Η υπογραφή της συμφωνίας με τη Γαλλία, είναι αναμφισβήτητα ένα πολύ σημαντικό γεγονός.

Δεν μπορεί να παραβλεφθεί σε καμιά περίπτωση. Το σίγουρο βέβαια είναι,  ότι για τις επιμέρους παρατηρήσεις, θα έχουμε  να πούμε πράγματα, όταν  γνωστοποιηθεί  το τελικό κείμενο   και οι μέριμνες του.

Θα πρέπει  όμως, από τη άλλη μεριά, να προσέξουν  πάρα πολύ όσοι χοροπηδάν, χωρίς κανέναν λόγο, λόγω του οτι  τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα  και πολύ πιο επικίνδυνα, με την  νέα τροπή που παίρνει το σκηνικό στην περιοχή μας.

Το πρώτο χαρακτηριστικό,  που πρέπει να μας προβληματίζει,  είναι πως όλες αυτές οι φανφάρες περί τον ευρωπαϊκό στρατό,  που θυμηθήκαμε αιφνιδίως,  προϋποθέτουν την παρουσία και της πολύ «αδύναμης»  στρατιωτικά Γερμανίας,  που χωρίς αυτήν χωριό δεν γίνεται. 

Σήμερα  πήγε ο εξ από εδώ, για τη εξωτερική μας πολιτική, Ερντογάν, στον Σότσι για να συναντηθεί  με τον Πουτιν . Ένας από τους παρα πολύ σοβαρούς Τούρκους αναλυτές, της διασποράς, που τον παρακολουθώ ανελλιπώς, την χαρακτήρισε ως καταταλαιπωρημένη σχέση και λυκοφιλία. Και όντως πρόκειται γι αυτό.

Ο Ερντογάν για να ευχαριστήσει, τον ένα άρχοντα του σκότους,  τον υπερατλαντικό,  δήλωσε ότι δεν έχουμε  λεφτά, για τη δεύτερη συστοιχία των S-400, ο δε Πούτιν προσπαθεί με νύχια και με δόντια, να τον πείσει να ψωνίσει κάτι τις. Κάτι που να δικαιολογεί τη πολύ μεγάλη πρεμούρα του και απέναντι στους δικούς του, για τη σχέση  με τη Τουρκία.

Τα ανοιχτά θέματα που έχουν  οι δυο τους αυτή τη στιγμή είναι, Συρία,  Λιβύη και πώς θα πολιτευτούν εκεί,  Ναγκόρνο Καραμπάχ και Αζερμπαϊτζάν, και φυσικά η αγορά εξοπλισμών.

Θα έλεγα εγώ τώρα, μπορείτε  να βρείτε,  ένα από αυτά που  θα συζητήσουν, πλην των Αφγανών  Τζιχαντιστών, που φορτώνει καθημερινά και περισσότερους  ο Ερντογάν   στο Ναγκόρνο Καραμπάχ,  που δεν αφορά τη Γαλλία;

Να το θέσω διαφορετικά;

Δεν αφορά την Ευρώπη;

Να το θέσω ακόμη πιο διαφορετικά.

Δεν αφορά  τους συσχετισμούς,  που διαμορφώνονται σήμερα στην Μεσόγειο;

Απ την άλλη μεριά, οι πανηγυρισμοί για τον ευρωπαϊκό στρατό, θα έλεγα ότι είναι παραπάνω από πρόχειροι και κυρίως παράταιροι.  Γιατί  χωρίς  Γερμανία, ευρωπαϊκός στρατός  δεν υπάρχει.

Δεν με ενδιαφέρει να μπω ξανά  στη πελώρια κουβέντα, όπου ακούγονται του κόσμου οι αρλούμπες, για το νέο δείγμα ψυχρού πολέμου, που ξεκίνησε ο Μπάιντεν απέναντι στη Κίνα. Θέλουμε δεν θέλουμε,  η Κίνα εν τοις πράγμασι, μπορεί να είναι πελώριος ανταγωνιστής για τα ευρωπαϊκά συμφέρονται , σε καμία περίπτωση όμως, δεν  μπορεί να χαρακτηριστεί  εχθρός.

Άρα  με ποιόν  συζητάμε αυτή τη στιγμή, για όλα αυτά τα σπουδαία και τρομερά;

Τα πλοια τα πηραμε, επειδη έστερξαν οι Αμερικανοι με τη συμφωνία… Ας διαφωνούσαν αυτοι και θα βλέπαμε, τι ειδους συμφωνία θα υπογράφονταν και τι θα ψωνιζε ο κυριος Μητσοτάκης από το Παρίσι…

Και να έρθω στο επιπλέον  θέμα.

 Το μεγάλο πρόβλημα των Γερμανών με δεδομένη  την αύξηση των τιμών στα καύσιμα, είναι ότι εκλιπαρούν δακρυρροόντες,  να μπει μπροστά  ο αγωγός  φυσικού αερίου,  που κουβαλάει αέριο, στη μισή και χαμηλότερη τιμή από ότι πουλάνε οι άλλες πηγές.  Ο δε Πούτιν ξέρει πολύ καλά, ποιες είναι  οι δυνατότητες  του, για να πιέσει  τον γερμανικό παράγοντα.

Δεύτερον, οι Γερμανοί δεν έχουν απλώς μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία, δεν έχουν απλώς απλωμένη όλη τους την βιομηχανική βεντάλια, στη διπλανή χώρα. Έχουν  τα τέσσερα εκατομμύρια, ίσως και παραπάνω, κατοίκων,  που δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να τους μετρήσει, γιατί πάρα πολλοί είναι  παράνομοι, σαν μόνιμη παρουσία,   στη Γερμανία. Και όταν φώναζε Κον- Μπεντίτ για τις συγκεκριμένες συμπεριφορές, απέναντι στους μετανάστες,  πολλοί κώφευαν και δεν καταλάβαιναν πού πάει το παιχνίδι.

Και κάτι τελευταίο, που κανένας  δεν θέλει  να το λάβει υπόψη του. Μπορεί ο Μακρόν σήμερα να  βρίσκεται σε αδυναμία  να φτάσει στην όποια συμφωνία με τον Ερντογάν,  είναι προφανές όμως, οτι στο αμέσως επόμενο διάστημα θα απαιτηθεί και από αυτόν να συναντηθεί και συνομιλήσει,  με τον αντικαταστάτη του. Και το γνωρίζει  πολύ πως τότε το παιχνίδι θα παίζεται με άλλους όρους.

Ετούτα ως αρχή  και βλέπουμε  τη συνέχεια.