλλά κατανοώ πως δεν θα μπορούσε ένα ΠΑΣΟΚ του 6-7% να επιβάλει κάτι τέτοιο στην νικήτρια των εκλογών, Νέα Δημοκρατία) και όχι ρουσφετολογικοί και λαϊκίστικοι απλώς για να κερδηθούν εντυπώσεις. Θεωρώ πως αν όλα αυτά γίνουν (λέμε τώρα, μη βαράτε…) και υπάρξει στοιχειώδης καλή θέληση από τις δύο πλευρές η συμφωνία θα είναι πανεύκολη και η χώρα θα πάει, επιτέλους, μπροστά.
Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς το ΠΑΣΟΚ το οποίο σαφώς φέρει τεράστιες ευθύνες για την κρίση που περνά η χώρα μια και κυβέρνησε στο μεγαλύτερο διάστημα της Μεταπολίτευσης. Όπως όμως έγραψα και παραπάνω, από το 2010 και μετά έδειξε μια σπάνια για τα παγκόσμια πολιτικά χρονικά υπευθυνότητα, κάνοντας τη «βρόμικη» δουλειά που δεν τολμούσε κανείς. Αν θέλει να εξακολουθήσει να υπάρχει θα πρέπει να συνεχίσει αυτόν τον, δύσκολο, δρόμο. Ενδεχόμενη επιλογή του να αποτελέσει έναν light ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει στην ολική καταστροφή. Τη δική του και της χώρας.