Αν ακούσει ένας νέος άνθρωπος όσα σούρνουν στα 38 χρόνια της μεταπολίτευσης θα συμπεράνει ότι ήταν μια πολύ κακή περίοδος. Αν μάλιστα στο μάθημα της Ιστορίας είχε δάσκαλο ή δασκάλα σαν και αυτήν που μπέρδεψε τα φωνήεντα με τους φθόγγους και εντρυφούσε σε θεωρίες συνομωσίας τότε εύλογα θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι ήταν αν όχι η χειρότερη πάντως μια από τις χειρότερες της Ιστορίας της Ελλάδας. Κόντρα σε αυτό το ρεύμα αμάθειας, βλακείας και ιδιοτέλειας ισχυρίζομαι ότι αν δεν είναι η καλύτερη πάντως είναι μια από τις καλύτερες της νεότερης Ιστορίας της Ελλάδας.
Και επειδή λαοί που δεν ξέρουν η αρνούνται την Ιστορία τους μπορεί να την ξαναζήσουν και επειδή δυστυχώς οι λαοί έχουν την τάση να λησμονούν καλό είναι να θυμόμαστε ποια ήταν η Ελλάδα τέτοιες μέρες πριν 38 χρόνια το 1974. Και όχι μόνο το 1974 αλλά και πιο πίσω, πριν το 1967. Και όχι μόνο μετά το 1949 περίοδο την οποία κάποιος περιέγραψε ως εξής : «Μετά τον πόλεμο η παραδοσιακή Δεξιά με το πρόσχημα του κινδύνου από ένα αμετανόητο 11% της Αριστεράς χάρισε στον τόπο άγρια τρομοκρατία υπηρετώντας τα συμφέροντα μιας ύποπτης ντόπιας νομενκλατούρας, κυρίως βασιζόμενη στον δοσιλογισμό, στην προδοσία και στη μικροαστική ηθική των απερχομένων. Έτσι στο όνομα μιας ειδεχθούς εθνικοφροσύνης γνώρισε ο τόπος την πιο ξέφρενη επιβίωση των άρρωστων φασιστικών στοιχείων που αντί να υποστούνε τιμωρία , ανακάλυψαν τους εαυτούς τους «εν δυνάμει» σχηματίζοντας μάλιστα και τα πρώτα έμβρυα της δικτατορίας και της ιωαννιδικής τρομοκρατίας το ‘ 67». Αυτός ο κάποιος ήταν ο «δεξιός» ( με πόσα άραγε εισαγωγικά ) Μάνος Χατζιδάκις.
Και πριν τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που τον διαδέχθηκε ο αδελφοκτόνος εμφύλιος η χώρα πήγαινε από δικτατορία , σε εθνικό διχασμό, σε Μικρασιατική Καταστροφή και εκτελέσεις υπαιτίων, αντεκδικήσεις και ρεβανσισμούς, με μικρά διαστήματα ομαλού κοινοβουλευτικού βίου, με ένα Στέμμα που πηγαινοερχόταν και δίχαζε μέχρι οριστικά να πάει στα σκουπίδια το ( τι σύμπτωση ) 1974. 38 χρόνια τώρα η χώρα έχει αδιατάρακτο πολιτικό βίο, η αντιπαράθεση παρέμενε μέχρι χτες αυστηρά μέσα σε δημοκρατικό πλαίσιο. Σχηματικά θα έλεγα ότι αυτό ήταν έργο Κωνσταντίνου Καραμανλή, Ανδρέα Παπανδρέου, Χαρίλαου Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκου. Και παράλληλα η χώρα έκανε άλματα ανάπτυξης με κορυφαία την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ (έργο Καραμανλή) και την απόκτηση της χειρολαβής του ευρώ ( έργο Σημίτη). Και μόνο για αυτά τα τεράστιο επιτεύγματα – που τώρα κινδυνεύουν – η Μεταπολίτευση παίρνει αβίαστα την θέση της στις χρυσές σελίδες της Ιστορίας.
Γιατί όλα τα άλλα με προσπάθεια διορθώνονται: μνημόνια, παθογένειες και δυσώδεις επιπτώσεις της κομματοκρατίας, παθογένειες του δημόσιου τομέα και ενός ιδιωτικού κρατικοδίαιτου και άλλα πολλά που ήρθαν με πίεση και κρότο στην επιφάνεια μέσα στην μεγάλη κρίση που βιώνουμε. Δεν τα υποτιμώ αλλά αρνούμαι να τα βάλω στην ζυγαριά και πολύ περισσότερο να τα συμψηφίσω με την Δημοκρατία, και την αγκύρωση της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ. Είναι βαθειά η πεποίθηση μου ότι εκτός ευρώ θα κινδυνεύσει το μείζον επίτευγμα της Μεταπολίτευσης, η Δημοκρατία.
Για αυτό και εξοργίστηκα με την βλακεία της «αριστερής» κάτω Πλατείας Συντάγματος που σιγοντάρισε την φασιστική επιθετικότητα της Πάνω Πλατείας. Θυμίζω: Η χούντα δεν έπεσε το 73 (sic) αλλά θα πέσει σε τούτη την πλατεία, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, κρεμάλες, κλέφτες και άλλα πολλά από το λεξιλόγιο της Χρυσής Αυγής που έδινε τον τόνο. Για όσους έχουν γνώση Ιστορίας το εκλογικό αποτέλεσμα της ναζιστικής ακροδεξιάς δεν αποτελεί έκπληξη. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι μόνο σε συνθήκες παγκόσμιας σύρραξης η επαναστατική Αριστερά βγήκε ωφελημένη. Και οι κοινωνίες που οικοδόμησε δεν ανταποκρίθηκαν ( και το λέω επιεικώς από σεβασμό στους ανιδιοτελείς αγωνιστές που πίστεψαν και πάλεψαν) στις προσδοκίες των λαών, για αυτό και κατέρρευσαν. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον μεσοπόλεμο, από την κρίση βγήκε ωφελημένη η πιο φανατική και εγκληματική ακροδεξιά.
Επειδή, λοιπόν, δεν θέλω να δω την χώρα μου να διολισθαίνει σε παρόμοιες καταστάσεις προτείνω να υψώσουμε ένα τείχος προστασίας της Δημοκρατίας μας από τον δεξιό και τον «αριστερό» μηδενισμό. Από τους «αγανακτισμένους» κατά του κοινοβουλευτισμού, κατά της Ευρώπης , κατά των ξένων που μας επιβουλεύονται, κατά των αλλοδαπών που δεν αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, γενικώς κατά πάντων. Απέναντι στα τρωκτικά κάθε χρώματος που ροκανίζουν τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Και μια συμβολή στην οικοδόμηση αυτού του προστατευτικού τείχους είναι η αποκατάσταση της αλήθειας για τα 38 καλά χρόνια της Μεταπολίτευσης.