Στην ιερή μνήμη της Μαρίας Καλίτσου και της Ελένης Τοπαλίδου
Κάθε φορά που έρχεται καιρός σα συμμαζέψω τα απολειφάδια των συλλογισμών μου και να εκφέρω με ορισμένη οργάνωση την αποτίμηση της δημοκρατικής ευθύνης που χάνεται υπό το βάρος τής σχετικοποίησης (ας όψεται και πρόσφατη ενθύμηση, η καταβόθρα της ΕφΣυν, ο δάκνων απόπατος), του ολοκληρωτικού φαντασιακού, του ψεύδους, της εξαίρεσης, της εγγένειας και της εις βάρος τών άλλων ασυδοσίας σπάει ο καθρέπτης της Αναγέννησης που κοιτιέμαι και με κοιτά.
Το σώμα προηγείται. Όπως κι η Αναγέννηση του Διαφωτισμού, ο Τζιότο της Εγκυκλοπαίδειας, ο Άγιος Φραγκίσκος του Ρουσώ, ο Δάντης του Ντε Σαντ! Κι έτσι γεμίζω όψιμο θάρρος να σταθώ σαν άνθρωπος, κακέκτυπος Σαρλό, Βέγγος, Αλβέρτος Ερρέρα. Η Ολυμπιονίκης! Μαζί της! Άνοιξε τον Ασκό. Κι η Πρόεδρός μας έκανε το ελάχιστο. Το ίδιο ψηλαφώ κι εγώ, ως δήθεν λειτουργός, φύλακας ψυχών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επιχειρώ. Ματαίως!
Προσπερνώ την απουσία οποιασδήποτε οργανωμένης συζήτησης για την ελευθερία και την ακεραιότητα του σώματος στην ελλ. εκπαίδευση. Ξεχνώ πως δε μιλά κανείς για ζητήματα σεξουαλικής αγωγής και υγιεινής. Ταμπού! Είναι άλλωστε το κράτος μας εκείνο που έχει εθνικό ύμνο τον οδυρμό για το χορτάρι που μιαίνει το αίμα των απίστων ανηλίκων και θυγατέρων στον Αρμαγεδδώνα Τριπολιτσά.
Μα θα κραυγάσω: τους έχετε, και γυναίκες, ακούσει να μιλούν για το φύλο; Τους έχετε τους «λειτουργούς» συναναστραφεί; Μήπως σάς χούφτωσαν; Σας κοίταξαν; ?Η απλώς εφαψίες;
Δεν τολμώ να μιλήσω για αυτά που τραβάν οι γυναίκες συνάδελφοι στην εκπαίδευση, από άντρες και υψηλοβάθμους. Τα κορίτσια, οι γκέι, οι ΛΟΑΤΚΙ μαθητές/τριες, οι «άλλοι»; Έχουν δει τα μάτια μου πολλά!
Αυτόπτης. Ανακαλώ μόνον όσα άκουσα (παίρνω επ? αυτών όρκο) Δεκέμβρη τού 2018 για την από Διδυμοτείχου Αγία να λένε εντόπιοι δημόσιοι λειτουργοί στη Συνέλευση της Β? ΕλΜΕ. Ντρέπομαι που βγάζω το ψωμί μου έτσι.
Αναξιοπρεπής, ανάρμοστος. Να τους ακούω και να ξέρουμε πώς πράττουν. Γνωρίζοντας πως τα δυο μου μικρά παιδιά θα τους ανήκουν τα επόμενα χρόνια. Να θωπεύονται και να περιγελώνται.
Ζητώ συγγνώμη μαθητές και μαθήτριες, συναδέλφισσες, γκέι συνάδελφοι που λέω τον εαυτό μου δάσκαλο όπως επαίρονται εκείνοι/ες «λειτουργώντας». «Δέσπεραι ώρες», που λέει ο ποιητής Καλαμπερίδης καλύπτοντας μομφές βρισίδια. Αξιώνω!