Θα πω δυο τρεις σκέψεις μου σχετικά με το πολιτικό ερώτημα (του Γ.Σιακαντάρη και του Γ.Βούλγαρη, βλέπε άρθρα τους στον ιστότοπο “Μεταρρύθμιση”) πότε θα προκύψουν νέα πρόσωπα και νέες δυναμικές στα κόμματα τα οποία θ’ ανοίξουν το δρόμο για αλλαγές, βελτιώσεις και θετικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα, σε μια “νέα αντιπολίτευση” και σε ένα “νέο κομματικό σύστημα” στην Ελλάδα. Ομολογώ πως ξεγελάστηκα, από υπεραισιοδοξία, στις εκτιμήσεις μου για την πολιτική που υπέθετα πως θα ακολουθήσει ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ Ν.Ανδρουλάκης, αν και υποστήριζα τον Λοβέρδο, μα δυστυχώς αυτό που έγινε τελικά είναι πως ο Ν. Ανδρουλάκης κόλλησε στη μονοθεματική προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ (βλέπε άρθρα Αντώνη Δημόπουλου και Γ. Σιακαντάρη ξανά στη “Μεταρρύθμιση”): Θεωρεί πως θα υπερψηφιστεί από πολλούς ψηφοφόρους λόγω συμπαράστασης, επειδή αδικήθηκε με την παρακολούθηση του κινητού του και μάλλον υποτιμά κάπως την ανάγκη να προβάλλει ένα συνεκτικό, ρεαλιστικό σύνολο θέσεων για εφαρμόσιμες μεταρρυθμίσεις, αλλαγές και βελτιώσεις στην ελληνική κοινωνία, που είναι περισσότερο αναγκαίο για την ίδια, αλλά και για τον μεμονωμένο πολίτη που προσδοκά μέσω της βελτίωσης/επίλυσης των γενικότερων οικονομικοκοινωνικών ζητημάτων και τη λύση του δικού του προβλήματος. Επιπλέον, ο Ν.Ανδρουλάκης, μετά την υποκλοπή των συνδιαλέξεων του κινητού του, ίσως ως άδικης επέκτασης της παρακολούθησης της Καϊλή από τους Ευρωπαίους για το Catargate, συγκλίνει με την ανευθυνοϋπεύθυνη, καιροσκοπική, φανατική και εχθροπαθή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, για να βρει – με λαθεμένο τρόπο πιστεύω – ένα εφαλτήριο για να πραγματοποιήσει το άλμα προς τα πάνω που χρειάζεται, μετά την πτώση των αρχικών ποσοστών που το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ πέτυχε μεσ' στον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία της εκλογής του ως αρχηγού του. Αυτή η σύγκλιση, που ουσιαστικά είναι πως σύρεται κατ'ανάγκη, όπως νομίζει το επιτελείο του επειδή πέφτει ξανά στα γκάλοπ, προς την πολιτική Τσίπρα, δεν προοιωνίζεται καμιά “προοδευτική διακυβέρνηση”, γιατί η μελανή για την οικονομία της χώρας τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί προοδευτική, παρά μόνο μια προσπάθεια να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας που δεν έλεγχε ακόμη, δηλαδή της Δικαιοσύνης, των ΜΜΕ και του επιχειρηματικού κόσμου, καθώς και να επιβάλλει μια δική του, sui generis οικονομική πολιτική που αν εφαρμοζόταν μετά τις “διαπραγματεύσεις” με την Ευρωζώνη, θα μας πέταγε έξω από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., βορά του Ερντογκάν... H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να δημιουργήσει παράτυπα, παραθεσμικά στεγανά και κέντρα μέσα στον κρατικό μηχανισμό για να ελέγξει πολιτικούς αντιπάλους, ενοχοποιώντας τους άδικα με την υπόθεση Novartis. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έστησε μεγάλη πλεκτάνη για την κυριαρχία της στον χώρο των ΜΜΕ, με την προσπάθεια περιορισμού -με απαράδεκτες, ασύμβατες προς τους νόμους και αντιδεοντολογικές μεθόδους- των καναλιών σε 4 για να τα ελέγχει πολιτικά, με κομπιναδόρικο στήσιμο του συριζαίικου σταθμού Καλογρίτσα μέσω χρηματοδότησης από μεγάλη εταιρεία του Κατάρ. Με παραθεσμικά κυκλώματα στην αστυνομία μέσω του δεξιού “Μπούλη”. Με άσκηση οικονομικής διαπραγμάτευσης & πολιτικής έναντι της Ε.Ε. το 2015, που παρ'ολίγο θα μας έθετε εκτός Ευρωζώνης και Ε.Ε. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε, το κομπιναδόρικο στήσιμο από τον Παππά, το οποίο απέτυχε, του συριζαίικου σταθμού που ήθελαν να αναθέσουν στον Καλογρίτσα μέσω χρηματοδότησης από μεγάλη εταιρεία του Κατάρ. Επειδή, όμως, τους πήραν είδηση δεν μπόρεσαν με τα 2.000.000 $ να στήσουν το κανάλι. Γι'αυτό και τα έδωσαν κατόπιν στον Βαξεβάνη για να φτιάξει το σχεδόν κομματικό όργανο Documento. Αυτά δεν είναι “περίεργες” οικονομικοπολιτικές δοσοληψίες; Τα αποκάλυψε όλα ο παλιός αριστερός επιχειρηματίας Καλογρίτσας. Αυτός είναι ο σοσιαλδημοκρατικός προοδευτισμός;
Μα και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται τίποτε θετικό, υπεύθυνο και εποικοδομητικό πέρα από πεπαλαιωμένα, παχιά λόγια άλλων εποχών, που βασίζονται στον κρατισμό, τον λαϊκισμό, τη δημαγωγία και την κρατική γραφειοκρατία... Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μείνει ακόμη, στη στείρα, δημεγερτική, μαξιμαλιστική και μισαλλόδοξη αντιπολιτευτική ρητορική, μίλια μακριά από την υποτιθέμενη σοσιαλδημοκρατική και σοσιαλιστική πολιτική που μας έχει υποσχεθεί προ πολλού, ματαίως, πως θα ακολουθήσει (και η οποία ως μακρινό, νεφελώδες όραμα δελεάζει και συγκινεί τον Ανδρουλάκη;).
Αν πάρουμε κατά γράμμα το αρχικό πολιτικό ερώτημα του άρθρου, το μόνο πρόσωπο που ανοίγει δρόμο για το κόμμα του είναι νομίζω ο Κ.Μητσοτάκης. Ούτε τα γκάλοπ, ούτε οι ηγεσίες, ούτε ο Θεός ξέρει όμως τι θα βγει από τις κάλπες ως αποτελέσμα της διεθνούς ενεργειακής κρίσης, της ακρίβειας και του πληθωρισμού ως συνέπειες του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, της επιθετικής εξωτερικής πολιτικής Ερντογκάν, του μεταναστευτικού και των υπολοίπων προβλημάτων μας, στις επόμενες 2 (ή τρεις;) εκλογές...
Είναι πιθανό, νομίζω, ο τυχοδιωκτικός, τοξικός ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας το σενάριο της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Μέρας 25 να μη μπορεί να δώσει τις απαιτούμενες βουλευτικές έδρες για να σχηματιστεί δική τους κυβέρνηση - αν ο Ανδρουλάκης κάνει το λάθος να ρίξει το ΠΑΣΟΚ στην αγκαλιά των χθεσινών υβριστών του που του πήραν τα 2/3 της παλαιής δύναμής του -, να προωθήσει στην πράξη την ιδέα της "τρικομματικής οικουμενικής κυβέρνησης". Αυτή δοκιμάστηκε πριν από χρόνια ως κυβέρνηση ακινησίας και αδυναμίας λήψης σοβαρών αποφάσεων το 1989, υπό πρωθυπουργίας Ζολώτα. Αύριο και αυτή η "οικουμενική" και η ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-Βαρουφάκη θα οδηγήσουν σε βάλτωμα, σε αδυναμία μεταρρυθμίσεων στο κράτος και στην οικονομία, σε ακινησία. Ο Ν.Ανδρουλάκης, που αρχικά υποστηρίξαμε, με τις πολλές, κατοπινές, φαεινές ιδέες του, δηλαδή να προπαγανδίσει πως παρακολουθείτο το κινητό του επειδή ήταν το φόβητρο εναντίον της κυβέρνησης Κ.Μητσοτάκη(;), και την ανεδαφική, αβέβαιη, ανερμάτιστη και ριψοκίνδυνη ιδέα του να σύρει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, που μάλλον θα τον ακολουθήσει όχι όλος αλλά κατά τα 2/3 ίσως, θα διαπράξει, ό μη γένοιτο, δύο σχηματικότατα, απλοϊκά λάθη... Να δούμε κατόπιν μετά από πόσες εκλογές, πώς και από που θα προκύψει ελληνική κυβέρνηση...
O φίλος, συντοπίτης και πρώην σ. στην ανανεωτική ευρωαριστερά, Λ.Καστανάς γράφει: “Ωστόσο τέτοιες δηλώσεις, ακόμα και αν θεωρηθούν αμφιλεγόμενες, μόνο μια στρατηγική ήττας εξυπηρετούν. Διότι όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, εδώ και πολύ καιρό, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν να ακούσουν για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι αυτοί έπαθαν και έμαθαν. Κάποια στελέχη πάλι, όχι. Οι απλοί ψηφοφόροι δεν έχουν ξεχάσει τη λεηλασία του κόμματός τους από την Αριστερά, ούτε τα «γερμανοτσολιάδες», «Μερκελιστές», «προσκυνημένοι και «Νενέκοι» που άκουσαν τα όμορφα εκείνα χρόνια του αντιμνημονιακού αγώνα. Από μέλη και κυρίως στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποια στελέχη βέβαια κοιτούν πολύ μπροστά και δικαίωμά τους να βλέπουν στο βάθος τη νέα σοσιαλιστική Ελλάδα... ”
Και ο Α.Στασινός συμπληρώνει στο Protagon: “Αρα ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Καμμένο είναι καλός; Ο Νίκος Ανδρουλάκης, έναν χρόνο μετά την εκλογή του, ξεκαθάρισε το τοπίο: ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ και σου βγαίνει ΣΥΡΙΖΑ. Με τη διαφορά ότι εκείνος, ως εμβρυουλκός, λέει ότι μπορεί να φέρει στο φως μια θετική πλευρά του Τσίπρα που υπάρχει αλλά την καταπίεζε στην προηγούμενη κολεγιά ο Καμμένος... Το ερώτημα για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι το πώς μπορούν να τα «χωνέψουν» αυτά οι κεντρώοι και μετριοπαθείς ψηφοφόροι του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Πώς, δηλαδή, θα πείσει όσους επιθυμούν να ζουν σε ένα σύγχρονο κόσμο ότι μπορεί να ανακαλύψει και να φέρει στην επιφάνεια μια «εξευγενισμένη» εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ (που φαίνεται ότι πιστεύει πως υπάρχει) και να πει στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, «ορίστε, δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα»… Ας μην ονειροβατούμε. Η θεωρία που παρουσίασε ο κ. Ανδρουλάκης, κοντολογίς ότι έφταιγε ο Καμμένος, άρα γιατί όχι συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενδέχεται να προκαλέσει ναυτία σε ένα μεγάλο κομμάτι των μετριοπαθών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ με βάση και το πώς τοποθετούνται στις δημοσκοπήσεις."