Το προχθεσινό άρθρο του Κώστα Σοφούλη που τιμά την «Μεταρρύθμιση» με την πολύχρονη συνεργασία του, έρχεται να επισημοποιήσει έναν ουσιαστικό προβληματισμό που δημιουργείται ολοένα και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό. Μια σειρά από ερωτήματα προκύπτουν φυσιολογικά καθώς το μνημονιακό «μεταρρυθμιστικό» τσουνάμι θόλωσε τον όρο που όλο και πιο συχνά χρησιμοποιείται από πολιτικούς και κόμματα με τρόπο που μερικές φορές οδηγεί στην αυτοακύρωσή του.
Τι είναι μεταρρύθμιση;
Έχουν πρόσημο οι μεταρρυθμίσεις και ιδεολογικό προσανατολισμό;
Έχει κοινό περιεχόμενο η έννοια της μεταρρύθμισης στους κομματικούς σχηματισμούς του κέντρου;
Ταυτίζεται η έννοια της μεταρρύθμισης, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, με τα μνημονιακά μέτρα που οδηγούν στην ύφεση και την φτωχοποίηση;
Η ιδέα της μεταρρύθμισης αφορά στην συνεχή αναπροσαρμογή στις νέες συνθήκες και ανάγκες της κοινωνίας, της οικονομίας και της τεχνολογίας. Είναι η πολιτική επιλογή εκείνη που μας ορίζει κάθε φορά τον κανόνα της αλλαγής, της προόδου και της ανάπτυξης και όχι μια απροσδιόριστη Πλατωνική σκιά.
Είναι, πιστεύουμε καιρός, ο προβληματισμός αυτός να τροφοδοτήσει έναν γόνιμο διάλογο μεταξύ των «μεταρρυθμιστών», όλων όσων ενδιαφέρονται να συμβάλλουν στην υπεράσπιση του όρου από κομματικές σκοπιμότητες και λαϊκίστικες παραποιήσεις. Ο διάλογος αυτός δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνον της «Μεταρρύθμισης», των αρθρογράφων και των αναγνωστών της. Δίκτυα, πρωτοβουλίες και ομάδες εργασίας έχουν προχωρήσει σε πολιτικές και επιστημονικές επεξεργασίες αλλά και συγκεκριμένες παραγωγικές προτάσεις που εμπλουτίζουν αντικειμενικά τον προβληματισμό και τη σχετική συζήτηση.
Η Μεταρρύθμιση από την πρώτη μέρα της έντυπης αρχικά έκδοσής της – το 2004, ως απάντηση στην προσπάθεια του νεοεκλεγέντα τότε Καραμανλή να οικοιοποιηθεί τον όρο – αποσκοπεί να γίνει το γόνιμο έδαφος για συζήτηση, διαβούλευση και συμμετοχή των αναγνωστών και των αρθρογράφων της στις μεταρρυθμίσεις. Με όλες τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό σκηνικό στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου, της ανανεωτικής αριστεράς και του δημοκρατικού φιλελευθερισμού, οι κομματικοί σχηματισμοί και οι μετεξελίξεις τους είχαν ως κοινό διακύβευμα τις μεταρρυθμίσεις. Μπορεί πολλές φορές με αντικρουόμενες απόψεις για το περιεχόμενό τους αλλά πάντα με κοινό στόχο την κοινωνική δικαιοσύνη και την πρόοδο.
Η Μεταρρύθμιση θα συνεχίσει να είναι το ελεύθερο βήμα διαλόγου της.