Όσο περνάει ο καιρός, διαπιστώνουμε ότι καινούργια πράγματα μονιμοποιούνται στη ζωή μας. Ορισμένα από αυτά είναι αυτονόητα και θα έπρεπε πολύ καιρόν πριν, να είχαν καθιερωθεί στη καθημερινότητά μας. Ορισμένα όμως, που συνιστούν το πραγματικό νόημα της ύπαρξής μας και είχαμε εγκαταλείψει,  επανέρχονται  επιτακτικά. Αφήσαμε τη ζωή μας να κυλίσει στη ζηλοφθονία, το μίσος, το διχασμό, την ανηθικότητα και την ιδιοτέλεια. Τώρα, μέσα από τη χαμένη ισορροπία μας, προσπαθούμε να ξαναγράψουμε ένα νέο, άλλα τόσο γνωστό αφήγημα. Ένα αφήγημα που στηρίζεται στην ατομική ευθύνη, την ωριμότητα, τη γνώση, την αλληλεγγύη και τη συλλογική δουλειά, που πρέπει να χαρακτηρίζει μια πολιτισμένη και σύγχρονη κοινωνία, η οποία σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες της. 

Στις αξίες αυτές πρέπει να στηριχθεί η επόμενη μέρα. Σε μια κοινωνία, που να ευνοεί την ατομική ευθύνη, τη συλλογική δράση, την επιστημοσύνη, την αξιοκρατία και την αριστεία. Στη κοινωνία που θα προωθεί τη δημοκρατία, τους θεσμούς και την περιβαλλοντική προστασία προωθώντας την ήπια ανάπτυξη, που θα συνδέεται και θα υπηρετεί πρωτίστως, τη ανθρώπινη ύπαρξη. 

Οι περιορισμοί του «μένουμε σπίτι» έδωσαν  μια βαθειά ανάσα στο πολυβασανισμένο φυσικό περιβάλλον, που στο όνομα της άναρχης ανάπτυξης, καταστρέψαμε. Επίσης δόθηκε η δυνατότητα στη φύση να απολυμανθεί και η περιβαλλοντική τάξη σε κάποιο βαθμό, να αποκατασταθεί. Ίσως η υγειονομική κρίση μας προσφέρει μια πολύ καλή ευκαιρία αξιοποίησης του φυσικού πλούτου της χώρας, με πολιτικές προώθησης της αειφορίας και της πράσινης ανάπτυξης. Τωρα μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε την αναδιάρθρωση της οικονομίας μας, προσανατολισμένη στο παραγωγικό και διατροφικό μοντέλο της μεσογειακής διατροφής.

Όσον αφορά τη πολιτική διαχείριση της επιδημίας του νέου κορωνοϊού  στη χώρα μας, είναι από τις λιγοστές φορές που η πολιτική άφησε χώρο στη γνώση και την επιστήμη, έτσι ώστε να υπάρξει συνδυασμός επεξεργασμένων επιστημονικών εισηγήσεων και πολιτικών αποφάσεων. Ίσως επειδή το θέμα της υγείας των πολιτών αποτελεί στη χώρα μας, βασική και... αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα και σε καμιά περίπτωση, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο μικροπολιτικής αντιπαράθεσης.

Υπάρχει βέβαια και το θέμα την επόμενης μέρας στην οικονομία, που πάντα αποτελεί πεδίο πολιτικού διχασμού και κοινωνικής πόλωσης. Οι επιπτώσεις στην οικονομία, που προέρχονται από μια παγκόσμια υγειονομική κρίση, όσο τραγικές και αν είναι,  είναι αδύνατο να επαναφέρουν διχαστικές γραμμές του τύπου μνημόνιο- αντιμνημόνιο. Τα διλήμματα που προβάλλονται συνεπεία της κρίσης αυτής, πιστεύω ότι θα αφορούν την αποτελεσματικότητα ή την αναποτελεσματικότητα διαχείρισης των κρίσεων. 

Κλείνοντας, διαπιστώνουμε ότι δε μπορούμε να βλέπουμε την επόμενη μέρα με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν. Σε καμιά περίπτωση δε πρόκειται να επιστρέψουμε στη κανονικότητα, πού ξέραμε. Πρέπει κράτος, πολιτικά κόμματα, φορείς, κοινωνία και πολίτες να προσαρμοστούμε στη «νέα κανονικότητα», που προβάλλει μπροστά μας.