Η επαμφοτερίζουσα στάση της ΔΗΜΑΡ, οι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ και η αδυναμία της κυβέρνησης στη χάραξη και στην πιστή εφαρμογή προγράμματος μεταρρυθμίσεων και ανάπτυξης κάνουν επιτακτική την ένταξη όλων των προσπαθειών μας στην άμεση ίδρυση του κόμματος που θα συμπεριλάβει όλους τους πολίτες που πιστεύουν στη Σοσιαλδημοκρατία και στην Αριστερά της ευθύνης και στην απαλλαγή του κράτους από τα κόμματα, αλλά και αντιστρόφως. Οι ομπρέλες τύπου Ελιά, οι ομοσπονδίες κομμάτων και κινήσεων και οι συνευρέσεις μονάδων με υπερβολικές δόσεις των ΕΓΩ οδηγούν σε αδιέξοδα.

Επιπλέον, η πλειονότητα των πολιτών που υπογράφουν τη διακήρυξη των 58 προέρχονται από το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ. Ο Ευ. Βενιζέλος ήταν ο πρώτος που δημοσίως στήριξε την πρωτοβουλία, δηλώνοντας ότι δεν επιδιώκει την ηγεμόνευση του νέου πόλου. Οι πολίτες αναρωτιούνται: μήπως όλα αυτά σηματοδοτούν ένα εύρημα διάσωσης του ΠΑΣΟΚ; Στο σημερινό ΠΑΣΟΚ υπάρχουν τόσο στελέχη που διακρίνονται από σοβαρότητα και εντιμότητα όσο και άτομα τα οποία συνέβαλαν στη σημερινή κατάσταση της χώρας. Τέτοιοι όμως υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Οι τελευταίοι θα κριθούν από τους πολίτες. Οσον αφορά δε τον Βαγγέλη Βενιζέλο, λόγω χαρακτήρος είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση, η οποία χρήζει και ιδιαίτερης μεταχείρισης. Πρέπει, φυσικά, να του αναγνωριστεί η συμβολή στην ύπαρξη κυβερνητικής σταθερότητας.

Ο κ. Κουβέλης, παρά την υπογραφή της διακήρυξης των 58 από οκτώ στελέχη της ΔΗΜΑΡ και την επιστολή 300 μελών της για θετική ανταπόκριση σε αυτήν, συνεχίζει να αρνείται τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ όσο αυτό συνεργάζεται με τη ΝΔ στη στήριξη της κυβέρνησης. Συγχρόνως, ο ίδιος διακηρύσσει ότι δεν θέλει εκλογές και δεν επιδιώκει την πτώση της κυβέρνησης. Πώς πιστεύει ότι θα λύσει αυτόν τον γρίφο; Εκτός αν στόχος του είναι η προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ και νομοτελειακά η απορρόφησή του από αυτόν. Η προσπάθεια δημιουργίας του νέου πόλου με τους Λοβέρδο και Καστανίδη δεν πείθει. Αντιθέτως, ακόμη και αρχικώς επιφυλακτικοί με την κίνηση των 58 πείθονται ότι είναι προτιμότερη η αμφίβολη επιτυχία από τη βεβαία αποτυχία. Ενας εξ αυτών είναι ο υπογράφων.

Υπάρχουν πολίτες οι οποίοι, στις δημόσιες παρεμβάσεις τους, αναφέρουν ότι για να δημιουργηθεί ο πόλος της Κεντροαριστεράς θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Είμαι μεταξύ εκείνων που δημοσίως έχουν διατυπώσει την αναγκαιότητα σταδιακής αυτοδιάλυσης τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΔΗΜΑΡ, προκειμένου να δημιουργηθεί από την αρχή ένας νέος πόλος με στόχους, πρόγραμμα και κάλυψη του κενού που υπάρχει στην πολιτική, λόγω της ανυπαρξίας προγράμματος πορείας της χώρας από τη ΝΔ και της ασυνάρτητης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η στήριξη της κυβέρνησης στην παρούσα φάση, η οποία θα πρέπει να συνεχιστεί για όσο χρονικό διάστημα κριθεί αναγκαία, δεν έρχεται σε αντίθεση με τη δημιουργία του νέου κόμματος.

Τέλος, είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι απεύχονται την εμπλοκή παλαιών πολιτικών στη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Πώς όμως θα δημιουργηθεί πολιτικός χώρος ο οποίος θα πάρει άμεσα πρωτοβουλίες, θα διαπραγματευθεί με τα ευρωπαϊκά όργανα και θα παρουσιάσει εναλλακτικές λύσεις αν δεν εμπλακούν έμπειροι και ώριμοι πολιτικοί; Θα επαναλάβω ότι παρθενογενέσεις γίνονται μόνο στα παραμύθια. Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι απέχουν από την πολιτική σκηνή αλλά θεωρούνται απαραίτητοι στη δημιουργία και στην αξιόπιστη λειτουργία της Κεντροαριστεράς. Ορισμένοι εξ αυτών, όπως ο Αν. Γιαννίτσης, ο Αλ. Παπαδόπουλος, η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Στ. Μπένος, ο Γ. Φλωρίδης, ο Ν. Χριστοδουλάκης, ο Ν. Μπίστης θα δώσουν κύρος, εμπειρία, αποδοχή από τους ευρωπαίους εταίρους μας και ποιότητα στο νέο εγχείρημα. Ο φόβος πολλών ότι θα μολυνθεί ο χώρος από την παρουσία διατελεσάντων υπουργών σε παλαιότερες κυβερνήσεις είναι απολιτικός. Είναι του ίδιου επιπέδου με τον απολιτικό διαχωρισμό της κοινωνίας σε αντιμνημονιακούς και μνημονιακούς που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού στο αντιμνημονιακό μπλοκ συνωστίζονται ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή. Οι έμπειροι, έντιμοι και απολαμβάνοντες σεβασμού στην Ευρώπη πολιτικοί δεν περισσεύουν. Θεωρώ δε βέβαιο ότι το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς θα αποτύχει παταγωδώς χωρίς την άμεση εμπλοκή πολιτικών πρώτης γραμμής και κυρίως ενός ηγέτη. Στρατός χωρίς επικεφαλής είναι σκορποχώρι. Οι συλλογικές ηγεσίες ενός κόμματος είναι ένας μύθος για ασκήσεις επί χάρτου και όχι για την αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας. Οσοι, λοιπόν, απεύχονται την εμπλοκή έμπειρων πολιτικών στο νέο εγχείρημα είτε εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα είτε είναι αφελείς.