Η πολιτική της ελπίδας και των υποσχέσεων θριάμβευσε στις εκλογές της περασμένης Κυριακής αφού η πλειοψηφία του ελληνικού λαού πείστηκε ότι η θέλησή του να βγει από την καθημερινή μιζέρια είναι ικανή να οδηγήσει τα μνημόνια στο πυρ το εξώτερον και τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε σε άτακτη υποχώρηση. Το ερώτημα και το στοίχημα για τη νέα κυβέρνηση είναι αν αυτή η νίκη της δημοκρατίας απέναντι στη λιτότητα, όπως υποστηρίζουν, στηρίζεται σε μια πραγματική ελπίδα για αλλαγή ή αποτελεί την άλλη όψη της απελπισίας, για να παραφράσουμε τη ρήση του γαλλορουμάνου φιλοσόφου Εμίλ Σιοράν.

Μας αρέσει να ακούμε τον νέο σταρ της κυβέρνησης κ. Βαρουφάκη να «σκοτώνει» την τρόικα και να φαντασιωνόμαστε ότι το ανέφικτο μπορεί επιτέλους να γίνει εφικτό. Μόνο που κάποια στιγμή πρέπει να σκεφτόμαστε ότι η δημοκρατία δεν είναι μόνο ελληνικό προνόμιο. Εχουν δικαίωμα σε αυτήν και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης που εκλέγουν τις κυβερνήσεις τους για να υπηρετούν τα συμφέροντά τους που δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τα δικά μας. Γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ευρώπη συγκροτήθηκε και λειτουργεί στη βάση αμοιβαίων συμφερόντων και υποχρεώσεων.

Ο κ. Τσίπρας και ο συνοδηγός που επέλεξε στο τρένο μπορεί να έπεισαν τον λαό ότι εμείς θα διαμορφώσουμε τις υποχρεώσεις μας όπως μας βολεύει, αλλά ξέχασαν να του υπενθυμίσουν ότι καμιά φορά ελλοχεύει και ο κίνδυνος εκτροχιασμού. Είναι αλήθεια βέβαια ότι προειδοποιήσεις υπήρχαν και από πολλές πλευρές. Οι έλληνες ψηφοφόροι προτίμησαν όμως να τις αγνοήσουν και να επιβραβεύσουν ακόμη και τις πιο ακραίες φωνές, όπως τον Καμμένο και τους χρυσαυγίτες, για να μη μιλήσουμε για τον Λεβέντη και τον Γκλέτσο…

Οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι ο κ. Τσίπρας κάνει ακριβώς αυτά που είχε υποσχεθεί. Διώχνει την τρόικα, αποκηρύσσει τα μνημόνια, διαγράφει τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη και ελπίζει ότι θα αλλάξει τις ισορροπίες με την απειλή ότι ένα αδιέξοδο στο ελληνικό πρόβλημα θα ταρακουνήσει το ευρώ, αναγκάζοντας την ευρωζώνη να δεχθεί τις απαιτήσεις του. Δεν παραλείπει όμως να λοξοκοιτάζει και προς τη Ρωσία, περιμένοντας κάποια αβέβαιη στήριξη.

Ο συμβιβασμός, η κυβίστηση που περίμεναν κάποιοι προτού πάνε στην κάλπη, φαίνεται για την ώρα τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολος. Με τα περιθώρια χρόνου ασφυκτικά, με το πρόβλημα ρευστότητας να είναι ήδη ορατό, με τις δημόσιες προειδοποιήσεις μιας σειράς κορυφαίων παραγόντων της Ευρώπης να πληθαίνουν καθημερινά, η ηγεσία της κυβέρνησης επιμένει ότι δεν θα υποχωρήσουμε εμείς, αλλά οι εταίροι μας. Οτι ένας συμβιβασμός προϋποθέτει προηγουμένως σκηνικό ρήξης, κατά το πρότυπο του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι επόμενες εβδομάδες θα αποδείξουν αν θα επικρατήσει η ελπίδα ή θα επιστρέψουμε στην απελπισία…