Το ξέρω πως δεν έλειψαν -κι αυτή τη φορά- οι μικροκομματικοί υπολογισμοί και οι σκοπιμότητες και πως οι νεοεκλεγέντες πολιτικοί μας δεν έβαλαν, όλοι, τις προσωπικές τους επιδιώξεις σε δεύτερη μοίρα!
Το ξέρω πως -κυβέρνηση και αντιπολίτευση- ξεκίνησαν την αντιπαράθεση, πριν καλά – καλά να δώσουν δείγματα της πολιτικής τους!
Αλλά ας αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπία, οι υπόλοιποι. Ας αφήσουμε, για μια φορά κατά μέρος τη γκρίνια και τη μιζέρια και ας δούμε το κύριο:

Η Ελλάδα έχει κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων -απ’ όλο το δημοκρατικό φάσμα- καθώς και ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διακυβέρνησης, ικανό να βγάλει τη χώρα από τα σημερινά αδιέξοδα!

.

Έγινε, δηλαδή, το αυτονόητο για μια «κανονική» χώρα, που όμως για τα δικά μας μεταπολιτευτικά δεδομένα φαντάζει σχεδόν απίστευτο…

Δεν πρέπει να υποτιμάμε το γεγονός αυτό, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την αποδοχή της κοινωνίας και την ψυχολογία των πολιτών, αλλά ας μην ξεχνάμε, ταυτόχρονα, ότι από μόνο του δε σημαίνει και την αυτόματη ανακοπή του κατήφορου της χώρας μας.
Ιδιαίτερα, όσοι τυχόν νομίζουν ότι οι δανειστές μας, όντας τρομοκρατημένοι από το… φόβο του ΣΥΡΙΖΑ και μερικών ακροδεξιών κομμάτων, είναι έτοιμοι να… μας χαρίσουν, περίπου, τα χρέη, είναι μακριά νυχτωμένοι.
Τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα, τώρα μόλις αρχίζουν. Τα προβλήματα είναι πάντα εδώ -τα ίδια, αν όχι μεγαλύτερα- και απλώς είμαστε σε καλύτερη θέση για να τ’ αντιμετωπίσουμε.
Η… πολυθρύλητη διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους μας, αρχίζει με βάση το νέο επεξεργασμένο κυβερνητικό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα που θέτει πολύ σωστά τα όρια της κοινωνικής μας αντοχής και αναδεικνύει τους στόχους μιάς οικονομικής ανάπτυξης σαν τον εναλλακτικό δρόμο για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση.

Το σημείο όμως αυτό είναι ταυτόχρονα και το αδύνατό μας. Γιατί, ενώ όλοι σχεδόν έχουμε αποδεχτεί ότι πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που αναφέρονται στο μνημόνιο έπρεπε να είχαν γίνει από καιρό, στην πράξη τίποτα ουσιαστικά δεν έχει προχωρήσει.
Γιατί, βέβαια, δεν αποτελεί μεταρρυθμιστικό σχέδιο κατά της φοροδιαφυγής η σύλληψη -και άμεση απελευθέρωση- κάποιων οφειλετών του δημοσίου, δεν αποτελεί οργανωμένη πάταξη της διαφθοράς η φυλάκιση της οικογένειας του Άκη και -χθες- του στρατιωτικού που έπαιρνε επί 18 χρόνια τη σύνταξη της νεκρής συζύγου του, κ.λπ. …
Επίσης, η όποια ανάπτυξη δεν μπορεί παρά να περάσει μέσα από τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, που, όμως, μάλλον… έκλεισαν περισσότερο, λόγω του προεκλογικού πολιτικού κόστους.
Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι επενδύσεις -ελληνικές και ξένες- προϋποθέτουν ένα σταθερό νομοθετικό πλαίσιο που να εγγυάται και γρήγορες, αποτελεσματικές διαδικασίες. Μπορεί να σκεφθεί κανείς ποια συγκεκριμένα μέτρα για τη μείωση της γραφειοκρατίας πάρθηκαν -και εφαρμόστηκαν- τα τελευταία χρόνια;
Είναι χρήσιμο να τα έχουμε υπόψη μας όλα αυτά, γιατί οι… προκλητικοί
ευρωπαίοι θα ζητήσουν ασφαλώς να δουν και κάποια δείγματα γραφής και από τη μεριά μας, για να δείξουν κι εκείνοι κατανόηση στους όρους που μας έχουν πραγματικά οδηγήσει σε κοινωνική και οικονομική ασφυξία. Και, κυρίως, γιατί αν δεν προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, δεν πρόκειται να ξεφύγουμε ποτέ από τη μέγγενη της ύφεσης!

Η ονομασία «κυβέρνηση εθνικής ευθύνης» ταιριάζει απόλυτα στη νέα κυβέρνηση συνεργασίας και στη δύσκολη προσπάθεια που αναλαμβάνει. Και αποδεικνύεται ακόμη, ότι η εμφάνιση της Δημοκρατικής Αριστεράς ως  η «Αριστερά της ευθύνης», δεν ήταν ένα προεκλογικό πυροτέχνημα, αλλά μια συνειδητή επιλογή μιας Αριστεράς που θέλει να πάρει τις ευθύνες που της αναλογούν στην διακυβέρνηση του τόπου.

.

Μόνο που η ευθύνη αυτή  δεν αφορά αποκλειστικά  τα κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση.
Είναι απολύτως σωστό ότι στη Δημοκρατία εξ ίσου υπεύθυνο ρόλο και θέση έχουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Αρκεί και η αντιπολίτευση να έχει τον ίδιο εθνικό στόχο -την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και την έξοδο από την κρίση, εν προκειμένω- και να μην προσεύχεται στην αδιαλλαξία της Μέρκελ για να δικαιωθεί!